Sistemi i qeverisjes në Islam

 

 

 

Ehl suneti dhe xhemati beson se Profeti nuk caktoi askënd si pasardhës, por la shuran (këshillimin) si një mënyrë e dakrdësimit për zgjedhjen e kalifit. Ky është besimi i tyre për kalifatin. Ata kanë pasur një qëndrim unik për këtë që nga dita kur i Dërguari i Zotit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të dhe Familjen e tij të pastër, u zhvendos në një botë më të mirë e deri më sot.

Supozohet se Ehli suneti dhe xhemati e praktikojnë këtë parim në të cilin ata besojnë dhe e mbrojnë atë me gjithë fuqinë e tyre. Por, nëse bëjmë një kërkim të vogël për këtë, do të zbulojmë se ata bënë pikërisht të kundërtën e asaj që besonin. Nëse nuk e marrim parasysh betimin ndaj Ebu Bekrit në ditën e Sakifes, të cilën ata vetë e quajnë gabim dhe Allahu e ruajtë nga e keqja e saj, do të zbulojmë se Ebu Bekri e trilloi idenë e trashëgimit të kalifatit në Islam, nda edhe vendosi që kalif pas tij të jetë Umer ibn Hatabi.

Po kështu Umer ibn Hatabi zgjodhi Abdurahman ibn Auf për të zgjedhur si kalif një nga pesë të caktuarit nga Omeri, dhe e urdhëron atë të vriste ata që e kundërshtojnë gjykimin e tij.

Ndërsa kur në pushtet erdhi Muavije, ai e zbatoi më së miri këtë parim (trashëgimia në fron), kështu që ai caktoi djalin e tij, Jezidin, si pasardhës të tij, ndërsa Jezidi emëroi të birin Muavijen si pasardhës të tij.

Nga ajo kohë, kalifati kaloi brez pas brezi, në pasardhësit e atyre që u liruan nga Profeti në ditën e çlirimit të Mekës, kështu që secili kalif emëroi djalin, vëllanë ose një nga të afërmit e tij si pasardhës. Kalifët abasidë bënë të njëjtën gjë që nga dita kur themeluan dinastinë abaside deri sa u zhdukën. Të njëjtën gjë bënë edhe sundimtarët e shtetit osman që nga dita e themelimit e deri në kohën e rënies së tij, me ardhjen në pushtet të Kemal Ataturkut.

Duke pasur parasysh se Ehl suneti dhe xhemati mbrojnë këtë formë të kalifatit në të gjitha pjesët e botës dhe gjatë historisë islame, sot shohim se në Saudi, Marok, Jordani dhe në të gjitha vendet e Gjirit, ata e zbatojnë këtë parim të trashëgimisë së pushtetit që ata trashëguan nga "paraardhësi i tyre i mirë (selefi)".

Duke supozuar se teoria e tyre në të cilën ata besojnë është e saktë, ndërsa ajo është se Profeti, s.a.v.a., e la halifin të zgjidhej nga shura (këshillimi) dhe se Kurani e vërteton këtë, ata vepruan në kundërshtim me Kur'anit dhe Sunetit dhe e ndryshuan sistemin e "shuras demokratike" në sistem të ardhjes në fron përmes mënyrës despotike dhe arbitrare të trashëgimisë.

Ndërsa duke supozuar se Pejgamberi, s.a.v.a., e caktoi Ali ibn Ebi Talibin si kalif përmes një hadithi, siç pretendojnë shiat, atëherë Ehli suneti dhe xhemati kundërshtoi Sunetin e qartë të Profetit dhe Allahut, sepse i Dërguari i Zotit nuk bën asgjë pa lejen e Zotit të tij.

Ata vetë janë të vetëdijshëm se kjo teoria e Shura-a është e padrejtë, ngase kalifët e parë nuk e kanë zbatuar atë dhe as nuk kanë punuar sipas saj. Ata janë të vetëdijshëm edhe për pasaktësinë e teorisë së “trashëgimisë në fron” dhe më pas e arsyetojnë me hadithe: “Pas meje kalifati do të zgjasë tridhjetë vjet dhe pastaj do të vijnë mbretër të fuqishëm”. Dhe është sikur ata duan të bindin të tjerët për atë që kanë bindur veten e tyre, ndërsa kjo ka të bëjë me atë se pushteti i takon Allahut dhe se Ai e vendos atë ku të dojë, dhe se sundimtarët dhe sulltanët janë caktuar nga Allahu për të sunduar mbi njerëzit, dhe kjo arsyeja pse duhet bindur atyre dhe askush nuk guxon të rebelohet kundër tyre.

