Udhëtimi në Hixhaz

 

Arrita në Xhiide, ku më priti miku im Beshiri, i gëzuar që më takoi. Më dërgoi në shtëpi, duke më shprehur dashuri dhe imik-pritje. Kohën e kaluam duke vizituar vende të ndryshme me makinën e tij. Kryem umrn së bashku dhe kaluam disa ditë në lutje dhe veprime tjera të ibadetit. Kërkova falje për shkak të vonesës,nga se kisha qëndruar në Irak më tepër se kisha planifikuar. pastaj i tregova për zbulimin tim, nga se e merrja për njeri pa paragjykime dhe mirë të informuar.

 

- Kjo është e saktë, sepse edhe unë kam dëgjuar se kanë alimë shumë të ditur, por edhe shumë grupe që janë larguar nga rruga dhe paraqesin shumë problem gjatë haxhit - më tha ai. Unë e pyeta për çfarë problemesh ishtë fjala.

 

- Ata falen të kaburi dhe hyjnë në Baki harem në grupe duke derdhur lot dhe vajtuar. Me vete bartin pllakëza gurësh në të cilat bëjnë sexhde. Kur vizitojnë kaburin e Hamzait a.s. në Uhud, organizojnë parakalime dhe goditen në gjoks duke vajtuar me zë, sikur për njeriun që sapo ka vdekur. Për gjitha këto pushteti saudit ua ndaloi t'i vizitojnë kaburët. Unë qesha dhe fola.

- A janë këto shkaqet e vetme për të cilat konsideroni se janë larguar nga islami?

- Këto dhe mjaft tjerë. Kur kalojnë pranë kaburit të Abu Bekrit dhe Omerit ata i mallkojnë, ndërsa disa prej tyre edhe i gjuajnë me pluhur dhe bërllok. Me të dëgjuar këtë kujtova ç'më kishte thënë babai, rahmet shpirti i pastë, kur u kthye nga haxhi:

 

- Kam parë disa ushtarë të armatës saudite duke rrahur një grup haxhilerësh me shkopinj. Kur tentuam t'i shpëtojmë ata na thanë: “Këta nuk janë muslimanë por shiitë, të cilët hedhin bërllok mbi kaburin e Pejgamberit. s.a.a. Pasi dëgjuam këtë u larguam,duke i mallkuar dhe pështyrë.

 

Tani nga miku, i lindur në Medinë dëgjoj se ata vijnë për të vizituar kaburin e Pejgamberit, s.a.a. por hedhin bërllok mbi kaburet e Abu Bekrit dhe Omerit. Dyshoja në tëdy rrëfimet, nga se kisha vizituar dhomën ku gjendeshin kaburët e Muhammedit s.a.a,, Abu Bekrit dhe Omerit, e cila ishte e. mbyllur dhe asnjëri nuk mund t'i afrohej,më të hudhi diç brenda.

 

Për.këtë kishte dy arsye: së pari, nuk ishte.e mundur të hedhet gjë brenda, nga se nuk ekzistonte asnjë vrimë për këtë, dhe së dyti, aty ishte roja me kërbaç të shkurtër, që vëzhgonte derën dhe godiste çdo haxhi që merrte guxim të afrohej. Me afër mendjes ishte se ndonjë ushtar, me paragjykime për shiitët, gjende shkak për të arsyetuar brutalitetin ndaj tyre.

 

Ndofta janë munduar të nxitin ndjenja të armiqësisë kundër shiitëve te muslimanët tjerë, të cilët pastaj do të përhapin fjalët në vendet e tyre për atë se shiitët e urrejnë Pejgamberin e Allahut s.a.a. dhe hudhin bërllok mbi kaburin e tij. Një njeri, në të cilin kam pasur besim, më tregoi këtë ngjajre: “Ecnim rreth Ka”bës, kur një të riu filloi t'i dhembte barku dhe nisi të vjellë.

