Definimi i nocionit shia

 

 

Nëse duam të flasim për shiat (me shia këtu nënkuptojmë imamitë, ithna eshari, ndryshe të emërtuar Xhaferi, sipas Imam Xhafer Sadikut. Këtu nuk po flasim për sekte të tjera, si: Ismailitë apo Zejditë dhe nuk kanë të bëjnë me ne përderisa besojmë se ata, si sektet e tjera, nuk i përmbahen hadithit për dy gjërat e vlefshme dhe as nuk e përdorin besimin e tyre për Imamatin e Aliut pas Profetit, s.a.v.a.), pa anësi dhe dyftyrësi, do të themi se janë një grup islamik që ndjek dhe imiton imamët e Ehli-Bejtit të Profetit, dhe ky është Aliu dhe djemtë e tij. Ata janë autoritetet e tyre për të gjitha çështjet e fikhut të adhurimit dhe marrëdhënieve ndërmjet njerëzve. Ata nuk i japin përparësi askujt mbi ta, përveç gjyshit të tyre, bartësit të dërgesëst, Muhamedit, të Dërguarit të Zotit s.a.v.a. Ky është përkufizimi më konciz përmbajtësor i nocionit shia.

Lërini fjalët e njëanshëm, sipas të cilave shiat janë armiq të Islamit ose se ata besojnë se Aliu duhet të ishte profet ose se ata e kanë prejardhjen nga hebreu Abdullah ibn Sebe.

Kam lexuar shumë libra dhe tekste, autorët e të cilëve po përpiqen me të gjitha forcat që t'i shpallin shiat si të pafe dhe t'i përjashtojnë nga Umeti Islam.

Por të gjitha fjalët e tyre janë trillime të pastra dhe gënjeshtra flagrante. Ata nuk japin asnjë provë apo argument në mbështetje të pretendimit të tyre, ata vetëm përsërisin atë që thanë paraardhësit e tyre, të cilët ishin armiqtë e Ehli Bejtit, të cilët sunduan umetin me dhunë, ata i kërkuan ata që pasuan Ehli Bejtin. , që pastaj t'i dëbonin apo t'i vrisnin duke iu mveshur gjithfarë nofkash.

 

Një prej këtyre nofkave, që haset shumë në librat e armiqve të shiave, është edhe pseudonimi Rafidi ose Revafid. Kështu, lexuesit të atyre librave, në shikim të parë, duket se shiat i kanë refuzuar parimet e Islamit dhe nuk punojnë sipas tyre, ose se kanë refuzuar të pranojnë profetësinë e Muhamedit s.a.v.a.

Por realiteti është diçka tjetër. Ata i quajtën shiat Rafidë, sepse sundimtarët e parë të Umajadëve dhe Abasidëve dhe ulematë që iu afruan atyre donin të shtrembëronin imazhin e tyre sepse shiat ndoqën Aliun dhe ata refuzuan të pranonin kalifatin e Ebu Bekrit, Omerit dhe Uthmanit. Ata refuzuan kalifatin e të gjithë sundimtarëve nga shtëpia e Umajadëve dhe Abbasidëve.

Ata u përpoqën të mashtrojnë umetin duke ndihmuar në shpifjen e haditheve që ishin nga sahabët se kalifati i tyre është i ligjshëm, i bazuar në Sheriat, apo sipas urdhrit të Allahut, kështu që ata ndërthurrën fjalë e Allahut:

“O ju që besuat, bindjuni Allahut, bindjuni të Dërguarit dhe aztyre që janë me autoritet në mesin tuaj ”. Nisa', 59, se ky ajet u referohet atyre dhe se kjo shpallje është publikuar për të mbrojtur të drejtën e tyre. Ata thanë për veten e tyre se ata janë në pushtet dhe është detyrë e njerëzve t'iu binden. Ata angazhuan njerëz që të shpifin gënjeshtra për të Dërguarin e Zotit, s.a.v.a., siç ia atribuan atij duke thënë: "Kushdo që pushon së respektuari qeverinë për një këmbë, dhe vdes ashtu, do të vdesë me vdekjen e xhahilijetit.", kështu që asnjë musliman nuk duhet ta braktisë bindjen ndaj autoriteteteve qeveritare.

