Burimet e legjislacionit te Ehli sunneti dhe xhemati

Nëse shikojmë burimet e legjislacionit te Ehli suneti dhe xhemati, do të shohim se shumë i tejkalojnë kufijtë e Kuranit dhe Sunetit të përcaktuara nga Allahu dhe i Dërguari i Tij.

Burimet e legjislacionit për ta janë Kurani, Suneti i Pejgamberit, s.a.v.a., Suneti i Hulefai Rashidinëve, Suneti i sahabëve, Suneti i Tabiinëve, e që janë ulematë e hadithit, sunneti i sundimtarëve të cilët i konsiderojnë sundimtarë të kthjellët, pastaj kijasi, istihsani, konsensusi dhe mbyllja e derës së justifikimeve.

Siç mund ta shihni, janë dhjetë burime, ndërsa të gjitha i konsiderojnë se kanë pjesë në fenë e Allahut. Për të mos folur pa prova apo për të na akuzuar për ekzagjerim, duhet të sjellim disa dëshmi nga ajo që e thonë në librat e tyre.

Ne nuk do të diskutojmë me Ehli sunetin dhe xhematin për dy burimet e para të paraqitura në Libër dhe Sunet, sepse nuk ka mosmarrëveshje rreth tyre. Është vaxhib që këto të dyja të merren si burim, sepse për këtë flasin edhe tradita edhe arsyeja dhe të gjithë bien dakord për këtë.

Për këtë i Lartësuari thotë:

“Çfarëdo që ju jep Pejgamberi merreni ndërsa atë që ua ndalon mos e merrni ”. Hashr, 7

Pastaj:

“Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit.” Maide, 92

"Kur Allahu dhe i Dërguari i Tij vendosin diçka." Ahzab, 36

Dhe shumë ajete të tjera të qarta që tregojnë detyrimin për të marrë nga Libri i Allahut dhe Suneti i Profetit të Tij dispozitat legjislative. Ne, këtu, duam të diskutojmë burime të tjera që ata kanë shtuar vetë.

Suneti i hulefai rashidinëve

Si dëshmi për këtë ata citojnë hadithin:

“Përmbajuni Sunetit tim dhe Sunetit të Hulefai Rashidinëve, përkatësisht të kalifëve të drejtë e të udhëzuar, kapuni fuqishëm pas Sunetit të tyre!”

(Transmetuar nga Tirmidhiu, Ibn Maxhe, Bejhekiu dhe Ahmed ibn Hanbeli)

Në librin me të sinqertit, shpjeguam se në këtë hadith, me hulefai rashidinët, nënkuptojmë imamët e Ehli Bejtit.

Unë do të shtoj disa dëshmi të tjera këtu, për ata që nuk kanë mundur më parë të jenë i njoftuar për këtë.

Buhariu, Muslimi dhe të gjithë muhadithët e tjerë shënojnë se i Dërguari i Zotit, s.a.v.a. i kufizoi pasardhësit e tij në dymbëdhjetë persona, kështu që tha: "Ka dymbëdhjetë kalifë pas meje, të gjithë janë nga Kurejshët". Ky hadith autentik tregon se këtu nënkuptohen imamët e Ehli Bejtit, paqja qoftë mbi ta, dhe jo kalifët, sundimtarët që uzurpuan kalifatin.

Ndoshta dikush do të thotë: Nëse kalifët këtu nënkuptojnë imamët e Ehli Bejtit, siç pretendojnë shiat, ose katër Hulefai rashidinët, siç pretendon Ehli Suneti, atëherë po i bie se burimet e legjislacionit janë tre: Kurani, Suneti dhe Suneti i Kalifëve.

Kjo është e saktë sipas mendimit të Ehli sunetit, por nuk është e saktë sipas mendimit të shiave. Sepse imamët nga Ehli Bejti, siç e kemi thënë tashmë, nuk kanë nxjerrë ndponjë dispozitë sipas gjykimit dhe mendimit të tyre personal, por gjithçka që kanë thënë është Sunneti i gjyshit të tyre, Profetit të Zotit, s.a.v.a., të cilin e kanë mësuar prej tij dhe e kanë ruajtur për t'ua treguar njerëzve kur lind nevoja.

Sa i përket Ehli sunetit dhe xhematit, librat e tyre janë plot me përfundime dhe prova të bazuara në Sunetin e Ebu Bekrit dhe Omerit, të cilin ata e pranojnë si burimin e tyre të legjislacionit islam, edhe nëse është në kundërshtim me Kuranin dhe Sunetin.

Ajo që na bind edhe më shumë se Profeti, s.a.v.a.në hadithin e mëparshëm, nuk po i referohej Ebu Bekrit dhe Omerit, është fakti se Aliu refuzoi të gjykonte sipas Sunetit të tyre kur sahabët e tij e vunë kusht të emërimit të tij për kalif.

Nëse në hadithin e lartpërmendur, Pejgamberi, s.a.v.a., do të kishte nënkuptuar me kalifë Ebu Bekrin dhe Omerin, nuk do të ishte e lejuar që Aliu të refuzonte urdhrin e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a. dhe në këtë mënyrë ta refuzonte sunetin e tyre. Hadithi dëshmon se Ebu Bekri dhe Omeri nuk janë të përfshirë në Hulefai Rashidinët.

Megjithatë, Ehli suneti dhe xhemati nën Hulefai Rashidin mendojnë për Ebu Bekrin, Umarin dhe Uthmanin dhe askënd tjetër. Fillimisht ata nuk u numëruan Aliun në mesin e Hulefai rashidinëve. Kjo ndodhi vetëm shumë më vonë pas një periudhe të gjatë të mallkimit të tij nga minberet e xhamive!

Nëse shikojmë atë që transmetohet nga Xhelaluddin Sujuti, në librin Historia e Kalifëve, pretendimi ynë del se është i drejtë.

Nga Haxhib ibn Khalife, Sujutiu transmeton:

“E pashë Umer ibn Abdulazizin duke mbajtur një fjalim kur ishte kalif, ashtu që ai tha në fjalimin e tij: “A nuk është besimi që i përmbahemi dhe të cilin e synojmë, ajo që na la si sunet i Dërguari i Allahut dhe dy shokët e tij (nënkupton Ebu Bekrin dhe Omerin). Ndërsa atë që të tjerët, përveç atyre dyve, e kanë lënë si sunet, ne e refuzojmë atë."

 (Tarihul hulefai, Sujuti, fq. l60)

Është e vërtetë se sahabët dhe sundimtarët e mëdhenj të Umajadëve dhe Abasidëve transmetuan se Suneti i Ebu Bekrit, Omerit dhe Uthmanit ishte feja e tyre dhe drejtë së cilës aspironin.

Meqë këta tre halifë punuan për të shkatërruar Sunetin e Profetit, s.a.v.a., pas kësaj, siç e dimë, nuk ka mbetur asgjë nga Suneti, përveç asaj që ata e miratuan si Sunet.