Ushtarët që bënin roje te guri i zi menjëherë nisën ta rrahin atë duke e akuzuar për përdhosje. E morrën në gjendje të mjeruar, e dënuan dhe e vranë të njëjtën ditë.” Për herë të dytë mendova për arsyeshmërinë e akuzës që dëgjova nga miku saudit. Nuk munda të kujtoj asgjë nga ajo, që i kisha parë duke goditur gjoksin, qajnë dhe mbështetin kokën në Tokë kur bëjnë sexhde.

 

Dhe, pa marrë parasysh se falen pranë kabureve, pyeta veten: A është kjo argument i mjaftueshëm të akuzohet dhe fyhet dikush që beson Allahun Te'ala dhe se Muhammedi s.a.a. është rob i dërguar i Tij? A kemi të drejtë të gjykojmë atë që falet rregullisht, u ep të varfërve, agjëron muajin e ramazanit, shkon në haxh, bën vepra të mira dhë e lufton të keqen? Nuk dëshiroja të kundërshtoj mikun as të filloj ndonjë diskutim të kotë, andaj ia prita shkurtimisht: - Allahu na ndihmoftë, neve dhe atyre, dhe na udhëzoftë në rrugë të drejtë dhe mallkuar qofshin armiqtë e islamit dhe muslimanëve.

 

Çdo herë që shkoja rreth Ka”bës, ku gjeta disa vizitorë, e lutja Allahun sinqersiht të më hapi sytë dhe të më udhëheqë drejt të vërtetës. Qëndrova te vendi i Ibrahimit a.s.dhe lexova këtë ajet nga Kur'ani: “Dhe luftoni, për nder të Allahut, ashtu siç meriton Ai' Ai ju zgjodhi dhe në besimin tuaj nuk iu ka lënë më legat asgjë të vështirë, në besimin e paraardhësit tuaj Ibrahimit, ju quajti Muslimanë që më herët, edhe në të (Kur'an) që Pejgamberi të mundet të dëshmojë, por edhe ju të jeni dëshmitarë për njerëzit tjerë, andaj, faluni, epni lëmoshë dhe mbështetuni fort te Allahu:

Ai është Mbrojtësi juaj, edhe atë Mbrojtësi më i mirë dhe “Ndihmësi më i mirë”. (Kur'an 22:78)

 

Pastaj fillova të tloj të dërguarin Ibrahim a.s. ose thënë më drejt babain tonë Ibrahimin, a.s. siç € quan Kur'ani: O baba yni i parë, ti që na quajte Muslimanë. Pasardhësit tu u shpërndanë pas teje: disa prej tyre janë bërë Hebrejë, disa u bënë krishterë, ndërsa disa të tjerë Muslimanë. Hëbrejtë janë ndarë në shtatëdhjetë e një grupe, krishterët në shtatëdhjetë e dy, ndërsa muslimanët në shtatëdhjetë e tre: gjitha grupet janë në terr, siç thot biri yt Mihammedi s.a.a., përveç njërit i cili i qëndroi besnik mësimit tënd. O baba i yni i parë !!

 

A është e vërtetë se Allahu Te“ala i cakton çdo shpirti që më herët të bëhet Hebrej, krishterë, muslimanë, ateist ose politeist. Ose ëshë kjo dashuri ndaj këtij dunjallëku dhe largim nga

shpallja e Allahut. Te'ala Kur njerëzit harrojnë Allahun, Te“ala atëherë ai bën të harrojnë veten. Nuk mund të besoja se çdo gjë është e caktuar.

Më parë do të besoja se Allahu na krijoi dhe shpërbleu me të menduar, që të mund të dallojmë të vërtetën nga gënjeshtra. Allahu Te“ala na ka dërguar Pejgamberët e vet që të na shpjegojnë gjërat e pakuptueshme dhe me to të na tregojë ç'është e mirë dhe ç'është e keqe. Mirëpo, njëriu bie nën ndikim të pasioneve të kësaj bote dhe me arogancën mendjemadhësinë, egoizmin, paditurinë, ekstravaganvcën, kokëfortësinë, padrejtësinë dhe violencën e tij largohet nga rruga e drejtë për të shkuar rrugës së shejtanit.