Ky është një diskutim i gjatë që do të na përfshinte në një debat mbi kadanë dhe kaderin, për të cilin folëm në librin Me ata që janë të sinqertë dhe nuk duam t'i kthehemi kësaj. Mjafton që ne të dimë se Ehli suneti dhe xhemati ende quhen Kaderinjë, pikërisht për shkak të pretendimeve të tilla.

Rezultati është se Ehli suneti dhe xhemati besojnë në trashëgiminë e pushtetit dhe e konsiderojnë atë një kalifat ligjor dhe të ligjshëm. Kjo nuk është për shkak se i Dërguari i Zotit e urdhëroi atë ose për shkak se ai caktoi një pasardhës, ngase ata këtë e mohojnë me ashpërsi, por sepse Ebu Bekri e emëroi Omerin si pasues të tij. Omeri zgjodhi gjashtë veta që do të zgjidhnin kalifin, ndërsa Muavija e emëroi djalin e tij si pasardhës, etj. Asnjë nga ulematë e tyre dhe asnjë nga imamët e katër medhhebeve nuk kanë thënë se kalifati umajad apo abasid apo osman ishte ilegal dhe jolegjitim. Përkundrazi, i shohim duke nxituar për të bërë betimin, për t'i dhënë mbështetje dhe ligjshmëri kalifatit të tyre. Kjo është arsyeja pse shumica e ulemave pretendojnë se kalifati legjitim dhe ligjor i takon atij që e merrë atë me dhunë dhe për ta nuk ka rëndësi nëse ai është bamirës apo dhunues, i frikësuar nga Zoti apo mëkatar.

dr. Ahmed Mahmud Subhi për këtë thotë: “Qëndrimi i Ehli Sunetit në çështjen e Hilafetit është nënshtrim ndaj realitetit pa i dhënë mbështetje apo pa e kundërshtuar atë”.

[Nazarijjetu-l-imameti, Mahmud Subhi, fq. 23]

Por realiteti është se Ehli Suneti e përkrahin edhe një kalifat të tillë, gjë që mund të shihet nga fjalët e Ahmed ibn Hanbelit, siç transmeton Ebu Jaala Fera: “Kalifati është i vërtetuar dhe i drejtë edhe kur merret me dhunë, ndërkaq nuk ka nevojë për kontratë”.

Në transmetimin e Abdul ibn Malik Attara thuhet:

“Kush fiton me shpatë, pastaj bëhet kalif dhe e quan veten Emirul Mu’minin, asnjë muslimani që beson në Allahun dhe në Ditën e Gjykimit nuk lejohet ta kaloje natën pa e konsideruar atë si udhëheqës, qoftë ai mirëbërës apo shtypës”.

Si dëshmi po i citoj fjalët e Abdullah ibn Omerit: "Ne jemi me atë që fiton!" Dhe kështu Ehli suneti dhe xhemati u bë peng i këtij bidati - bidati i trashëgimisë së fronit - andaj ata i betohen fituesit, pavarësisht nga devotshmëria dhe dituria e tij (qoftë ai bamirës apo shtypës). Dëshmia e kësaj është se shumica e sahabëve që luftuan me Profetin, s.a.v.a., kundër Muavije ibn Ebi Sufjanit në disa beteja, më vonë iu betuan atij për besnikëri dhe e njohën atë si emir al-mu'minin, ashtu si e pranuan Mervan ibn Hakemin të cilin i Dërguari i Zotit e quajti "një dobësirë". Ai e dëboi atë nga Medina dhe tha: "Me mua nuk do të banoj as i gjallë e as i vdekur".

