Osman ibn Affan, kalifi i tretë 

 

 

Ai është kalifi i tretë që e zuri atë pozitë sipas planit të Omer ibn Hattabit dhe Abdurahman ibn Avfit, i cili i premtoi atij për të sunduar sipas librit të Allahut, sunetit të të Dërguarit të Tij dhe sunetit të dy kalifëve (Ebu Bekrit dhe Omerit).

Unë personalisht fillova të dyshoj në kushtin e dytë, që është qeverisja sipas Sunetit të Pejgamberit të Zotit, s.a.v.a.

Abdurahman ibn Avf e dinte më shumë se të tjerët se dy kalifët e parë, Ebu Bekri dhe Omeri, nuk qeverisin sipas Sunetit të Profetit, por sundonin dhe gjykonin sipas mendimeve dhe ixhtihadit të tyre, dhe se Suneti i Profetit pothuajse ishte zhdukur gjatë kalifatit të dy shejhëve, ndërsa edhe do të ndodhte nëse Imam Aliu të mos punonte në ringjalljen e tij sa herë që rrethanat e lejonin këtë.

Mendimi mbizotërues është se ai e kushtëzoi udhëheqësin e Besimtarëve, Ali ibn Ebi Talibin, që të qeverisë mbi muslimanët sipas Librit të Allahut dhe sunetit të dy shejhëve, por Aliu refuzoi duke thënë:

“Unë do të qeverisë vetëm sipas Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij”.

Për shkak të këtyre fjalëve, kalifati nuk iu dorëzua gjatë këshillit për këtëm çështje. Është Osmani që fitoi, sepse pranoi të vazhdojë rrugën e Ebu Bekrit dhe Omerit, të cilët në mënyrë të përsëritur kanë thënë qartë se nuk ka nevojë për Sunetin e Profetit, s.a.v.a., dhe se Kur'ani është i mjaftueshëm dhe se ata e marrin prej tij atë çfarë është hallall dhe e lënë atë Kurani e ka ndaluar (haram).

Bindja jonë në vërtetësinë e kësaj forcohet nga fakti se nga ky kushtëzim Osman ibn Afani e kuptoi se edhe ai mund ta përdor ixhtihadin dhe mendimin e tij në zbatimin e dispozitave,, siç bënë dy shokët e tij, që është Suneti që ata e prezantuan pas Profetit s.a.v.a.. Kjo është arsyeja pse ne shohim se Osmani iu rrek vullnetit të tij dhe përdori ixhtihad më shumë se dy paraardhësit e tij, madje deri në atë pikë sa shokët e tij e kundërshtuan atë. Pas ngjarjes së pakëndshme, shokët erdhën te Abdurahman ibn Avfi, duke e qortuar dhe duke i thënë:

"Kjo është puna e duarve tuaja!"

Kur u shtua kundërshtimi ndaj Osmanit, një folës nga sahabët u ngrit dhe tha:

"Pse nuk e mohuat ixhtihadin e Umer ibn Hatabit, ngase ai ju frikësoi me ashpërsinë e tij?"

Ndërsa në transmetimin e Ibn Kutejbes thuhet:

“Osmani u ngrit për të folur nga minberi kur njerëzit po e kundërshtonin, kështu që ai tha: “Ndërsa tani, pasha Allahun, o grup muhaxhirësh dhe ensarësh, ju po më fajësoni mua dhe po më kundërshtoni për disa gjëra ndërsa të njëjtat gjëra i keni heshtur nëkohën e Omer ibn Hatabit, sepse ai ju nënshtroi dhe pengoi, dhe se askush nga ju nuk guxoi ta shikonte dhe të tregonte (gishtin) drejt tij. Pasha Allahun, unë jam më i përgatitur se Ibn Hatabi dhe kam ndihmës më të afërt”.