 

Largohet nga rruga e Allahut Mëshirëplotë dhe prandaj humbet. Kjo më së miri është shprehur në Kur'an, në të cilin Allahu Tesala thot: - Vërtet, Allahu nuk u bën padrejtësi njerëzve, porse njerëzit janë të padrejtë ndaj vetes. (Kur an 10:44) O baba yni, Ibrahimi Nuk mund ti akuzojmë vetëm Hebrejtë dhe krishterët se kanë lëshuar rrugën e drejtë pasi kjo iu tregua... Shiko edhe këtë popull të cilin Allahu Te'ala e shpëtoi duke i dërguar birin tënd Muhammedin s.a.a. për ta nxjerrë nga errësira,për t'i dhënë dritë dhe për ta bërë popullin më të mirë në botë. Ai gjithashtu është ndarë në grupe të shumta armiqësore,përkundër vërejtjeve dhe urdhërave të Pejgamberit: s.a.a. “Eshtë” fidaluar për musliman të mos flas me vëllaun musliman me teper se tre dite. Ç'po ngjan me këtë popull i cili është i coptuar në shumë shtete të vogla armiqësore. O baba yni, Ibrahimi Ç” ngjau me këtë popull?... Dikur ai ishte populli më i mirë që dominonte prej lindjes në perëndim dhe u sillte dituri e arsimim popujve tjerë. Sot ai ka rënë në nivelin më të ulët në historinë e tij, trojet e tij atakohen dhe Muslimanët dëbohen nga vatrat e tyre.

 

Aksa xhamia e tij ëshë okupuar nga ana e bandës cioniste dhe askush nuk është në gjendje ta çlirojë. Nëse ndokush viziton vendet e tij, nuk do të gjejë asgjë pos varfërisë, skamjes, urisë, tokës SË papër-punuar, epidemisë, zakoneve të prapambetura, ngecjes intelektuale dhe teknike, tiranisë, ndjekjes dhe papastërtisë. Mjafton të krahasohen VVC-të në vendet e Europës perëndimore dhe ato në vendet tona për të parë dallimin e madh në planin e higjienës. Është qesharake që kjo shkallë e ulët e higjienës haset në vendet tona, nga se islami na mëson se “pastërtia është simbol i besifhit, ndërsa papastërtia është shenjë e shejtanit (të keqes)”. A është e mundur që besimi ka kaluar në Europë, ndërsa shejtani ka ardhur të jetojë në mesin tonë. Përse muslimanët frikohen të deklaroheri haptas për besimin e vet edhe në vendet e tyrel12 Përse Muslimani nuk mund të jetë as zot i fytyrës së tij, nga se nuk i lejohet të bart mmjëkërri?

 

Përse muslimanët nuk mund të bartin haptas veshjen e tyre islame,nëse këta mëkatarë publikisht konzumojnë alkool 'dhe kryejnë veprime të ndyra, gjerësa muslimani nuk është në gjendje as t'i paralajmërojë e le më t'u tregojë rrugën e drejtë. Kari dëgjuar se në disa vende islamike, siç janë Egjipti dhe Maroko, etërit ë varfër dërgojnë vajzat e tyre për t'i shitur, nga 

se nuk kan për ushqim... - të mos ketë atje fuqi dhe pushtet pos Allahut, të Lartësuarit dhe të Fuqishmit. O Zotit Përse e lëshove këtë popull dhe e ke lënë të hallavitet në terr? Nuk është ashtu, Dashamiri im, më fal, sepse ky popull është larguar na Ti dhe ka shkuar në rrugë të ligë.