Jo vetëm kaq, ata pranuan edhe kalifatin e Jezid ibn Muavijes dhe iu betuan për besnikëri duke e konsideruar si lider besimtarëve, ndërsa kur Husejni, nipi i të Dërguarit të Allahut, u rebelua kundër tij, ata e vranë atë dhe familjen e tij, për ta konfirmuar rregullshmërinë e kalifatit të Jezidit. Madje, disa ulema pohojnë se Huseinin e vrau shpata i gjyshit të tij ndërsa deri më sot ka edhe nga ata që shkruajnë libra për "Emirul Mu'minin Jezid ibn Muavijen". E gjithë kjo është mbështetja e tyre për sundimin e Jezidit dhe dënimi i Husejnit, sepse ai u rebelua kundër tij.

Kur i dimë të gjitha këto, nuk na mbetet gjë tjetër veçse të pranojmë se Ehli suneti dhe xhemati veproi në kundërshtim me Sunetin që ia atribuojnë Profetit, e që sipas tyre ai e la shura-n (këshillimin), marrëveshjen dhe se muslimanët kështu mund ta zgjedhin kalifin.

Ndërsa për sa i përket shiave, ata i përmbahen parimit të Imamatit, që është se Allahu dhe i Dërguari i Tij e kanë caktuar halifin në mënyrë eksplicite.

Në mesin e shiave, Imamati është i vlefshëm vetëm me investiturë (i përcaktuar nga një tekst autoritar) dhe mund t'i jepet vetëm masumit, më të diturit, më të devotshmit dhe më të mirit. Me to nuk lejohet t'i jepet përparësi më pak të vlefshmit kundrejtë më të vlefshmit. Dhe kjo është arsyeja pse ne shohim se ata, së pari, refuzuan të pranojnë kalifatin e sahabëve, ndërsa refuzuan edhe kalifatin e Ehli sunetit dhe xhematit.

Duke marrë parasysh se tekstet, transmetimet që citojnë shiat në lidhje me çështjen e kalifatit, me të vërtetë gjenden në libra - sahihët e ehli sunetit dhe xhematit, ne nuk kemi zgjidhje tjetër veçse të pranojmë se shiat janë ata që i përmbahen Sunetit të saktë e autentik.

Qoftë kur themi se kalifi emrohet me shura-n apo investiturë, vetëm shiat kanë të drejtë në të dyja rastet, ngase i vetmi person që u zgjodhë përmes këtyre dy kritereve është Ali ibn Ebi Talibi. Asnjë nga muslimanët, qoftë shia apo suni, nuk mund të pretendojë se i Dërguari i Zotit, s.a.v.a., tregoi se kalifati trashëgohet, qoftë drejtpërdrejt apo tërthorazi.

Asnjë nga muslimanët, qofshin shia apo suni, nuk mund të thotë se i Dërguari i Zotit ka thënë: "Unë po ju lë shura-n, andaj zgjidhni se kë e dëshironi për kalif pas meje.

Ne i ftojmë të gjithë të na sjellin të paktën një hadith në lidhje me këtë, ndërsa nëse nuk e bëjnë, e nuk mund ta bëjnë, le të kthehen në Sunetin e konfirmuar të Profetit dhe historinë autentike islame. Ndoshta atëherë do të gjejë rrugën e duhur dhe ta ndjekë atë. Ose, ata thonë se i Dërguari i Zotit e ka lënë pas dore këtë çështje të rrezikshme dhe nuk i ka shpjeguar mësimet e tij që umeti të mos hyjë në grindje dhe përçarje të verbëra që do ta prishte unitetin dhe do t'i largonte nga rruga e drejtë e Allahut. Ndërsa ne sot shohim se sundimtarët dhe tiranët mëkatarë po mendojnë për rrugën e jetës së popullit të tyre pas sundimit të tyre, ndaj ata gjithmonë përpiqen ta lënë një trashëgimtarë që do t'i zëvendësojë, ndërsa një gjë të tillë ia mohojnë atij që Allahu e dërgoi si mëshirë për gjitha botët!?

