Mosmarrëveshja lidhur me “saka- lejn”- in
Në temat e mëhershme kemi paraqitur pikëpamjet e Shiitëve dhe të Ehli Sunnetit në lidhje me temën e kalifatit si dhe urdhrin dhe porosinë e Hz Resulullahut (s.a.a.) në lidhje me këtë çështje. Tani do të analizojmë urdhrin dhe porosinë e Hz Resulullahut (s.a.a.) në lidhje me një çështje tjetër të rëndësishme. Dhe, kjo ka të bëjë me autoritetin që duhet t’i drejtohemi në raste të paraqitjeve të mosmarrëveshjeve. Athua, Hz Resulullahu (s.a.a.) ka caktuar ndonjë autoritet për t’u referuar në rast të paraqitjes së mosmarrëveshjes? Në lidhje me këtë çështje, Kurani Fisnik na thotë:
“O besimtarë, përuljuni Allahut dhe nderojeni Profetin, por edhe përfaqësuesit tuaj. Por nëse nuk pajtoheni në ndonjë çështje, drejtojuni Allahut dhe Profetit, nëse i besoni Allahut dhe botës tjetër; Kjo është më e dobishmja dhe përfundimi më i mirë” (Nisa, 59)
Nuk mund të paramendohet që Hz Resulullahu (s.a.a.) e ka braktisur këtë botë pa u lënë njerëzve një bazë ku mund të drejtohen dhe të mbështeten. Sepse, ai që ishte zgjedhur si mëshirë për të gjithë botët, kishte dëshirë që mbas tij Ummeti i tij të jetë Ummeti më i mbarë dhe që të mos vijnë në konflikt në mes veti. Përmbledhësit e hadith-eve, në librat e tyre e kanë regjistruar këtë hadith nga Hz Resulullahu (s.a.a.):
“Në mesin tuaj po jua lë dy amanete të çmueshme; përderisa i përqafoni ata, kurrë nuk do të devijoni nga rruga e drejtë. Ata janë Libri i Ailahut dhe familja ime nga Ehli Bejti. Këta nuk do të ndahen njëri prej tjetrit, përderisa të takohen me mua te hauzi i Kevtherit. Kini kujdes se si do të silleni ndaj tyre mbas meje”.
Ky është një hadith i saktë, të cilin e transmetojnë transmetuesitje Ehli Sunnetit dhe Shiitëve. Këtë hadith e kanë transmetuar prej më shumë se tridhjetë sahabeve. Për ta vërtetuar vërtetësinë e këtij hadith-i, nuk do t’i cek fjalët e dijetarëve Shiitë ose të librave të tyre. Do të mjaftohem me të përmendurit e librave burimore të Ehli Sunnetit edhe pse për hir të drejtësisë është dashur t’i cek edhe librat burimorë të Shiitëve. Këta janë dijetarët e Ehli Sunnetit që e transmetojnë këtë hadith:
1- Sahihi Muslim, Kitab-u Fezail-1 Ali ibni Ebi Talib,v.7, f.122:
2- Sahihi Tirmidhi, v.5, f.328;
3- Imam Nesai né “EI Hasais’’, f.21;
4- Musnedi imam Ahmed ibni Hanbel, v.3, f.17;
5- Mustedreki Hakim, v.3, f.109;
6- Kenz-ul Ummal, v.1, f.154;
7- Ibni Sadi né “Et Tabakat-ul Kubra’’, v.2, f.194;
8- Ibni Esirt né “Xhami-ul Usul” v.1, f.187:
9- Sujuti né “Xhami-us Sagir” v.1, f.353;
10- Hajsemi né “Mecmauz Zevaid”, v.9, f.163;
11- Nebehani né “Feth-ul Kebir’, v.1, f.451;
12- Ibm Esiri né “Usdul Gabe Fi Marifetis Sahabe”,v.2, f.12;
13- Tarihi Ibni Asakir, v.5, f.436;
14- Tefsiri Ibni Kethir, v.4, f.113.
Duhet té themi edhe kété se né librin e Ibn Haxherit me titull “Savaik-ul Muhrika”, éshté pérmendur ky hadith dhe autori ka théné se hadith-i éshté i sakté. Edhe Zehebiu e ka transmetuar né librin e tij “Et Talhis” dhe ka théné se sipas konditave té Shejhenit ky hadith éshté i sakté. Po ashtu, Harezmi Hanefiu, Ibni Megazili Shafiu dhe Taberani né “El Mu-xhem” dhe né fusnotén e “Es
Siret-ul Halebijje”e kané pranuar si té sakté kété hadith.
Té mohosh saktésiné e kétij hadith-1, duke théné se éshté 1 shpifur nga ana e Shiitéve, mbas gjithé kétyre veprave gé e pranojné besueshmériné e kétij hadith-i,éshté thjesht besimi né injorancé. Kérkoj nga Allahu largimin e inatit dhe té fanatizmit nga zemrat e tyre.
Mé tutje, sipas Ehli Sunnetit hadith-i i urdhrit pér pérgafimin e “Librit té Allahut dhe té Ehli Bejtit”, éshté njé hadith 1 sakté. Sipas piképamjes Shiite ky éshté njé hadith gé éshté transmetuar prej shumé personave (mutevatir) pérmes Imaméve (a.s.) té Ehli Bejtit.
Atéheré, pse disa dyshojné né lidhje me kété hadith dhe mundohen ta shndérrojné né “Librin e Allahut dhe traditén (sunnetin) time”? P.sh. né fagen e 479-té té librit “Miftahu Kunuz-is Sunne”, autori i librit thirret né njé hadith té regjistruar nga ana Buhariut, Muslimit,Tirmidhiut dhe Ibni Maxhes, dhe né lidhje me kété ka ndaré njé néntitull me emrin: “Amaneti i Hz Resulullahut (s.a.a.) né lidhje me Librin e Allahut dhe té tradités sé tij”.
Ndérsa, nése i hulumtoni librat e cekur do té véreni se hadith-i 1 tillé nuk ekziston né asnjérin nga
ata libra.
Eshté e vérteté se né librin e Buhariut ekziston njé néntitull. me emrin: “Kitab-ul hisam Bil Kitab ves Sunne” (Sahihi Buhari, v.8, f.35) por aty nuk pérmendet ndonjé hadith i tillé si dhe né asnjérin prej librave té lartpérmendur.
“Talha ibni Musarrifi thoté: E pyeta Abdulla ibni Ubeyjin: ‘Athua ka léné ndonjé amanet Hz Resulullahu (s.a.a.)?’, ai m’u pérgjigj: ‘Jo’. Pastaj e pyeta: ‘Atéheré,si ka mundur t'u urdhérojé njerézve gé té gjenden né lénien e porosisé’? - ai m’u pérgjigj: ‘Ka léné amanet Librin e Allahut’'.