Ti ke thënë, kurse fjala Jote është e urtë dhe në të nuk mund të dyshohet: Kushdo që harron Allahun e Mëshirshëm, Na ua caktojmë shejtanin t'i bëhet mik” (Kur'an 43:36) Nuk ka dyshim se nënshtrimi dhe prapambeturia e popullit musliman është shenjë e largimit tij nga rruga e drejtë. Një pakicë ose grup mes shtatëdhjetë e treve, nuk mund të ketë efekt në ymetin (popullsinë) e përgjithshme muslimane. Pejgamberi i Allahut s.a.a. ka thënë: Ju është urdhëruar të kryeni vepra të mira dhe të pengoni të kryhen gjëra të ndaluara.Përndryshe, Allahu Tesala do t'ju zgjedhë për udhëheqës njerëzit më të kqinj dhe më të poshtër mes jush.

 

Atëherë njerëzit tuaj të ndershëm do të ngritin zërin, mirëpo nuk do të ketë kush t'i dëgjojë” O Zoti Na besojmë atë që na dërgove dhe ndjekim të dërguarin Muhammed s.a.a. A mjafton kjo të konsiderojmë veten besimtar” O Zot, Të lutëm mos na kthe në terr, pasi që na ndriçove rrugën.të lutem, Zot, ke mëshirë, sepse Ti je më i Mëshirshëm. Zot, kemi qenë të padrejtë ndaj vetes dhe nëse Ti nuk na fal dhe nuk na mëshiron atëherë jemi në humbje të madhe. U nisa për Medinë me një letër për një kushëri të Beshirit, te i cili duhej te vendosesha. Ai tashmë kishte folur me telefon me te,ashtu që, kur arrita, më priti ngrohtësisht dhe më ofroi qëndrim. Pasi u pastrova dhe vesha rroba më të mira, shkova të vizitoj kaburin e të dërguarit Muhammed s.a.a.

 

Aty takova vetëm disa vizitorë, kështu që arrita t'i afrohem kabureve të Muhammedit s.a.a., Abu Bekrit dhe Omerit, gjë që nuk kam mundur të marr me mend në kohën e haxhit. Kur tentova të prek derën, njëri nga rojet më qortoi ashpër. Sapo fillova të lexoj dovë dhe selame, dy rojtarë më urdhëruan të dal nga dhoma. Provova të zë bisedë me njërin nga ta, por kot. Dola në oborr dhe gjeta një vend ku u ula dhe fillova të lexoj Kur'an. Përsëritja ajetet nga disa herë, ndërsa më bëhej se më dëgjonte vetë i dërguari Muhammed s.a.a. Më shkoi mendja: A është e mundur të jetë i vdekur, si çdo gjësend tjetër i vdekur” Nëse është ashtu, atëherë përse ne në çdo namaz lexojmë:

Esselamu ”alejke ejju-henne-bijju, ve rahmetullahi ve berakatuhu (Paqja e Allahut qoftë me ty, o Pejgamber i Zotit dhe Mirësia e Bekimi i Allahut). Ky është selam, që i bëhet atij që mund edhe të dëgjojë. Siç dihet muslimanët besojnë se i dërguari Hidr. a.s. nuk është i vdekur dhe se i përgjigjet çdo selami që i drejtohet. Gjithashtu,sufitë besojnë se shejhët, siç janë Ahmed Tixhani ose Abdulkadër Xhilani, vijnë për t'i vizituar, jo në ëndrra, por në realitet. Atëherë,përse është vështirë të besohet se i dërguari Muhammed s.a.a. nuk ka vdekur si njeri i zakonshëm”.

 

Përgjithësisht, asnjë musliman nuk e konsideron si njeri të zakonshëm, përveç vehabive, ndajë cilëve,për këtë dhe disa gjërave t jera, fillova të ndjej indinjatë. Më neveriste sjellja e tyre me mburrje ndaj muslimanëve tjerë që nuk pajtoheshin me besimin e tyre. Njëherë, sa isha në Baki harem të lexoj dovë për pjesëtarët e vdekur të Ehlul-bejtit, vërejta afër një njeri të moshuar i cili qante, në bazë të çkahit përfundova se është shiit.