Pretendimi se të gjithë sahabët janë të drejtë është në kundërshtim me Sunetin e qartë

Nëse i shikojmë veprat e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a., dhe fjalët e tij drejtuar shokëve të tij, do të gjejmë se ia secilit ia dha të drejtën që i takonte. Ai u zemërua në emër të Allahut dhe ishte i kënaqur me atë që Ai ishte i kënaqur. Sa herë që sahabe do të kundërshtonte ndonjë nga urdhrat e Allahut, Profeti do të distancohej prej tij, ashtu siç u distancua nga ajo që bëri Halid ibn Velidi kur vrau njerëzit e fisit Benu Xhuzejme. Ai gjithashtu u zemërua me Usamen i cili erdhi të avokonte në dobi të një gruaje me reputacion, ndërkohë që kishte vjedhur, ndërsa me atë rast ai dha një mesazh të famshëm:

“Sa keq për ty, mos vallë po ndërmjetëson kundër ekzekutimit të dënimit të Allahut? Pasha Allahun, sikur të kishte vjedhur edhe Fatimja, bija e Muhamedit, do t'ia prisja dorën! Ata që ishin para jush u shkatërruan, sepse nëse dikush i respektuar do të vidhte, do ta linin të ikte dhe po të vidhte dikush i varfër dhe i mjerë, do ta ekzekutonin dënimin mbi të”.

Ndonjëherë e shohim atë duke u lutur për bekimet dhe kënaqësinë e Allahut për disa nga shokët e tij të sinqertë, duke u lutur për faljen e mëkateve të tyre. E gjejmë gjithashtu duke i mallkuar disa prej tyre, ata që refuzuan t'i binden urdhrave të tij ndërsa ndonjëherë nuk u jepte rëndësi atyre, siç janë fjalët e tij:

"Mallkimi i Allahut qoftë mbi atë që mungon në ushtrinë e Usames!"

Dhe kjo ishte kur ata e kundërshtuan Profetin për emërimin e Usames si komandant dhe refuzuan të bashkoheshin me ushtrinë e tij duke pretenduar se ai ishte shumë i ri për t'i komanduar ata.

Po keshtu e gjejme të Dërrguarin, s.a.v.a. duke u shpjeguar njerezve dhe duke mos i lene ata te mashtrohen nga disa sahabe, andaj per nje hipokrit thote:

“Ai ka shokë të cilët urrejnë që ai të falet me ta, e urrejnë dhe e nënçmojnë agjërimin e tij me agjërimin e tyre, lexojnë Kuran që nuk i prek zemrat e tyre dhe largohen nga besimi ashtu siç largohen shigjetat nga harku”.

Profeti, s.a.v.a., nuk deshi t'ia falte xhenazen një sahabiu, i cili kishte rënë në Hajber në radhët e ushtrisë muslimane, ndërkohë që kishte zbuluar të vërtetën për të, duke thënë: „ Ai ka vjedhur nga preja në rrugën e Allahut“. Dhe kur panë sendet e tij, gjetën perla të hebrenjëve.

Mavrida na tregon se Pejgamberi s.a.v.a.., pati etje në betejën e Tebukut, prandaj hipokritët thanë: “Muhamedi na njofton për lajmet qiellore, por ai nuk e di rrugën deri te uji”. Pastaj erdhi Xhibrili dhe e njoftoi Pejgamberin për emrat e tyre ndërsa Profeti ia tregoi emrat e tyre Saad ibn Ubades. Kështu Sadi i tha: "Nëse dëshiron, mund t'i vrasësh". Ndërsa Profeti, s.a.v.a., tha:

“Jo, nuk dua që bota të flasë se si Muhamedi i vrau sahabet e tij, ne do të shoqërohemi bukur me ta, sepse ata janë me ne”.

[Fjalët e tij: "Jo, nuk dua që bota të flasë se si Muhamedi i vrau shokët e tij..." tregojnë se në mesin e sahabëve kishte hipokritë, kështu që pohimi i Ehli Sunetit se hipokritët nuk konsiderohen si sahabe nuk janë të sakta, sepse kjo është përgjigja ndaj të Dërguarit të Zotit, s.a.va., i cili i quan ata shokë të tij.]

I Dërguari i Zotit, s.a.v.a., i trajtoi ata ashtu siç i iu ka dhënë të drejtë Kurani Famëlartë. Allahu ishte i kënaqur me ata prej tyre që ishin të sinqertë dhe u zemërua me ata prej tyre që ishin hipokritë, femohues dhe ata që thyenin betimin. Ai i mallkoi ata në shumë ajete të qarta, për të cilat folëm mjaft në librin Pyet ata që dinë në kapitullin "Kur'ani Famëlartë zbulon të vërtetën për disa sahabe". Kush dëshiron të verifikimin e këtyre pretendimeve, mund të shikojë në librin e përmendur.