(Sahihi Buhari, ‘v.3, f.186; Sahihi Tirmidhiu, “Kitab-ul Vasaja”: Sahihi Muslim, “Kitab-ul vasajd”; Sahihi ibni Maxhe, ”Kitab-ul a Vasaja”)
Sic mund té véreymé, nuk kemi té i béjmé me hadith-in “Né mesin tuaj po jua lé dy amanete té ¢mueshme, ato jané: Libri i Allahut dhe tradita ime”. Edhe sikur té ekzistonte hadith-i i tillé, nuk do té kishte ndonjé kuptim. Sepse, ashtu edhe sikur gé e cekém mé paré, kjo éshté né kundérshtim me mendimin e pérgjithshém: (ixhma). Ekzistimi i njé hadith-i té tillé mund té mohohet pérmes disa argumenteve té thjeshta.
ARGUMENTII PARE:
Sipas té gjithé historianéve dhe mbledhésve té hadith-it, fjalét dhe théniet e Hz Resulullahut (s.a.a.) nuk jané shkruar dhe nuk jané mbledhur gjaté kohés sa ishte ai né kété jeté. Dhe, askush nuk ka pretenduar gé ka béré njé gjé té tillé gjaté asa kohe. Atéheré si mund té pranohet se Hz
Resulullahu (s.a.a.) té keté théné:
“Né mesin tuaj po jua lé dy amanete té cmueshme, ato jané: Libri i Allahut dhe tradita ime’”?. Sepse, Libri i Allahut shkruhej dhe lexohej permendsh nga ana e sahabeve. Atéheré, edhe nése ¢do
sahabe nuk e ka ditur pérmendsh téré Kuranin, ka mundur ta lexojé ajetin e kérkuar. Regyistrimi i tradités sé Hz Resulullahut (s.a.a.) gjaté kohés sé tij, nuk ishte as temeé e bisedés.
Pér kété arsye, nuk mund té paramendohet gé ai té béhet njé autoritet si Kurani Fisnik. Sepse, si¢ e dimé, Tradita e Hz Resulullahut (s.a.a.) (Sunneti Nebevi-u) ka té béjé me théniet, veprat dhe gjérat qé i ka miratuar Hz Resulullahu (s.a.a.) dhe gé mé kryesorja prej tyre jané théniet e tj.
Dihet qé Hz Resulullahu (s.a.a.) nuk 1 mblidhte Sahabet e tij me qéllim té mésimit té tradités sé tij, por gjithmoné bisedonte né lidhje me ¢éshtje té ndryshme sipas rastit dhe nevojés. Dhe, né raste té tilla, aty géllonin vetém disa prej sahabeve ose vetém njéri prej tyre. Atéheré, si éshté e mundur gé Hz Resulullahu (S.a.a.) té thoté: “Jua 1é amanet traditén time’?
ARGUMENTI I DYTE:
Sic e dimé, gjaté kohés sé réndimit té sémundjes sé tij (tri dité para se té ndérrojé jeté), Hz Resulullahu (s.a.a.) ka kérkuar lapsin dhe njé copé letér pér té shkruar testamentin myslimanéve, gé do t’u ndihmojé pér té mos devijuar nga rruga e drejté. Por, Ymeri kété e parandaloi duke théné: “Resulullahu éshté né agoni dhe nuk di ¢ka po flet! Neve na mjafton Libri i Allahut”.
(Sahihi Buhari, “Bab-u Merez-in Nebijji ve Vefatihi”, v.5, f.138: Sahihi Muslim “Kitab-ul Vasija”, v.2, f.16))
Sikur té kishte théné mé herét: “Jua 1é né mesin tuaj Librin e Allahut dhe traditén time”, atéheré thénia e Ymerit do té ishte plotésisht i pavend, sepse, Eshté dashur té thoshte: “Neve na mjafton Libri i Allahut dhe tradita”. Nga kjo kuptojmé se kété hadith-e e kané shpifur disa dijetaré té dorés sé treté gé kané qené armiq té Ehli Bejtit, ngase, pasi qé e larguan Ehli Bejtin pre} kalifatit, atéheré éshté dashur gé té shpifet ndonjé hadith i tillé. Kjo na bén me dije se personi qé e ka shpifur kété hadith, ka pasur pér géllim vénien anash té Ehli Bejtit duke i dhéné réndési vetém Librit té Allahut dhe nénshtrimin ndaj té tjeréve. Né kété ményré ka menduar se do té sjellé njé shpjegim ndaj sahabeve gé e kundérshtuan Hz Resulullahun (s.a.a.) dhe do té mund té pérgjigjet ndaj kritikave dhe kundérshtimeve té drejtuara kah ata.
ARGUMENTI I TRETE:
Sig e dimé, njé prej ngjarjeve té shfaqura fill pas caktimit té Ebu Bekrit pér kalif isht€ shpallja e luftés nga ana e Ebu Bekrit kundrejt atyre qé kundérshtonin dhénien e zeqatit, sepse Ymeri nuk pajtohe} me hadith-in e Hz Resulullahut (s.a.a.), gé ka théné:
“Cdokush gé thoté La ilahe il-lallah Muhamedun Resulullah, jeta dhe pasuria e tij jané té sigurta nga ana ime dhe Ilogaria e tij 1 takon Allahut.” Sikur té ishte pérhapur tradita e Hz Resulullahut (s.a.a.) né mesin e popullit dhe sikur té myjaftonte pér té udhéhequr popullin me té, éshté dashur té dijé dhe té veprojé sipas saj Ebu Bekri, ngase, njohja dhe zbatimi i tradités 1 takon mé sé pari kalifit. Sigurisht gé né fund Ymeri e pranoi luftén duke pranuar shpjegimin e Ebu Bekrit se “Edhe zeqati éshté njé e drejté financiare”.
Por, sjellja e tyre nuk pérputhej me njé tradité tjetér te Hz ~ Resulullahut (s.a.a.) qé nuk kishte mundési pér t’u shpjeguar. Gjaté kohés sé Hz Resulullahut (s.a.a.), personi me emrin Salebe i ikte pagesé&s sé zeqatit dhe né lidhje me kété éshté shpallur ajeti. Por, Hz Resulullahu (s.a.a.) as nuk luftoi kundér tij as nuk e detyroi gé té paguajé zeqatén, késhtu gé lufta e tyre nuk pérputhej me njé ngjarje gé i kishte ndodhur Usame bin Zejdit.