 

Ai u drejtua në drejtim të ka” bës dhe filloi të falet. Papritur ushtari, i cili, me gjasëe kishte përcjellur, iu afrua me nxitim dhe e goditi me këmbë në ije gjersa ky ndodhej në sexhde. Plaku ra në shpinë dhe humbi vetëdijen,ndërsa ushtari vazhdoi ta shkqelmonte dhe ta mallkonte. Më erdhi keq për plakun, duke menduar se ushtari i zemëruar do ta rrahë për vdekje, andaj bërtita: - Nuk guxoni ta bëni këtëll Përse e shqelmoni gjersa falet) Më vështroi ashpër dhe më foli: - Qepe dhe mos u përziej, se do të pësosh si ky!! E kuptova se ishte në gjendje të bënte këtë njëmend, andaj u tërhoqa.

 

U zemërova me veten pse nuk isha në gjendje t'i ndihmoj atyre ndaj të cilëve bëhej padrejtësi. Gjithashtu isha zemëruar ndaj Sauditëve pse silleshin në këtë mënyrë dhe nuk përgjigjeshin për këtë tirani ndaj njerëzve të thjeshtë dhe të pafuqishëm. Disa vizitorë ishin prezent mirëpo tërë ajo që mund të bënin ishte të shqiptojnë: La havle ve la kuvvete illa bi-llah (Nuk ka fuqi as pushtet pos asaj të Allahut). Disa të tjerë thonin:

- Këtë edhe e meritoi, se u fal te kaburi. Nuk u përmbajta dot, andaj iu drejtova personit që foli:

- Kush ju ka thënë se nuk bën të falet te kaburi”? - I dërguari Muhammed s.a.a. e ka ndaluar këtë.

- Tani po folni gënjeshtra për Pejgamberin e Allahut Te'ala ia ktheva me zemërim. Menjëherë kuptova rreziku që kanosej, nga se ndonjëri prej tyre mund t'a nxiste rojtarin të më sulmonte edhe mua, andaj vazhdova me ton më të butë:

- Nëqoftëse Pejgamberi i Allahut s.a.a. e ka ndaluar të falemi pranë kabureve, atëherë miliona e miliona njerëz, të cilët vijnë në haxh çdo vjet, bëjnë mëkat, nga se falen afër kaburit të Pejgamberit s.a.a., Abu Bekrit, dhe Omerit në xhaminë e Pejgamberit s.a.a. dhe pranë kaburuëve tjerë që gjenden në xhamia në tërë botën islame.

 

Madje edhe nëse falja pranë kaburit është mëkat, vallë duhet penguar atë në këtë mënyrë të egër” Më lejoni të rrëfej ngjarjen kur një njeri u përmjerr në xhaminë e Pejgamberit s.a.a. në prezencën e tij. As'habët menjëhetë nxorrën shpatat për ta mbytur, mirëpo Pejgamberi s.a.a. i ndaloi me këto fjalë: Lëshojeni të shkojë dhe mos e lëndoni. Pastaj pastroni me ujë vendin ku është fëlliqur. Mbani mend se ne jemi dërguar t'i thjeshtësojmë gjërat, e jo t'i komplikojmë: të orientojmë në vepra të mira dhe të flasim me dashamirësi, e jo t'i mbajmë njerëzit në distancë dhe t'i dëbojmë prej neve.

 

As'habët dëgjuan urdhërin ndërsa i dërguari i Allahut s.a.a. thirri njeriun dhe e luti të ulet pranë tij. I sqaroi se vendi ku ndodhej ishte shtëpi e Allahut dhe se nuk guxon të fëlliqet. Si duket njeriu e kishte kuptuar drejt, sepse të nesërmen e kishin vërejtur duke shkuar në xhami në rrobat më të mira. Allahu, i Lartësuari,ka pasur të drejtë kur Pejgamberit s.a.a. i kishte thënë:“... po të kishe qenë arrogant dhe i ashpër ndaj tyre, ata sigurisht do të largoheshin... ” (Kur'an 3:159). -Disa nga vizitorët u prekën nga ky tregim dhe njëri nga ta me ftoi anash dhe më pyeti:

- Prej nga keni ardhur”

- Prej Tunisi - u përgjigja.