Na mjafton një shembull nga veprimet e disa sahabëve, hipokritëve, të cilët Allahu i dekonspiroi dhe i nxori në dritë qëllimet e tyre të vërteta. Ky është një shembull i dymbëdhjetë njerëzve, sahabëve, të cilët përdorën arsyetimin e distancës dhe se koha nuk i lejoi ata të ishin të pranishëm me Profetin. Kjo është arsyeja pse ata ndërtuan një xhami për të falur namazin në kohën e caktuar. Çfarë mendoni, a ka ndershmëri më të madhe se kjo? Që njeriu ta shpenzoj pasurinë e tij të madhe për të ndërtuar një xhami, duke dashur të sigurojë që namazi të falet në kohën e tij dhe në xhematin që mblidhet në një xhami?

Por, Allahu i Plotfuqishëm, për të Cilin nuk ka asgjë të fshehtë në qiej dhe në tokë, i cili i di sikimet dhe ata që shikojnë fshehurazi në atë që është e ndaluar, i di të fshehtat e tyre dhe atë që fshehin gjokset e tyre, kështu që Ai ia shpalli të Dërguarit të Tij dhe e njoftoi atë me hipokrizinë e tyre:

"Ndërsa ata, që e ndërtuan xhaminë për të shkaktuar dëme, për të forcuar mosbesimin dhe për të sjellë përçarje mes besimtarëve, duke e përgatitur atë për atë që luftoi kundër Allahut dhe të Dërguarit të Tij edhe më parë, me siguri do të betohen: "Ne deshëm vetëm më të mirën!" ndërsa Allahu është dëshmitar se ata janë gënjeshtarë të vërtetë.” Teube, 107

Ashtu siç Allahu i Madhëruar nuk ka turp nga e vërteta, ashtu edhe Profeti, s.a.v.a., u tha qartë shokëve të tij se do të luftonin për të mirat e kësaj bote dhe se do të ndiqnin zakonet e çifutëve dhe të krishterëve në gabim, kembe pas kembe, arshin për arshini, dhe se pas tij do te kthehen ne hapat e tyre dhe se do te behen femohues nga besimi dhe se pas Dites se gjykimit do te hidhen ne xhehenem dhe se vetem nje numer i vogel prej tyre do të shpëtohen, siç ka thënë Profeti, paqja qoftë mbi të, se do të jenë aq pak si bagëtia që kullot lirshëm.

Si mund të na bindin Ehli suneti dhe xhemati pas kësaj se të gjithë sahabët janë njëlloj të drejtë dhe se të gjithë do të jenë në Xhenet, se ne duhet t'u përmbahemi rregullave të tyre, se mendimet dhe bidatet e tyre janë të detyrueshme për t'u ndjekur dhe se kundërshtimi ndaj ndonjëri prej tyre të largon nga besimi e që penalizohet me dëmin me dënimin me vdekje?!

As të çmendurit nuk mund ta pranojnë këtë, e lëre më njerëzit e arsyeshëm. Kjo është një gënjeshtër dhe falsifikim i fikhut nga ana e sundimtarëve dhe sulltanëve, atyre ulemave që ndjekin procesionin e tyre dhe të ulemave të vetëquajtur. Ne kurrë nuk mund ta pranojmë diçka të tillë, përderisa kemi arsye, sepse kjo është refuzim i Allahut dhe të Dërguarit të Tij, ndërsa kushdo që e bën këtë është bërë jobesimtar, edhe për shkak se kjo është në kundërshtim me arsyen.

Ne nuk e obligojmë Ehli sunetin dhe xhematin që edhe ta refuzojë këtë. Ata janë të lirë të besojnë atë që duan dhe vetëm ata janë përgjegjës për rezultatet dhe pasojat e këqija.