Né njérén prey luftérave, armiku ishte duke e humbur até dhe ishte duke u shpartalluar fronti i tyre. Usame _ Ishte duke e ndjekur njérin dhe pérkundér deklarimit té tij La ilahe il-lallah, ai e kishte mbytur. Kur dégjoi pér kété Hz Resulullahu (s.a.a.), i dha vérejtje Usames “O Usame, e mbyte até pérkundér deklarimit té njésisé sé Zotit”. Transmetuesi i hadith-it thoté se mbas kétij rasti Usame pendohej pandérpreré, madje thoshte: “Ah, sikur té mos isha béré mysliman deri né até dité’! (Sahihi Buhari, v.8, f.36 dhe “Kitab-ud Dijat”; Sahihi Muslim, v.1, f.67.)
ARGUMENTI I KATERT:
Mbas Hz Resulullahut (s.a.a.), shumé sahabe kané vepruar né kundérshtim me traditén e Hz Resulullahut (s.a.a.). Kéta sahabe, ose e kané kundérshtuar traditén e Hz Resulullahut (S.a.a.) me vetédije, ose kané vepruar sipas ixhtihadit pérkundér vendimeve té prera ekzistuese dhe né kété ményré llogariten prej atyre gé u drejtohet Allahu né kété ajet:
“Kur Allahu dhe i Dérguari i Tij caktojné dicka, atéheré as besimtari as besimtarja nuk kané té drejté té sillen sipas ményrés sé vet, dhe kush nuk e dégjon Allahun dhe té Dérguarin e tij, ai me siguri ka humbur keq” (Ahzab, 36).
Apo, ndoshta kané vepruar né kété ményré sepse nuk e kané njohur traditén e Hz Resulullahut (S.a.a.). Atéheré, si mund té pranohet se Hz Resulullahu (S.a.a.) ka théné “Ju lé né mesin tuaj traditén time’? Sepse, nése njerézit mé té aférm té tij né kohé dhe né hapésiré kané vepruar né kundérshtim me traditén e tij, atéheré ¢ka mund té themi pér ata qé nuk e kané paré fare Hz Resulullahun (s.a.a.)?
ARGUMENTI I PESTE:
Sic e dimé, regjistrimi j tradités ka filluar né kohén e sundimit té Abasive dhe pérmbledhja e paré e hadith-eve qé éshté shkruar né formé té librit éshté “El Muvatta” i Imam Malikut. Libri éshté paraqitur mbas ngjarjes sé Hirrasé qgé ka ndodhur né Mediné, kur ushtaréve té pushtetit té atéhershém u éshté lejuar pér tri dité té béjné kérdi dhe vrasje né kété qytet dhe me kété rast kané vraré né meényré mizore edhe sahabet.
Né kété gjendje, si mund t’u besojmé pérmbledhésve té hadith-eve gé jané munduar t'u afrohen sulltanéve me géllim té pérfitimit té mallit té dynjasé?
Pér kété arsye, jané shfaqur kundérshtimet dhe mosmarréveshjet né mes té hadith-eve dhe Ummett mysliman éshté pérgaré dhe éshté ndaré né shumé mezhebe té ndryshme. Késhtu gé, njé hadith qé pranohej nga ana e njé mezhebi, i njéjti pérgénjeshtrohej nga mez-hebi tjetér. Atéheré, si mund té pranojmé hadith-in: “Jua 1é né mesin tuaj Librin e Allahut dhe traditén time”? Sepse, Hz Resulullahu (s.a.a.) e dinte se mbas tij dyfytyréshat dhe devijuesit do té shpifin shumé génjeshtra ndaj ti. Pér. kété arsye ka théné: “Jané shumuar ata gé shpifin génjeshtra ndaj meje; te tillét le té pérgatiten pér vendin e tyre né xhehenem”. Pérderisa, edhe gjaté kohés sa ishte gjallé Hz Resulullahu (s.a.a.), atij i shpifnin génjeshtra, si mund t’i obligojé myslimanét me pasimin e tradités sé tij, kur ata nuk dinin se cili hadith éshté i vérteté dhe cili i i pavértete.
ARGUMENTI I GJASHTE:
Né librat e tyre, dijetarét e Ehli Sunnetit ndonjéheré transmetojné se Hz Resulullahu (s.a.a.) ka léné amanet Librin e Allahut dhe traditén e tij, e ndonjéheré tjetér thoné: “Mbas meje pérgafoni traditén time dhe té Kaliféve té Drejte”. Eshté e qarté se ky hadith ia shton Librit té Allahut dhe tradités sé Hz Resulullahut (s.a.a.) edhe traditén e Kaliféve. Sipas késaj, legjislacioni Islam paska jo dy, por tn burime, dhe kjo éshté né kundérshtim me hadith-in e Sekalejnit (Libri i Allahut dhe Ehli Bejti). Ndérsa, kété e vértetuam pérmes mé shumé se njézet librave burimore té Ehli Sunnetit dhe pérmes librave té shumté té Shiitéve.
ARGUMENTI I SHTATE:
Hz Resulullahu (s.a.a.) e dinte se shumé sahabe nuk e dinin shpjegimin dhe komentimin e Kuranit, e posacérisht té disa ajeteve mé té rénda pérkundér faktit gé ishin arab. Mé shumé se kjo, komenti dhe shpjegimi i Kuranit ishte mé i véshtiré pér ata Joarab si Bizantinét, Persianét dhe Habeshét (Etiopia € vjetér) qé e pranuan Islamin dhe pér ata té tyerét qé mé vone € pranuan Islamin. Sipas disa hadith-eve té sakta, kur e pyetén Ebu Bekrin pér kuptimin e ajetit té 31-té té sures Abese “Dhe pemé e kullosa”, ai u pérgjigj: “Nése flas pér di¢ka gé nuk di nga Libri i Allahut, cili giell do té mé béjé hije dhe cila toké do té mé mbajé”
(Kastalani né “Irshad-us Sari”, v.10, f.298; Ibni Haxheri né ““Feth-ul Bari’, v.13, f.230)
Edhe Ymeri nuk e dinte kuptimin e saj. Né njé hadith gé e transmeton Enes ibn Maliki thuhet:
“Njé dité Ymeri ishte né foltore dhe i citoi disa ajete t€ sures Abese: “Dhe bémé gé né té té mbijné drithéra, edhe rrush e perime, edhe ullinj e hurma, edhe kopshte té dendura, dhe pemé e kullosa” (Abese, 27-31).
Mbas késaj tha: ‘Té gjitha i kuptuam, vetém kuptimin e “Ebb”- it nuk e di. Betohem né Allahun se kjo éshté njé c&shtje e réndé (tekel-luf). Cka do té béhet nése nuk e dij kuptimin e fjalés “Ebb”? Veproni sipas pjesés sé Kuranit gé éshté € qarté, ndérsa pjesén tjetér lérjani Allahut."