- Vëlla, për Allahun, Te“ala kini mendjen dhe mos folni këso fjalë në këtë vend. Kjo është këshilla ime e sinqertë më tha ai në besë. Kur dëgjova këtë, më kaploi zemërimi dhe pikëllimi. Ata që pohojnë se janë mbrojtës të Haramejnit i apin vetit të drejtë të grushtojnë mysafirët e Allahut Te'ala për vdekje. Askush në prezencën e tyre nuk guxon të shpreh mendim ose bindje që do të kundërshtonte mesë tyre. Madje as një hadis të Pejgamberit s.a.a. nuk mund të tregosh, nëse nuk përkon me atë që kanë ata.

 

Çfarë turpili Shkova me mikun e ri në shtëpinë e tij. Ai më solli supë të ngrohtë dhe ulëm të bisedojmë. Më pyeti për vendet që kisha vizituar. Ia rrëfeva tregimin tim fillim e mbarim, por ia thash edhe këtë: - Vëllau im, kam filluar të jem i pakënaqur me vehabijët dhe të anoj nga shiitët. Befas fizionomia e fytyrës së tij ndryshoi. Më zëtin plot hidhërim ai më tha: - Ju paralajmëroj, mos e përsëritni këtë kurrël Pastaj iku pa e përfunduar supën dhe më la të prisja gjersa më kishte zënur gjumi.

 

U zgjova ditën tjetër kur dëgjova ezanim nga xhamia e Pejgamberit. s.a.a. Shikova sofrën dhe vërejta se ushqimi ishte i paprekur, që do të thonte se mikpritësi nuk ishte kthyer. Fillova të dyshoj se kisha të bëja me ndonjë pjestar tërpolicisë sekrete. Me nguti dola nga shtëpia dhe shkova në xhami, kuikalova tërë paraditën duke u falur dhe kënduar dovë për sigurinëtime. Pas namazit të drekës, vura re një orator, i cili i folte: një grupi muslimanësh. U nisa drejt tyre dhe mësova nga njëri se oratoriishte kadi (gjykatës) në Medinë.

 

E dëgjova me vëmendje, ngasë:shpjegonte disa ajete kur'anore. Pasi përfundoi ligjëratën e tij u afrova dhe i fola: - Ju lutem, efendi, a mund të më udhëzoni në lidhje me shpjegimin e këtij ajeti kur'anor:”... Allahu vetëm dëshiron t'ju mbajë larg nga (çdo lloj) papastërtia, O anëtarët e familjes (Allahu-Bejt), dhe t'ju pastrojë tërësisht”. Kur'an 33:33)

 

Kush janë Ehlul-bejtët në këtë ajet kur'anor” Menjëher u përgjegj: - Gratë e të dërguarit Muhammed s.a.a., nga se ajeti fillon duke përmendur ato: ”O gratë e Pejgamberit, ju nuk jeni si gratë tjera, nëse i frikoheni Allahut...”

 

- Ulema shiite thonë se këta janë Aliu, a.s. Fatimja, a.s. Hasani a.s. dhe Hyseni, a.s mirëpo natyrisht, nuk jam pajtuar me te, nga se siç thoni ju, ajeti fillon me: O gratë e Pejgamberit... Atëherë ata më paraqiten këtë shpjegim: Nëqoftëse tërë ajeti do t'i kushtohej atyre (dmth. grave të Pejgamberit), atëherë trajta gramatikore do të ishte gjinia femërore gjatë tërë ajetit. Mirëpo, pasi që Allahu, i Lartësuari, në këtë ajet thot: 'Ju nuk jeni (si gratë tjera), nëse keni frikë Allahun mos folni me naze (me të tjerët), rrini në shtëpitë tuaja, mos e reklamoni veshjen tuaj të bukur (publikisht), kryene namazin, epni lëmoshë dhe dëgjoni Pejgamberin e Allahut. Te'ala “(Duhet cekur se çdonjëri nga foljet e lartëshënuara është e gjinisë femërore. (Gjuha Arabe ka mbaresa foljore për dy gjini - mashkul- lore dhe femërore).