Gjithashtu u mbetet atyre që mos i quajnë t'i konsiderojnë të pafe ata që ndjekin Kuranin dhe Sunetin e Pejgamberit, s.a.v.a., ndërsa kur është fjala për drejtësinë e sahabëve, atij që sillet bukur ata i thonë: “Ke bërë gjënë e duhur”, ndërsa atij që sillet keq i thonë: “Ke bërë gabim dhe kjo është e shëmtuar”.

Me këtë na u sqarua se Ehli suneti dhe xhemati e kundërshtuan Kur'anin e qartë dhe Sunetin e qartë dhe se ata ndoqën atë që sundimtarët umajad dhe abasid ia prezentuan atyre si të bukur, duke hedhur poshtë të gjitha standardet ligjore dhe kriteret e arsyes së shëndoshë.

Është e çuditshme që nëse pyet ndonjë nga dijetarët e Ehli sunetit dhe xhematit të cilët e konsiderojnë të pafe atë që shanë dhe mallkon një nga sahabet, dhe i thua: "Atëherë pse nuk e konsideron për jobesimtar Muaviun dhe shokët e tjerë që e ndoqën atë që shanë dhe mallkuan Aliun nga mimberet e asaj kohe?” Ai me siguri do t'ju përgjigjet:

“Ai popull ishte dhe u zhduk. Atë e pret ajo që ka merituar dhe ty do të të presë ajo që meriton dhe nuk do të pyetesh për atë që kanë bërë ata.” Bekare, 134.

Profeti i urdhëron muslimanët që të ndjekin Pasardhjen e tij, ndërsa Ehli Suneti e kundërshton atë në këtë çështje.

Në kapitujt e mëparshëm konfirmuam se hadithi i Profetit, i njohur si hadith Thekalejn, ndërsa këto janë fjalët e tij: "Unë ju lë dy gjëra të çmuara, nëse u përmbaheni atyre, nuk do të humbni kurrë pas meje, e këto janë: Libri i Allahut dhe Pasardhësit e mi, Ehli-Bejti. I Mëshirshmi, i Gjithëdijshmi më ka informuar se këta të dy nuk do të ndahen derisa të arrijnë tek unë në Haud (Ditën e Gjykimit).”, i cili është një hadith sahih, mutevatir, i cili është shënuar nga shiat dhe sunitët, gjegjësisht në Sahihët dhe Musnedet e tyre.

Dihet se Ehli suneti dhe xhemati e refuzoi Ehli Bejtin. 

[Neve na mbetet të themi se Ehli suneti dhe xhemati e mallkoi Ehli Bejtin, luftoi kundër tyre dhe i vrau. Ne e dimë se udhëheqësi i Ehli Sunetit është Muaviu ndërsa Muaviu u inkurajua të ngrihej kundër Ehli Bejtit nga Ebu Bekri, Omeri dhe Uthmani, gjë që vetë Muavije e pranon.]

Ndërsa ata iu drejtuan imamëve të katër medhhebeve dhe dispozitave të parapara nga sundimtarët tiranë.

Nëse do të donim ta shikonim më hollësisht këtë temë, do të thoshim se Ehli suneti dhe xhemati luftoi kundër Ehli Bejtit të Profetit, s.a.v.a., nën udhëheqjen e kalifëve umajad dhe abasid.

Prandaj, nëse kërkoni në librat e besimit dhe hadithit të tyre, nuk do të gjeni ndonjë përmendje të fikhut të Ehli Bejtit. Ata të gjithë fikhun dhe hadithin e tyre ua atribuojnë armiqve të Ehli Bejtit, nasibive, të cilët luftuan kundër tyre, si: Abdullah ibn Omeri, Aishes, Ebu Hurejres e të tjerë.

Gjysma e besimit të tyre është marrë nga Aisheja dhe fakihu i Ehli Sunetit, Abdullah Ibn Omeri, ndërsa raviu, transmetuesi i Islamit për ta, është Ebu Hurejra dhe tulekatë (ata të cilët Profeti i liroi në ditën e çlirimit të Mekës) ndërkohë që djemtë e tyre u bënë gjykatës dhe ligjvënës në besimin e Allahut.

Dëshmi se Ehli suneti dhe xhemati nuk ekzistonte me këtë emërtim, porse ishin në grupin e kundërshtarëve të Ehli Bejtit që nga koha e Sakifes. Janë ata që komplotuan për të marrë kalifatin nga Ehli Bejti dhe për t'i larguar ata nga skena politike e umetit.