Nga kjo kuptojmë se shiat ishin gjithmonë në shënjestër të autoriteteve dhe pushtetarëve, sepse ata refuzuan t'u jepnin betimin atyre sepse konsideronin se kalifati ishte i uzurpuar dhe se të drejtën për të e kishin vetëm Ehli Bejti.

Me kalimin e kohës, sundimtarët i paraqitën shiat para botës si dikush që refuzojnë Islamin dhe duan ta shkatërrojnë atë plotësisht. Për këtë kanë shkruar disa shkrimtarë dhe historianë që për veten pretendojnë se janë studiues.

Nëse i kthehemi lojës së përzierjes të së vërtetës me të pavërtetën, do të kuptojmë se ka dallim mes atij që dëshiron të shkatërrojë Islamin dhe atij që dëshiron të shkatërrojë qeverinë mëkatare dhe të dhunshme, që punon kundër Islamit. Shiat nuk u ngritën kundër Islamit, ata u ngritën kundër sundimtarëve, kriminelëve dhe qëllimi i tyre është t'ua kthejnë të vërtetën pasuesve të tij në mënyrë që të vendosin parimet e Islamit me një sundimtar të drejtë. Sido që të jetë, ajo që kemi mësuar nga hulumtimet e mëparshme përmes librave Mandej u nisa në rrugën e drejtë, Bëhu me të sinqertit dhe Pyetni të diturit, është se shiat janë një grup i shpëtuar, sepse ata i përmbahen Librit të Allahut dhe pasardhjes së Pejgamberit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të.

Nëse jemi të drejtë, disa nga dijetarët e Ehli Sunetit e kanë njohur këtë fakt, kështu që Ibn Manzuri në Lisanul Arab, duke i definuar shiat, thotë: Shiat janë ata që anojnë nga Ehli Bejti i Profetit dhe i ndjekin ata.

 

Po kështu, doktor Seid Abdulfetah Ashur, pasi ka thënë fjalët e lartpërmendura, thotë: "Nëse Shiat janë ata që anojnë nga pasardhësit e Profetit dhe i ndjekin ata, atëherë kush nga muslimanët refuzon të jetë shia?" Koha e njëanshmërisë dhe armiqësisë trashëgimore ka mbaruar, ka ardhur koha e shpirtit dhe lirisë së mendimit. I takon të rinjve të arsimuar të hapin sytë, të lexojnë librat e shiave dhe të lidhen me ta, të bisedojnë me ulematë e tyre për të mësuar të vërtetën nga burimi. Sa shumë na kanë mashtruar fjalët e ëmbla e të rreme që nuk mund të qëndrojnë para provave dhe argumenteve. Sot, çdokush mund të udhëtojë nëpër botë. Shiak ka në të gjitha anët e botës. Nuk është e drejtë që një studiues që merret me studimin e shiave, për këtë të pyesë armiqtë e shiave dhe kundërshtarët e tyre me të cilët ata dallojnë në besim. Atëherë çfarë mund të presë studiuesi që për shiat të flasin ata që gjatë historisë i persekutojnë si armiq?

Shiat nuk janë një sekt sekret, besimet e të cilit mund të dihen vetëm nga ata që i përkasin. Përkundrazi, librat dhe besimi i tyre tyre janë të përhapura në mbarë botën. Shkollat dhe rrethet e tyre shkencore janë krijuar për këdo që kërkon dije. Ulematë e tyre organizojnë qarqe, seminare, diskutime dhe konferenca dhe bëjnë thirrje që të gjithë të dakordohen rreth një fjale dhe bëjnë thirrje për unitetin e Umetit Islam.