(Ibn Kutejbe, Tarihu-l-hulefai, 8/31)

Unë personalisht besoj se sahabët e muhaxhirëve dhe ensarëve nuk e kundërshtuan ixhtihadin e Uthmanit. Ata e donin ixhtihadin dhe e bekuan atë ditën e parë. Në fakt, ata e kundërshtuan atë, sepse ai i largoi nga pozitat e tyre, dhe caktoi mëkatarë nga miqtë dhe të afërmit e tyre të ngushtë që deri dje ishin kundërshtarët më të ashpër të Islamit dhe të muslimanëve.

Muhaxhirët dhe ensarët heshtën për ixhtihadin e Ebu Bekrit dhe Omerit, sepse kishin marrë pozita në qeverisje nga të cilat u pasuruan dhe u bënë të famshëm.

Ndërsa sa i përket Osmanit, ai i hodhi poshtë shumicën prej tyre dhe u dha prona të mëdha Omajadëve pa asnjë llogari. Vetëm atëherë ata e kundërshtuan dhe u rebeluan kundër tij për ta vrarë.

Ky është fakti për të cilin i ka bërë me dije i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., kur ka thënë: “Unë nuk shqetësohem se ju do të bëni shirk pas meje, por kam frikë se do të garoni për pushtet dhe pozitë. ."

Imam Aliu, paqja qoftë mbi të, thotë:

“Sikur të mos i kishin dëgjuar fjalët e Allahut të Madhëruar: “Botën tjetër do t’ua japim atyre që nuk duan të të bëhen mendjemëdhenjë dhe të shkaktojnë çrregullime në tokë, ndërsa ata që i druhen Allahut do të kenë fund të lumtur”. Kasas, 83 Por, pasha Allahut, ata e dëgjuan dhe e kuptuan, por dynjaja i mbushi sytë e tyre dhe ata u mashtruan nga zbukurimet e saj."

Ky është realiteti, ndërsa të besosh se ata e kundërshtuan atë për ndryshimin e Sunetit të Pejgamberit është e pabazë, sepse ata nuk kundërshtuan as Ebu Bekrin dhe as Omerin, prandaj pse duhet ta kundërshtonin Osmanin. Fakti që Osman ibn Afani ishte më i përgatitur dhe me ndihmës më të afërt se Ebu Bekri dhe Omeri, do të thotë se ai ishte lideri i Emevive, ndërsa Emevitë janë më të afërt me Pejgamberin s.a.v.a. sesa Tejmi dhe Adija, dy fiset prej të cilave e kanë origjinën Ebu Bekri dhe Omeri, dhe se ai ishte më i fortë se ata dhe gëzonte një reputacion më të madh si në pasuri ashtu edhe në origjinë.

Sahabët nuk e kundërshtuan Ebu Bekrin dhe Omerin. Përkundrazi, ata ndoqën Sunetin e tyre dhe u larguan nga Suneti i Profetit s.a.v.a.. Ata e dinin se nuk mund ta kundërshtonin Osmanin sepse të njëjtën gjë i kishin miratuar në heshtje edhe për të tjerët.

Dëshmia e kësaj është se ata ishin të pranishëm shumë herë kur Osmani e ndërroi Sunetin e Pejgamberit s.a.v.a., si për shembull te falja e namazit të plotë gjatë udhëtimit pa e shkurtuar atë, ndalimi i telbijes dhe tekbirit në namaz dhe ndalimin e kryerjes së Umres gjatë Haxhit. Askush nuk e kundërshtoi për këtë, përveç Ali ibn Ebi Talibit, për të cilin do të flasim së shpejti.

Sahabët e dinin Sunetin e Profetit s.a.v.a. dhe me vetëdije e kundërshtuan atë për të fituar kënaqësinë e Kalifit Osman.

Bejhekiu në Sunenin e tij shënon nga Abdurahman ibn Jezidit se ka thënë:

"Ne ishim me Abdullah ibn Mesudin dhe kur hymë në xhaminë në Mina, ai tha: "Sa ka zgjatur namazi i Kalifit (nënkupton Osmanin)?" Ata u përgjigjën: "Katër". Edhe ai i fali katër reqate. Ai tha: "Andaj ne thamë: "A nuk na është transmetuar se Pejgamberi, s.a.v.a., ka falur dy rekate sikur që edhe Ebu Bekri ka falur dy rekate?!"