(Tefsiri ibni Xherir, v.3, f.38; Kenz-ul Ummal, v.1, .287: Mustedreki Hakim, v.2. f.14; Talhisi Zehebi: Tarihi el Hatib, v.11, f.486; Zamahsheri né tefsirin “E] Keshshaf”, v.3, f.253: Tefsiri “E| Hazim”, v.4, f.374; Ibni T eymijje né parathénien e “Usulut Tefsir’, f.30; Tefsiri Ibni Kethir, v.4, f.473)
Ashtu sig nuk e kané ditur komentimin e ajeteve té Kuranit, nuk e kané ditur edhe komentimin e tradités sé Hz Resulullahut (s.a.a.). Jané paraqitur mosmarréveshje té shumta né mesin e sahabeve dhe té mez-heve ne lidhje me kuptimet e hadith-eve te ndryshme. Qofshin ato per vértetésiné e hadith-it apo pér kuptimin dhe shpjegimin e saj. Pér té pasur mé te qarte kété, do té cekim disa ~ shembuj:
Mosmarreveshja lidhur me vertetesine apo shpifjen e hadith-it
Gjaté ditéve té para te kalifatit té Ebu Bekrit, erdhi Hz Fatimja dhe kérkoi prej ty gé ta kthejé Fedekin, té cilin ia kishte dhuruar babai i saj gjaté kohés sa ishte gjallé, por kété e kishte kundérshtuar Ebu Bekri. Kur e kérkoi trashégiminé e saj, Ebu Bekn i tha se Hz Resulullahu (s.a.a) kishte théné: “Ne te dérguarit nuk kemi trashégimi; cdo gjé gé mbetet prej nesh, do té shndérrohet né sadaka”, dhe e refuzoi kérkesén e saj. Hz Fatimja tha se ky hadith nuk éshte i vérteté dhe éshté né kundérshtim me fjalén e Kuranin. Mbas késaj u paraqit njé diskutim dhe njé fjalosje e ashpér né mesin e tyre dhe sipas Buhariut dhe Muslimit, Hz Fatimja ishte aq e zeméruar dhe e hidhéruar ndaj Ebu Bekrit, sagé ne kété gjendje shkoi edhe prej késaj bote.
Njé shembull tjetér éshté edhe mosmarréveshja né mes té Nénés sé Besimtareve Aishes dhe Ebu Hurejres, né lidhje me vértetésiné e agjérimit gjaté Ramazanit per personin i cili ka mbetur 1 palaré (xhunub) deri né ezanin e sabahut. Aisha thoshte se agjérimi i personit té tillé pranohet, ndérsa Ebu Hurejre pretendonte té kundértén, duke théné se personi i tillé duhet té mos e vazhdojé agjérimin. Né njé hadith tjetér qé e transmeton Imam Maliku né “Muvata”-né e tij dhe Buhariu né permbledhjen e ti, Néna e Besimtaréve Aisheja dhe Ummu Selemeja rréfejné:
“Hz Resulullahu (s.a.a.) mbetej i palaré deri né ezanin e sabahut gjaté muajit té Ramazanit dhe né kété gjendje agjéronte”.
Ebu Bekir ibni Abdurrahman rréfente:
“Uné dhe babai im ishim né prezencén e kryetarit té Medinés, Mervan ibni Hakemit, dhe né njé moment i tha | atij: ‘Ebu Hurejre thoté se personi gé ka mbetur xhunub deri né ezanine sabahut, duhet té mos e vazhdojé até dité ! me agjérim’.
Atéheré Mervani ju pérgjigj: ‘O Abdurrahman, pér hir té Allahut shkoni e pyeteni pér kété ¢éshtje Nénén e Besimtareve Aishen dhe Ummu Selemen. Uné dhe Abdurrahmani shkuam te Aisheja dhe . € pyetem: “O Néna e Besimtareve, ne ishim te Mervan . ibn Hakemi dhe e pyetem né lidhje me agjérimin e i personit xhunub qe e ka zéné ezani i sabahut.
Dhe, thamé se sipas Ebu Hurejres agjérimi i personit té tillé nuk pranohet. Cka thua pér kété?’. Atéheré Aisheja tha: ‘Nuk eshté ashtu si thoté Ebu Hurejre. O Abdurrahman, a déshiron té veprosh né menyré té kundért me até té Resulullahut.’ Abdurrahmani tha: ‘Betohem né Allahun qé jo’, atéheré Aisheja tha: ‘Uné déshmoj gé Resulullahu e vazhdonte agjérimin né gjendjen e gjunubit edhe mbas | ezanit té sabahut’.
Pastaj, shkuam te Ummu Selemeja dhe e pyetém pyetjen e njéjté dhe ajo na dha pergjigjen e njéjté. Pasta Mervani i tha Abdurrahmanit: “Pér hir té Allahut, merre devené time dhe shko lajméroje Ebu Hurejren, ai gyendet te arra e tij né Akik”. I hipém devesé dhe shkuam tek Ebu Hurejre. Mbas njé bisede té shkurtér me té, Abdurrahmani i tregoi pér arsyen e vizités. Ebu Hurejre tha: “Uné nuk kam dijeni pér kété. Mua mé tha njéri qe ashtu éshté”
(Sahihi Buhari, v.2, f.232, néntitulli “Mbetja xhunub deri né ezanin e sabahut té personit qé agyéron’; Imam Maliku né ‘“Muvatta” te pyesa Tenvir-ul Havalik, v.1, f.272)
O lexues i nderuar, shiko dhe merr mésim se si Ebu Hurejre, transmetuesi 1 hadith-eve té Ehli Sunnetit, gyaté shpjegimit té céshtjeve fetare bazohet né supozime dhe duke mos ditur as kush 1 ka treguar atij, 1a atribuon kéto | céshtje Hz Resulullahut (s.a.a.).
NJE CESHTJE TJETER KU EBU HUREJRE VJEN NE KUNDERSHTIM ME VETVETEN
“Transmeton Abdulla ibni Muhammedi prey Hisham ibni Jusufit dhe ky prey Muammerit, i cil! pércjell pre Zuhriut dhe ky prey Ebu Selemes, ndérsa ky prey Ebu Hurejres i cili transmeton njé hadith prey Resulullahut: ‘Jané té kota gjérat si, sémundja ngjitése, paraqitja e ! larvés né stomak dhe zogu fatkeq’. Pastaj, njé beduin 1a parashtroi Hz Resulullahut (s.a.a.) kété pyetye: “Atéheré, pse njé deve e shéndoshé si kaprolli qé qéndron né shkretétiré né aférsi té njé deveje tjetér té sémuré pre] sémundjes sé zgjebes, sémuret nga sémundja e njéjté’”? Hz Resulullahu (s.a.a.) u pérgjig}: ‘Atéheré, prej kujt u sémuré i pari?’ .