Jam i bindur se nëse të drejtët e umetit, e hulumtojnë këtë çështje me seriozitet, do ta gjejnë rrugën drejt së vërtetës, jashtë së cilës ka vetëm iluzione, ngase ajo që i pengon ata të arrijnë të vërtetën, janë mjetet e propagandës dhe përhapjes së gënjeshtrave nga armiqtë e shiave ose veprimet e kqia të disa shiave të rëndomtë.

Në shumicën e rasteve, mjafton të zhduket një dyshim dhe të fshihet një legjendë, që ai që ishte armik i shiave të bëhet njëri prej tyre.

Në fund të këtij libri, do të gjeni se si veprimet e disa njerëzve të zakonshëm nga shiat i zmbrapsin të rinjtë e arsimuar të Ehli Sunetit dhe i dekurajojnë ata që të vazhdojnë kërkimet e tyre për të arritur të vërtetën.

Për këtë rast m'u kujtua historia e një siriani të mashtruar nga propaganda e kohës. Kur ai sirian erdhi në Medine për të vizituar tyrben e Pejgamberit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ai pa një burrë që me dinjitet shalonte mb një kal, i rrethuar nga përcjellësit dhe ndjekësit e tij të vullnetshëm për shërbim.

Siriani mbeti i habitur që kishte një njeri tjetër me kaq madhështi dhe dinjitet në botë, madje edhe më shumë se Muavije në Siri, prandaj pyeti për të. Atij i thanë se ishte Hasan ibn Ali ibn Ebi Talibi, ndërsa ai tha: A është ky djali i harixhiut Ebu Turab (pseudonimi i Imam Aliut)? Dhe pastaj filloi të mallkojë dhe të shajë Hasanin, babanë e tij dhe Ehli Bejtin. Shokët e Hasanit nxorrën shpatat e tyre dhe secili deshi ta vriste, por Imam Hasani i pengoi. Zbriti nga kali, iu afrua këtij siriani dhe e përshëndeti bukur, duke i thënë: "Ti duket se je i huaj këtu, o vëlla Arab?" Siriani tha:

"Po, unë jam nga Siria, një ndjekës i Amir al-Mu'minin dhe të parit të muslimanëve, Muavije ibn Ebi Sufjan." Imam Hasani e priti sërish dhe i tha: “Ti je mysafiri im”. Siriani nuk deshi, por Imami nuk e la të shkojë derisa ai pranoi të ishte mysafiri i tij. Gjithë ato pak ditë që ishte në shtëpinë e Imamit, vetë Imami e shërbeu dhe bisedoi bukur me të. Kur ishte dita e katërt, siriani filloi të pendohej për atë që kishte thënë për Hasan ibn Aliun, kur e mallkoi dhe e shau, ndërsa ai ia ktheu me të mira, falje dhe mikpritje. Ai i kërkoi Hasanit që ta falte për sjelljen e tillë ndaj tij ndërsa dialogu i mëposhtëm u zhvillua mes tyre në prani të shokëve të Hasanit.

Hasani: "Vëlla Arab, a e ke lexuar Kur'anin?" Siriani: “Unë e di gjithë Kuranin përmendësh”.

Hasani vazhdoi: "A e dini kush janë Ehli Bejti, ata të cilëve Allahu ua ka hequr çdo papastërti dhe i ka pastruar plotësisht?"

Siriani: "Ata janë Muavije dhe familja e Ebu Sufjanit."

Të pranishmit u habitën dhe Hasani buzëqeshi dhe tha: "Unë jam Hasani, djali i Alisë, dhe babai im është xhaxhai dhe vëllai i Pejgamberit të Zotit. Nëna ime është Fatima Zehra, e para e të gjitha femrave në botë. Gjyshi im është i Dërguari i Zotit, i pari i të dërguarve dhe profetëve. Kushëriri im është Hamza, i pari i dëshmorëve dhe Xhafer Tajjar. Ne jemi Ehli Bejti, Allahu na ka pastruar dhe na ka urdhëruar dashurinë për çdo musliman. Ne jemi ata që Allahu dhe engjëjt e Tij dërgojnë salavate, prandaj edhe i ka urdhëruar muslimanët që të na dërgojnë salavate. Unë dhe vëllai im Huseini jemi të parët e të rinjve në Parajsë.