“Mandej ai tha: “Eh, unë po ju them tani, por Osmani është Imami, kështu që unë nuk do të bëj asgjë kundër tij, sepse mosmarrëveshja është e keqe”.

(Bejheki, Sunenu-l-kubra, 3/144)

Lexoje dhe çuditu me këtë sahab, një nga më të famshmit, me Abdullah ibn Mesudin, sepse në mospajtimin me Osmanin sheh të keqen dhe në mospajtimin me të Dërguarin e Zotit, s.a.v.a., i sheh të gjitha të mirat.

Nuk shohim se pas kësaj të jetë thënë: "Se e kundërshtuan atë kur ai u largua nga Suneti i Profetit?"

Sufjan ibn Ujejneh transmeton nga Xhafer ibn Muhamedi, i cili ka thënë:

“Osmani u sëmur derisa ishte në Mina, kështu erdhi Aliu dhe i thanë: “Bëhu imam në namaz”. Aliu tha: 'Po, nëso doni por unë do të falem siçm falej i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.'. Ata.” Ata thanë: “Jo, ju do të na falni namazin e Emirul-mu’minin Osmanit, katër rekate.” Ndërsa Aliu refuzoi t'iu printe në lutje.”

 (Ibn Hazm, El-Mehalli, 4/270)

Lexo dhe çuditu me këta sahabe, të cilët ishin të pranishëm gjatë haxhit ku kishte mijëra njerëz të shquar, se si ata qartazi e refuzojnë Sunetin e Profetit të Zotit, s.a.v.a., dhe e pranuan bidatin e Osmanit! Ndoshta Abdullah ibn Mesudi konsideroi se mospajtimi me Osmanin ishte gjë e keqe, kështu që ai i fali katër rekate, pavarësisht se nga Profeti transmetohet se ai fali dy rekate, dhe se kështu veproi vetëm nga frika e atyre që numëroheshin në mijëra dhe që pranuan vetëm atë që bënte Osmani ndërsa e refuzuan Sunetin e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a..

Mos harro, pas kësaj, t'i sillni salavat dhe selam Pejgamberit dhe Prijësit të Besimtarëve Ali ibn Ebi Talibit, i cili refuzoi të falej ashtu siç kërkuan ata ndërsa këmbënguli që të falej ashtu siç falej i Dërguari i Zotit, s.a.v.a. Me këtë ai vetëm donte të ringjallte Sunetin e Profetit, s.a.v.a., të cilin ata e kundërshtuan dhe bënë të kundërtën. Kur ishte fjala për Sunetin e Pejgamberëve, Hazreti Aliu nuk u frikësua nga qortimi i askujt, as nga numri i madhë i tyre, as nga intrigat.

Vlen të përmendet se Abdullah ibn Omeri ka thënë:

“Namazi në udhëtim shkurtohet në dy rekate dhe kushdo që e bën këtë në kundërshtim me këtë Sunet, është bërë jobesimtar”.

(Bejheki, Sunen, 3/140; Taberani, El-Muadjamu-l-Kebir; Jessas, Ahkamu-l-Kur'ani, 2/3l0)

Me këtë qëndrim, Abdullah ibn Umeri e shpalli jobesimtar kalifin Osman, si dhe të gjithë ata sahab që e ndoqën atë dhe aplikuan bidatin e faljes së namazit të plotë gjatë udhëtimit. Veç kësaj, neve na takon t'i kthehemi Abdullah ibn Omerit dhe ta gjykojmë atë me atë që ai i gjykoi të tjerët.

Buhariu shënon në Sahihun e tij:

“Dëgjova Osmanin dhe Aliun, r.a., se si bisedonin (në vendin) mes Mekës dhe Medinës. Osmani e ndaloi kryerjen e umres së bashku me haxhin. Kur Aliu e pa këtë, ai bërtiti: “Unë i përgjigjem së bashku edhe umres edhe haxhit së bashku. 'Osmani tha: 'A nuk po e sheh se unë po u ndaloj ndaloj njerëzit të bëjnë diçka, e ti e bën atë?' Aliu tha: 'Nuk do ta braktisi Sunetin e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a., nga shkaku se dikush nga njerëzit e braktisë atë.”