 

Mirëpo, në pjesën e ajetit ku përmendet Ehlul- bejti, gjinia ndryshon, andaj Allahu Te'ala thotë:”... të mbajë larg nga ju çdo papastërti dhe t'ju pastrojë tërësisht”. (foljet janë të gjinisë mashkullore ). Kur përfundova, ai hoqi syzet dhe më tha. - Ruhuni nga këto ide helmueset Shiitët i ndryshojnë fjalët e Allahut ashtu si u konvenon atyre.

Ata kanë shumë ajete që flasin për Aliun dhe fëmijët e tij, ajete që na nuk i njohim. Në realitet ata posedojnë Kur'an të veçantë, të cilin e quajnë kur'ani i Fatimes. a.s. Ju këshilloj të keni kujdes me shiitët. - Mos keni dert efendi, unë ruhem mirë. Di shumë gjëra për ta dhe dëshiroj t'i hulumtoj personalisht. Ai më pyeti nga isha dhe si quhem. Kur u përgjegja, qeshi me arogancë dhe tha: - A e dini kush ka qenë Ahmed Tixhani?

- Shejh i rendit sufije - ia ktheva me krenari.

- Mik, ai ka qenë agjenti pushtetit kolonial francez. Francezët kanë qëndruar në Tunis dhe Algjeri me ndihmën e tij. Kur të shkoni në Paris, vizitoni bibliotekën kombëtare dhe lexoni në fjalor nën “A” se Franca e dekoroi me Legion de Honour (Legjion i Nderit) Ahmed Tixhanin për ndihmë të jashtëzakonshme. Kjo më habiti për të keq, mirëpo megjithatë e falënderova dhe u ndava nga ai. Në Medinë qëndrova një javë dhe gjatë kësaj kohe vizitova të gjitha vendet e rëndësishme. Vështroja me vëmendje njerëzit për rreth dhe bëhesha gjithnjë më kritik ndaj vehabijëve.

 

U largova nga Medina dhe u nisa për Jordan, për të vizituar disa miq që kisha takuar në haxhin e parë. Qëndrova me ta tri ditë dhe kuptova se janë plot urrejtje ndaj shiitëve, madje më shumë se njerëzit në Tunis. Dëgjoheshin rrëfime të njejta. Kur i pyesja për argument ata thonin: “kështu kemi dëgjuar”. E kuptova se asnjëri nga ata nuk kishte pasur kontakt me shiitë, as kishin lexuar ndonjë libër të tyre, as ndonjëri nga ata ka takuar shiit në jetë. Prej Jordanit shkova në Siri, në Damask, ku vizitova Umajadxhaminë pranë cilës ishte varrosur koka e Hysein ibn Ali ibn Abu Talibit. a.s. Gjithashtu vizitova edhe kaburet e Salahudin Ejjubit dhe Zejnebe bint Ali ibn Abu Talibit. a.s.

 

Prej Bejrutit hipa në anije, e cila shkonte drejt në Tripoli. Udhëtimi zgjati katër ditë dhe gjatë kësaj kohe pushova fizikisht dhe shpirtërisht. Rikujtoja në vete tërë udhëtimin dhe ndjeja dashuri dhe respekt për shiitët. Në ndërkohë kisha filluar të ndjej largim dhe mëri ndaj vahabijëve. Falënderova Allahun Teala për kujdesin ndaj meje dhe e luta të më udhëzojë në rrugë të drejtë.

 

Në shtëpi arrita i përmalluar për familjen dhe miatë, të cilët i gjeta me shëndet të mirë dhe të disponuar. U habita kur në shtëpi shikova shumë libra, për të cilat e dija nga kishin ardhur. Hapa me nxitim kutitë e shumta, të cilat kishin mbushur tërë shtëpinë, me ndjenja falënderimi për njerëzit që kishin përmbushur premtimin e tyre. Në realitet numri i librave të ardhura ishte shumë më i madh se që më kishin dhuruar atë pasdreke në xhami në Irak.