Imam Hasani numëroi disa virtyte dhe vlera të Ehli Bejtit dhe e njohu atë me gjendjen e vërtetë të kësaj çështjeje. Siriani e kuptoi të vërtetën dhe filloi të qante dhe t'i puthte gishtat Hasanit. Ai goditi fytyrën e tij duke u penduar për atë që kishte thënë për Imamin, duke thënë:

“Pasha Allahun, nuk ka zot tjetër pos Tij, kur erdha në Medine nuk urreja më shumë se ty një njeri në faqen e dheut. Ndërsa tani po largëhem nga këtu, ndërsa nuk ka njeri më të dashur për mua në faqen e dheut se ti. Unë i afrohem Allahut duke ju dashur e duke ju ndjekur ju dhe duke braktisur  armiqtë tuaj.”

Imam Hasani iu drejtua shokëve të tij dhe u tha:

“Ju keni dashur ta vrisni ndërsa ai është i pafajshëm, sepse po ta dinte si është e vërteta, nuk do ta kundërshtonte. Shumica e njerëzve në Siri janë si ai, nëse do ta dinin të vërtetën, do ta ndiqnin atë.”

Dhe pastaj ai recitoi fjalët e Zotit të Lartësuar:

“E mira dhe e keqja nuk janë e njëjta gjë. Ktheje të keqen me të mirë dhe armiku yt papritmas do të bëhet miku yt i ngushtë." Fusilet, 34 vjeç

Po, ky është një realitet që shumica e njerëzve, për fat të keq, nuk e dinë. Sa e sa njerëz janë armiq të së vërtetës dhe e kundërshtojnë atë me këmbëngulje për një kohë të gjatë ndrkohë kur zbulojnë se e kanë gabim, nxitojnë të pendohen dhe të kërkojnë falje. Kjo është detyrë e çdo njeriu, sepse thuhet: “Kthimi në të vërtetën është sadaka”. Problemi është me ata që e shohin të vërtetën me sy dhe e prekin me duar, e pastaj ngrihen kundër saj dhe luftojnë për qëllime materiale, për dynja të shëmtuar dhe ligësi.

Për këtë lloj njerëzish Allahu xh.sh., thotë:

"Dhe nuk ka rëndësi nëse i paralajmërove apo jo, ata nuk do të besojnë!" Ja Sin, 10

Nuk ka asnjë dobi të humbni kohë me ta dhe të humbni nervat për ta.

Obligimi ynë është të sakrifikojmë gjithçka që kemi me ata që janë të drejtë dhe që përpiqen me të gjitha forcat për të gjetur të vërtetën dhe për të cilët Allahu i Lartësuar thotë:

"Paralajmërimi yt do t'i bëjë dobi vetëm atij që ndjek Kur'anin dhe i frikësohet Mëshiruesit, edhe pse nuk e sheh Atë, atë sihariqoje me falje dhe shpërblim të bukur!" Ja Sin, 11

Është detyrë e shave të cilët janë të udhëzuar të shpenzojnë kohën dhe pasurinë e tyre në çdo vend në rrugën e mësimit të së vërtetës dhe bërjes së saj të njohur për të gjithë bijtë e Umetit Islam. Por nuk janë vetëm Shiat ata që janë kapur për Ehl-i Bejtin, ata janë imamët që i tregojnë llambat në errësirë çdo muslimani.

Nëse imamët e Ehli Bejtit mbeten të panjohur për muslimanët e zakonshëm, dhe veçanërisht për të rinjtë e arsimuar nga Ehli Suneti, shiat do të mbajnë përgjegjësinë për këtë para Allahut. Po kështu, nëse njerëzit mbeten jobesimtarë, duke mos ditur fenë e vërtetë të Allahut me të cilën ka ardhur lideri i të gjithë profetëve, Muhamedi, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, të gjithë muslimanët do të mbajnë përgjegjësi për këtë.