Ebu Seleme thoté:
“E pyeta mé voné Hz | Resulullahun pér personin e sémuré nga sémundja ngyitése gé duhet té rrijé larg prej njeriut té shéndoshé dhe 1 thashé se kété e dégjova prej Ebu Hurejres. Ndérsa Ebu Hurejre nuk pranonte hadith-in e méparshém. I thashé atij: "A nuk ke théné mé herét se Hz Resulullahu paska théné qé sémundja nuk infektohet?’ Aj duke mos pranuar njé gjé tillé, tha dicka né gjuhén etiopiane. Pastay Ebu Seleme tha: ‘Uné nuk kam pare qé Ebu Hurejre ka harruar ndonjé hadith tyetér pérveg kétij?
(Sahihi Buhari, v.7, f.3] (Babu la Hame): Sahihi Muslim, v7, f.32 (Babu la Adva ve let Tiere) )
O lexues gé zotéron mendje, kjo éshté gjendja e disa | hadith-eve té transmetuara nga tradita e Hz Resulullahut (s.a.a.). Ebu Hurejre, gé ka transmetuar mé sé shumti hadithe té Ehli Sunnetit, né njé rast thoté se ai nuk e ka transmetuar até hadith, né rastin tjetér thot se nuk ka dijeni né lidhje me ceshtjen, né rastin tjetér e kundérshton vetveten dhe né njé rast tjetér flet dicka né gjuhén etiopiane gé té mos kuptojné se cka po flet.
MOSMARREVESHJA NDERMJET AISHES DHE IBNI YMERIT
Transmeton Ibni Xhurejhi prej Atasé dhe ky prej Urve ibni Zubejrit “Uné dhe Abdulla ibni Ymeri ishim duke pritur para 1 dhomés sé Aishes. Mund té dégjonim edhe zérin e " brushés (misvakut) me té cilén ishte duke i laré dhémbét. Atéheré, e pyeta ibni Ymerin: ‘O babaj i Abdurrahmanit, athua Pejgamberi ka béré Umren gjaté muajit té 7 Rexhebit?’. Ai m’u peérgjig pozitivisht. Pastaj, e pyeta Aishen me zé té larté: ‘O Néné, a dégjove se ¢ka tha babai 1 Abdurrahmanit?’. Aisha pyeti: ‘Cka tha?’. ‘Po thoté se Pejgamberi ka béré Umren gyaté muajit Rexheb’. Atéheré Aisha tha: ‘Allahu e falté Ebu Abdurrahmanin. Betohem se Resulullahu nuk e ka béré Umren. Ebu Abdurrahmani ishte né té gjitha Umret gé 1 ka béré Resulullahu’. Kété e dégjoi edhe ibni Ymeri, por nuk tha asgjé dhe vetém heshti." (Sahihi Muslim, v.3 .f.61; Sahihi Buhari, v.5, f.86)
Mosmarreveshjet e mez-hebe lidhur me sunneti nebevi-un
Lidhur me Sunneti Nebevi-un ka pasur mosmarréveshje edhe né mes Ebu Bekrit dhe Ymerit' (Mosmarréveshja e tyre kishte té béjé me vendimin pér shpalljen e luftés ndaj atyre qé nuk déshironin té paguajné zeqatin) né mes té Hz Fatimes dhe Ebu Bekrit (Né lidhje me Fedekun) dhe né mes té grave té Hz Resulullahut (s.a.a.)'. (Ka té béjé me rréfimin né lidhje me dhénien e quméshtit ndaj mé té médhenjve, té cilén e transmeton Aisheya nga Hz Resulullahu (S.a.a.))
Pastaj, mosmarréveshja né mes transmetuesit té famshém té haditheve Ebu Hurejres dhe Aishes." (Né lidhje me té mbeturit xhunub deri né ezanin e sabahut gjaté muajit té Ramazanit dhe agyérimit té asay dite.)
Mosmarréveshja në mes ibni Ymerit dhe Aishes (Ne lidhje me bérjen e Umres gjaté muajit Rexheb)
dhe Abdulla ibnj Abbasit dhe ibni Zubejrit. (Né lidhje me lejimin apo jo té martesés me marréveshje muta.Sahihi Buhari v.6, s.129 )
Si edhe né mes té Hz Aliut : (a.s.) dhe Osmanit (Sahihi Buhari, v.2, f.153 ) dhe mosmarréveshjet né mesin e sahabeve dhe pasuesve té mévonshém té tyre. (A duhet té lexohet Besmeleja gjaté marrjes sé abdesit dhe namazit té udhétarit)
Kéto mosmarreveshje ishin béré aq té shumta, sagé si rezultat késaj u paragitén mé shumé se Shatédhjeté mez-hebe.
Njérin e kishte themeluar Ibni Mesudi, tejtrin ibni Ymeri, pastaj Ibni Abbasi, Ibni Zubejri, Ibni Ujejne, Ibni Xhurejhi, Hasan Basriu, Sufjani Sevri, Maliki, Ebu Hanifeja, Shafiu, Ahmed ibn Hanbeli dhe shumé té tjeré. Né bazé té ndikimeve politike, sipas piképamjes sé Ehli Sunnetit vetém katér prej tyre u zyrtarizuan: pér kété arsye, me lindjen e kétyre katér mezhebeve, té gyjithé té tjerét u zhdukén.Por, edhe kéto katér mezheve té mbetura kané mosmarréveshje né mesin e tyre né lidhje me céshtjet e fikh-ut. Burimi i té gjitha mosmarréveshjeve rrjedh prej dallimeve né té kuptuarit e Sunneti Nebevi-ut.
Njéri, duke u bazuar né njé hadith gé éshté i sakté pér té, jep nje fetva né lidhje me njé ¢éshtje, ndérsa tjetri gjykon sipas piképamjes dhe hulumtimit (ixhtihadit) té tij ose duke pretenduar se nuk ekziston vendimi i preré (nass) pér até céshtje, ai e krahason njé ¢éshtje me njé ¢éshtje tetér dhe mundohet té vyé deri te njé gjykim.
Mosmarrëveshjet lidhur me sunneti nebevi-un në mes të ehli sunnetit dhe shiitëve
Mosmarrëveshja në lidhje me Sunneti Nebevi-un buron prej dy shkaqeve të rëndësishme.
Shkaku i parë:
Dallimi sipas mënyrës së vërtetimit të saktësisë së hadith-it dhe të zinxhirit të transmetuesve (senet) të hadith-it. Sipas mez-hebit të Shijitëve, shumë hadith-e të Sunneti Nebevi-ut nuk pranohen për shkak të zinxhirit të transmetuesve të atij hadith-i.