Grupi i Ehli sunetit dhe xhematit u formua si një reagim ndaj shiave që ndoqën Ehli Bejtin dhe thirreshin Imamatin e tyre duke ndjekur Kur'anin dhe Sunetin.

Është e natyrshme që pas përleshjeve dhe luftërave të mëdha, shumica e umetit të bëhen kundërshtarë të së vërtetës. I shtoj kësaj se Ehli Bejti ishte në qeverisje vetëm 4 vjet, përkatësisht kalifati i Imam Aliut dhe se gjatë gjithë asaj kohe e preokupuan me luftëra të përgjakshme.

Ndërsa sa i përket Ehli sunetit dhe xhematit, kundërshtar të Ehli Bejtit, duke qenë se morën pushtet me dhunë ata sunduan për qindra vjet dhe se fuqia e tyre shtrihej në lindje dhe në perëndim, ata kishin të gjithë pasurinë e mundshme, ar dhe argjend, ndërkohë që shiat nën udhëheqjen e Ehli Bejtit u mundën, u persekutuan dhe u vranë.

Nuk duam të zgjatemi në këtë temë përtej synimit tonë për ta zbuluar se çfarë fshehën Ehli suneti dhe xhemati, ata që kundërshtuan vullnetin e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a., që përmban udhëzim dhe mbron nga gabimi. Ndërsa shiat iu përmbajtën vullnetit të Profetit. Ata e ndoqën Pasardhësin e tij dhe për këtë ata hasën dhe po hasin edhe sot në shumë vështirësi dhe telashe.

Është e vërtetë se kjo mosmarrëveshje dhe mosbindje nga ana e Ehli sunetit dhe xhematit ndërsa pranimi nga shiat, sa i prket Thekalejnit dhe rrespektimi i tij, filloi me të enjten e cila u quajt jemu-r-rezijeh (dita kur ndodhi fatkeqësia e madhe). Atë ditë, Profeti, s.a.v.a., u kërkoi të pranishmëve të sillnin një shpatull (në të cilën shkruhej në atë kohë) dhe një enë shkrimi, në mënyrë që të shkruante një testament që do t'i shpëtonte nga gabimi.

Pastaj Omeri mori një qëndrim të ashpër dhe të rrezikshëm dhe refuzoi t'i bindej urdhrit të Profetit, duke pretenduar se atyre u mjaftonte Libri i Allahut dhe se ata nuk kishin nevojë për pasardhësit e tij. Edhe pse Profeti tha: “Mbahuni për thekalejnin: Kuranin dhe Pasardhësit.” Omeri u përgjigj se atij i mjafton vetëm një „saklun“ (njëra nga dy gjërat me vlerë), e ky ishte Kurani dhe se sipas tij nuk kishte nevojë për „saklunin“ tjetër (gjënë e dytë me vlerë). Dhe pikërisht këto janë fjalët e tij: “Na mjafton Libri i Allahut”. Fjalët e Omerit përfaqësojnë qëndrimin e Ehli sunetit dhe xhematit, sepse kurejshët përfaqësoheshin në personalitetin e Ebu Bekrit, Uthmanit dhe Abdurahman ibn Aufit, Ebu Ubejdes, Halid ibn Velidit, Talha ibn Ubejdullahut. Të gjithë u ngritën për të mbështetur Omerin në pozicionin e tij.

Ibn Abbasi thotë: "Disa prej tyre folën si Omeri, e disa prej tyre thanë që Pejgamberit t'i mundësohet ta shkruaj testamentin!"

Është logjike që Aliu dhe përkrahësit e tij që nga ajo ditë e mbajtën amanetin e Profetit, qoftë edhe i pashkruar, dhe ata punuan sipas Kuranit dhe Sunetit. Sikur armiqtë e tyre, të kishin punuar, të paktën, sipas Kuranit, të cilin ata fillimisht e pranuan. Megjithatë, me kalimin e kohës ata neglizhuan rregullat e tij kur erdhën në pushtet.

Ata përdorën ixhtihadin sipas gjykimit të tyre dhe e refuzuan Kuranin.