(Sahih Buhari, 2/151, babu-t-temettui ve-l-ikrani min kitabi-l-haji)

A nuk habiteni me halifin e muslimanëve i cili bën diçka në kundërshtim me Sunetin e qartë të Profetit, s.a.v.a. duke mos u ndalur vetëm me kaq, por i ndalon edhe të tjerët të bëjnë të njëjtën gjë.

Dhe askush nuk e kundërshtoi atë, përveç Ali ibn Ebi Talibit i cili nuk donte të largohej nga Suneti i të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., edhe nëse do të vritej për këtë.

Më thuaj, pash Allahun, a gjen në mesin e shokëve të Muhamedit, s.a.v.a., dikë që përfaqëson dhe mishëron Sunetin e pastër të Profetit, përveç Aliut, paqja qoftë me të!?

Pavarësisht fuqisë së sundimtarit dhe forcës së tij, edhe përkundër mbështetjes së sahabëve që e mbështesnin atë, Aliu kurrë nuk deshi të largohej nga Suneti i Profetit, s.a.v.a.. Librat dhe Sahihët e tyre dëshmojnë për të vërtetën e asaj që thamë se Imam Aliu bëri të gjitha përpjekjet dhe angazhimet e tij për të ringjallur Sunetin e Profetit, s.a.v.a. dhe për t'i ftuar njerëzit të qëndrojnë nën mburojën e Sunetit autentik.

Në atë kohë, nuk kishte njeri që do ta dëgjonte dhe do të vepronte sipas fjalëve të tij, përveç ndjekësve të tij (shia) që e ndiqnin dhe e dëgjonin në çdo gjë.

Nga kjo na është e qartë se sahabët nuk e kundërshtuan Osmanin se ai e ndryshoi Sunetin e Profetit, s.a.v.a. Ne e dimë nga Sahihët e tyre se si ata vepruan në kundërshtim me Sunetin e Profetit, s.a.v.a., ndërsa nga ana tjetër, ata nuk e kundërshtuan Osmanin sepse ai po fuste bidate, por u rebeluan kundër tij për shkak të qëllimeve të kësaj bote dhe fitimit të pasurisë, pushtetit dhe reputacionit.

Ata luftuan pa mëshirë kundër Aliut, sepse ai nuk i emëroi në postet që dëshironin, por u kërkoi atyre që pasurinë që kishin grumbulluar ilegalisht ta kthenin në Bejtul-Mal - thesarin e komunitetit, për të mirën e të varfërve.

E ke Allahun, o Ebu Hasan, o ti që u përpoq ta ruash Librin e Zotit tënd dhe Sunetin e kushëririt tënd, të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a. Ti ishe imam i të devotshmëve dhe ndihmës i të dobëtve. Pasuesit tuaj do të jenë fitimtarë, sepse ata i përmbahen Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij duke u tubuar rreth jush dhe duke u kthyer kah ju.

A beson ti, i dashur lexues dhe kërkues i arsyeshëm i së vërtetës, pas gjithçkaje që kemi paraqitur, se pasuesit e Osman ibn Afanit janë Ehli Sunet - ithtarë të Sunetit dhe se pasuesit e Aliut janë Rafidi dhe pasuesit e bidatit?!

Gjyko sipas asaj që të ka dhënë Allahu, nëse je i drejtë!

“Allahu ju urdhëron që t'ua besoni shërbimet e përgjegjshme atyre që janë të denjë për to, dhe kur i gjykoni njerëzit të gjykoni me drejtësi. Vërtet këshilla e Allahut është vërtetë e mrekullueshme! - Dhe Allahu, me të vërtetë, dëgjon dhe sheh gjithçka!" Nisa, 58 

Të vërtetën e ka thënë Allahu i Lartësuar!