Ose, me fjalë tjera, Shiitët nuk i pranojnë disa hadithe për shkak se nuk i konsideron transmetuesit e hadith-it si të drejtë, përkundër faktit që janë sahabe. Sipas Shiitëve, të gjithë sahabet nuk pranohen si të besueshëm, në mënyrën se si i pranon Ehli Sunneti.
Dhe, nëse ndonjë hadith është në kundërshtim me rrëfimet e Imamëve (a.s.) të Ehli Bejtit, atëherë ai hadith klasifikohet si jo i sigurt. Pa marrë parasysh gradën e lartë që mund të ketë rrëfyesi i hadith-it (ravi), nëse nuk përputhet me rrëfimin e Imamëve (a.s.) të Ehli Bejtit, atëherë duhet të pranohet hadith-i i Imamëve (a.s.). Në lidhje me këtë, ata kanë shumë argumente nga Kurani dhe madje nga burimet e traditës së palës kundërshtuese.
Disa prej tyre i cekëm edhe më herët.
Shkaku i dytë: Ka të bëjë me mosmarrëveshjen në lidhje me kuptimin e hadith-it. Sepse, Ehli Sunneti nxjerr një kuptim, ndërsa Shiitët nxjerrin një kuptim tjetër prej të njëjtit hadith, p.sh. hadithi “Mosmarrëveshja në mesin e Ummetit është mëshirë”, sipas Ehli Sunnetit mosmarrëveshja (ihtilaf) në lidhje me gjykimet e katër mez-hebeve të Ehli Sunnetit është mëshirë për myslimanët, ndërsa Shiitët thonë se “Mëshirë për Ummetin është mësimi i diturisë së disa personave prej disa personave tjerë”. Pra, fjalën Ihtilaf e komenton si “shkuarje dhe ardhje” të personave me qëllim të përfitimit të diturisë.
Ndonjëherë, mosmarrëveshja në mes Ehli Sunnetit dhe Shiitëve nuk ka të bëjë me kuptimin e hadith-it, por me personin në të cilin mendohet në atë hadith. P.sh. hadith-i “Mbas meje, përqafojeni traditën time dhe të Hulefai Rashidinëve”.
Për Hulefai Rashidin, Ehli Sunneti thotë se ata janë katër kalifët e parë, ndërsa Shiitët thonë se ata janë dymbëdhjetë Imamët (a.s.), duke filluar prej Imam Aliut (a.s.) deri tëe Imam Mehdiu (a.s.), djali i imam Hasan Askerit (a.s.).
Si edhe hadith-i “Mbas meje do të vijnë dymbëdhjetë kalifë, të gjithë janë prej Kurejshëve”.
Sipas Shiitëve ata janë dymbëdhjetë Imamët (a.s.) e Ehli Bejtit, ndërsa Ehli Sunneti nuk mund të gjejë një komentim të mjaftueshëm.
Krahas kësaj, mosmarrëveshjet janë paraqitur edhe në lidhje Ummetin Islam dhe ngjarjet historike që kanë të bëjnë me Hz Resulullahun (s.a.a.). P. sh. Ehli Sunneti e feston ditëlindjen e Hz Resulullahut (s.a.a) me dymbëdhjetë Rebiul Evvel, ndërsa Shiitët me shtatëmbëdhjetë Rebiul Evvel.
Mbasi që nuk kemi një udhëheqës të pranuar nga ana, e çdonjërit dhe vendimi i të cilit do të pranohet nga të gjithë sikur që ishte Hz Resulullahu (s.a.a.), atëherë sigurisht që do të lajmërohen mosmarrëveshjet në lidhje me Sunneti Nebevi-ut dhe kjo është diçka e pashmangshme. Edhe nëse paraqitej mosmarrëveshja dhe kundërshtimi në kohën e Hz Resulullahut (s.a.a.), kjo tejkalohej përmes vendimeve dhe gjykimeve të zbritura nga ana e Allahut dhe një person të tillë si Hz Resulullahu (s.a.a.) vështirë që do të mund të gjendet në mesin e Ummetit Islam ndonjëherë. Këtë na gjykon edhe mendja jonë. Nuk është e mundur që Hz Resulullahu (s.a.a) të ketë qenë i pavëmendshëm në këtë drejtim, sepse, e dinte që mbas tij do të vijë deri te përçarja dhe ndarja në grupe në mesin e Ummetit në lidhje me shpjegimin (tevil) e Kuranit.
(Kuptimi i fjalës fevil është kthim mbrapa apo zmbrapsje në ndonjë gjësend apo objekt, Sipas komentuesve të Kuranit ka të bëjë me kthimin c kuptimit të ajetit në ndonjë gjësend.
Tevili ka të bëjë me hulumtimin e fshehtësive që i mbulojnë ajetet dhe përcaktimin e njërit prej interpretimeve të mundshme të ajetit që u përshtaten rrethanave dhe situatave të ndryshme. Ndërsa, tefsiri (komentimi) merret me zbërthimin e kuptimit të ajetit përmes fjalive që i përshtaten më së miri subjektit dhe shkakut të shpalljes së ajetit)
Për këtë arsye ishte i nevojshëm caktimi i një prijësi të fuqishëm që do ta udhëzojë Ummetin dhe ta drejtojë atë kur të devijojë nga rruga e drejtë. Dhe, sipas besimit të Shiitëve, Hz Resulullahu (s.a.a.) e përmbushi këtë detyrë sipas urdhrit të Allahut dhe u ka lënë dy amanete të çmueshme për myslimanët që në rast të mosmarrëveshjeve të drejtohen tek ata për zgjidhje. I pari është Kurani dhe i dyti Ehli Bejti (dymbëdhjetë Imamët (a.s.) e pastër prej mëkateve).
Përderisa u përmbahen atyre, myslimanët do të jenë të sigurt prej devijimit. Dhe, nëse nuk pranohet njëri prej tyre, atëherë nuk është pranuar asnjëri prej tyre.
Sepse, këta nuk do të ndahen Anjëri prej tjetrit deri në Ditën e Kiametit. Kjo është diçka e sigurt, që është e vërtetuar përmes argumenteve të prera dhe përmes testamentit të Hz Resulullahut (s.a.a.)
Ipari prej Imamëve (a.s.) të Ehli Bejtit është Hz Aliu (a.S.). Me urdhrin e Allahut, ai është caktuar nga ana e Hz Resulullahut (s.a.a.) si prijësi i parë dhe prej ditës së lindjes e deri në arritjen e përkryerjes ka qenë nën kujdesin dhe edukimin e drejtpërdrejë të Hz Resulullahut (s.a.a.). Pozita e tij krahas Hz Resulullahut (s.a.a.) është sikur pozita e Hz Harunit ndaj Hz Musës (a.s.).
Në një hadith të Hz Resulullahut (s.a.a.) thuhet:
“Unë jam duke luftuar me ata në lidhje me shpalljen (tenzil) e Kuranit, ndërsa ti o Ali do t'i luftosh në lidhje me shpjegimin (tevilin) e tij”.
(Harezmi në “El Menakib”, f44: Jenabiul Mevedde, f.233: El Isabe, v.1, f.25: Kifayetut talib, f334, Muntehabu Kenz-il Ummal, v.5, £36: Ihkak-ul Hakk., v.6, f.37 ”)
Dhe, në një hadith tjetër thuhet:
“O Ali, mbas meje ti do të sqarosh çështjet kontestuese të Ummetit tim."
(Mustedreki Hakim, v.3, f.122 : Ibni Asakiri në “Tarihi Dimeshk”, v.2, (488: Harezmi në “EI Memakib”, f.236: Menaviu në “Kenz-ul Hakaik”, f.203, Muntehabu Kenz-il Ummal, v.5, f.33: Jenabiul Mevedde, f.182. )
Mbasi që Kurani është një libër që nuk flet dhe lidhur , me çështjet e ndryshme ndahet në kuptimin e brendshëm dhe të jashtëm, pra ajetet që kanë nevojë për komentim dhe për shpjegim, atëherë ekziston nevoja për një prijës që do të luftojë në atë drejtim. Dhe, në anën tjetër, është e qartë se edhe Tradita ka nevojë për një mbrojtës të saj. Duke qenë kështu gjendja e Librit dhe e Traditës, nuk mund të paramendohet që Hz Resulullahu (s.a.a.) të ketë lënë dy argumente që nuk flasin.
Sepse, ata me zemra të sëmura, duke tentuar që të përfitojnë nga kjo botë dhe të nxisin intriga të ndryshme, do t'i pasojnë gjërat më pak të kuptueshme dhe përmes shpifjeve do të mundohen t'i tregojnë si të drejta të bërat e tyre, dhe për argument do të cekin Kuranin dhe Traditën. Duke e marrë kjo etiketën e mundshmes, gjeneratat e ardhshme do ta vijojnë rrugën e gjeneratës së mëhershme dhe në bazë të mendimit të mirë që kanë për gjeneratën e mëhershme, ata do ta vazhdojnë rrugën e tyre të gabuar duke besuar se ata janë njerëz të drejtë. Në Ditën e Kiametit ata do të pendohen dhe do të përfshihen në sferën e ajeteve 66-68 të sures Ahzab dhe ajetit 38 të sures Araf, ku Allahu thotë:
“Ditën kur fytyrat e tyre do të përmbysen në zjarr e thonë: ''Të mjerët ne, ta kishim adhuruar Allahun e respektuar, të dërguarini” Dhe thonë: “Zoti ynë, nei dëgjuam udhëheqësit tanë dhe të parët tanë, por ata na shmangën nga rruga e drejtë”. Zoti ynë, jepu atyre dënim të dyfishtë dhe mallkoji ata si është më së keqi. “Hyni në xhehenem me atë popull që ishte para jush nga xhinët dhe njerëzit ( që ishin siju). Sa herë që një grup hyn në të, e mallkon atë të mëparshmin derisa kur të arrijnë në të të gjithë, grupi i fundit i tyre thotë për grupin e parë: “Zoti ynë, këta (paria) na kanë humbur neve (nga rruga e drejtë), pra shtojua dënimin me zjarr atyrel” (All-llahu) Thotë: “Për secilin (grup) është (dënimi) i shtuar, por ju nuk po dini”.
Nuk ka asnjë popull, të cilëve Allahu nuk u dërgoi profët dhe nuk ua bëri të qartë rrugën e drejtë. Por, mbas profetit ata e kanë ndërruar shpjegimin (tevil) e fjalës së Allahut. Athua, mund të paramendohet ose ta pranojë një njeri me mend në krye se Hz Isa (a.s.) u ka thënë të Krishterëve “Unë jam Zoti”? Jo. Kurani thotë “Unë nuk thënë të Krishterëve “Unë jam Zoti”? Jo. Kurani thotë “Unë nuk kam folur asgjë tjetër, përveç asaj që më është urdhëruar”, por epshet dhe pasionet, si dhe dashuria ndaj kësaj bote, bëri që të Krishterët të vijnë deri në këtë pikë te besimit. Athua, nuk dha sihariq edhe Hz Musa (a.s.) para Hz Isës (a.s.) për ardhjen e Hz Muhammedit (a.s.)2 Por, a nuk ia ndërruan emrin e Muhammedit në Shpëtimtar”
A nuk ka ardhur deri te ndarja në shtatëdhjetë e dy grupe — ku përveç njërit, të gjithë do të shkojnë në xhehenem — për shkak të shpjegimit (tevil)2 Dhe, ne sot jetojmë në mesin e atyre grupeve. Athua, ekziston ndonjë grup që pranon se është i devijuar” A ekziston ndonjë mez-heb që pranon se vepron në kundërshtim me Librin e Allahut dhe Traditës së Hz Resulullahut (s.a.a.)7 Përkundrazi, cilindo mez-heb' që e pyet, do të pretendojnë se veprojnë sipas Librit të Allahut dhe Traditës së Hz Resulullahut (s.a.a.). Atëherë, cila është zgjidhja."?
Athua, nuk e kanë ditur zgjidhjen Hz Resulullahu (s.a.a.) dhe Allahu Teala (neuzubilah)7 Kërkoj mbrojtjen e Allahut nga kjo fjalë. Allahu është shumë i mëshirshëm kundrejt robërve të Tij. Ai ua dëshiron të mirën e tyre. Por, Allahu ua ka bërë të qartë rrugën e drejtë atyre që janë shkatërruar përmes argumenteve dhe provave si dhe të atyre që janë të shpëtuar. Allahu nuk i lë robërit e tij pa udhëzim, në të kundërtën është dashtë të pranojmë se Allahu dëshiron që t'i dënojë njerëzit me zjar përmes mosmarrëveshjeve dhe devijimeve. Ndërsa, ky është një besim i gabuar dhe jo i
vërtetë. Kërkoj mbrojtjen e Allahut nga kjo fjalë që nuk përputhet me urtësinë, fisnikërinë dhe drejtësinë e tij.
Atëherë, nuk është zgjidhje e plotë vetëm lënia e Librit të Allahut dhe Traditës së tij, duke ditur se do të përballen me mosmarrëveshjet dhe gjendjet pa rrugëdalje. Sepse, duhet të parandalohet shpjegimi duke u bazuar në epshet dhe pasionet dhe devijimet që burojnë nga injoranca. A nuk po vëren se kur u ngritën kundër Imamit të tyre, harixhitë thanë: “O Ali ti nuk je ai që gjykon, kjo i takon vetëm Allahut”. Ata e kishin përqafuar simbolikën e sajl Dhe, kjo ishte një simbolikë që t'i verbëron sytë. Kur ta dëgjojë këtë ndonjëri, do të ” mendojë se ai po kërkon gjykimin e Allahut duke e refuzuar gjykimin e njeriut. Ndërsa, në realitet është e kundërta: në ajetin e 204-të të sures Bekare shkruan:
“Ka njerëz, fjalët e të cilëve për jetën e kësaj bote të çudisin dhe mendojnë se Allahun e kanë dëshmitar për atë çka kanë në zemrat e tyre, mirëpo ai është kundërshtar i përbetuar”.
Shumë herë, mashtrohemi duke mos ditur se çka fshihet mbrapa sloganeve habitëse. Por, dera e qytetit të diturisë, Hz Aliu (a.s.) e dinte se çka fshihej mbrapa saj. Për këtë arsye ai tha:
"Fjala është e drejtë, por me të synohet padrejtësia”.
Ka shumë fjalë me të cilat synohet padrejtësia. Athua Harixhinjtë, me thënien e tyre “Gjykimi i takon Allahut, dhe jo ty o Ali”, mendojnë se Allahu ka zbritur në Tokë (ruana Zot) dhe gjykon në lidhje me mosmarrëveshjet në mes tyre. Apo ndoshta, ata i dinë më mirë gjykimet e Kuranit2 Apo, mos po besojnë ata se Hz Aliu (a.s.) është duke bërë shpjegimin sipas mendimit të tij?
Cili është argumenti i tyre në këtë drejtim. Atyre mund t'u thuhet se edhe vetë ata po e bëjnë shpjegimin e gjykimit të Allahut. Ndërsa, Hz Aliu (a.s.) ishte më i ditur, më i drejtë dhe e kishte pranuar Islamin shumë më herët se ata. Athua, rruga e Islamit ishte një rrugë tjetër, nga ajo në të cilën ishte duke shkuar ai” Atëherë, qëllimi i këtij slogani mashtrues ishte mashtrimi i njerëzve të thjeshtë dhe përfitimi nga ndihmat e tyre në luftën kundër Hz Aliut (a.s.).
Edhe ditëve të sodit, historia vazhdon të përsëritet. Njeriu është po ai njeri. Dhelpëria, bërja e hiles dhe mashtrimi nuk janë asgjësuar ende. Përkundrazi, janë shumuar. Sepse, dhelpëria e tyre është duke përfituar prej dhelpërisë së njerëzve të mëparshëm. Edhe ditëve të sodit kemi shumë fjalë të drejta me të cilat synohet padrejtësia. Një prej shembujve të tillë është edhe thirrja e vehabive për njësinë e Allahut (tevhid) dhe sloganet e tyre kundrejt pabesimit. Cili mysliman nuk do ta pranojë atë si parim” Por, ata që mendojnë pak më thellë, e dinë që me këto fjalë synohet vetëm padrejtësia.
Slogani është ky: “T vetmi zotëruesi i misionit të përhershëm është populli Arab”.Cili nacionalist Arab “ nuk do të mashtrohet mbas këtij slogani” Paqja e Allahut qoftë me ty o Ali. Fjala jote e urtë ka tingëlluar dhe do të vazhdojë të tingëllojë ende nëpër veshët tanë: “Sa shumë fjalë të drejta ekzistojnë me të cilat mëtohet padrejtësia.” Nëse një dijetar del në foltore dhe thotë me zë të lartë:
“Kush thotë se është Shiitë, ti atij thuaji: “Ti je jobesimtar”, dhe kush thotë se është Sunnit edhe atij i thuaj të njëjtën. Ne nuk e mbajmë as anën e Shiitëve as të Sunnit-ëve, ne e mbajmë vetëm Islamin”.
Sipas meje, edhe kjo është një fjalë që mëton padrejtësinë. Athua cilin Islam e kërkon ky dijetar” Ditëve të sodit kemi disa lloje të kuptimeve të Islamit. Madje, Islami është ndarë në mez-hebe të ndryshme që prej shekullit të parë. Prej asaj kohe ka ekzistuar Islami që e ka mbrojtur Hz Aliu (a.s.) dhe në anën tjetër Islami që e ka mbrojtur Muavija. Dhe, puna erdhi edhe deri te lufta. Prapë më vonë, në njërën anë ishte Islami me të cilin ishte ngarkuar Hz Hysejni (a.s.) dhe në anën tjetër Jezidi, që pinte verë dhe luante me majmunët, i cili e vrau Ehli Bejtin në emër të Islamit me pretekst se Hz Hysejni (a.s.) ka dalë prej Islamit sepse është ngritur në kryengritje kundër tij. Dhe, në njërën anë Islami kishte një kuptim për pasuesit e Imamëve (a.s.) të Ehli Bejtit dhe në anën tjetër për pasuesit e udhëheqësve në pushtet.
Kështu që, gjatë gjithë historisë kanë ekzistuar mosmarrëveshjet në mesin e myslimanëve. Mbas gjithë këtyre fakteve që i cekëm, unë nuk mund të dëshmoj se Hz Resulullahu (s.a.a.) ka thënë: “Unë jua lë në mesin tuaj Librin e Allahut dhe Traditën time”. Atëherë, rrjedh që hadith-i i dytë është i saktë, pra. “Jua lë në mesin tuaj Librin e Allahut dhe Ehli Bejtin tim”. Ky hadith i zgjidh të gjitha problemet. Dhe, më nuk do të kemi problem në komentimin dhe shpjegimin e ajeteve të Kuranit dhe në komentimin dhe caktimin e saktësisë së hadith-eve të Sunneti Nebevi-ut.
Posaçërisht, e dimë që këto autoritete të caktuara nga ana e Hz Resulullahut (s.a.a.) janë me të vërtetë të zotët e kësaj pozite dhe të kësaj pune, sepse, asnjë mysliman nuk dyshon në diturinë, devotshmërinë dhe asketizmin e këtyre personave. Allahu i ka pastruar ata prej të gjitha llojeve të papastërtive dhe u ka dhënë diturinë e Librit. Ata, as nuk e kundërshtojnë Kuranin, as nuk: vijnë në kundërshtim me të, dhe as nuk do të ndahen prej tij deri në Ditën e Kiametit. Së fundi, Hz Resulullahu (s.a.a.) në një hadith thotë: “Në mesin tuaj jua lë dy kalifë: Librin e Allahut, që është një litar prej qiellit deri në Tokë dhe familjen time Ehli Bejtin. Ata nuk do të ndahen njëri prej tjetrit deri sa të takohen me mua në hauzin e Kevtherit.
(Musnedi Ahmed, v.5, f.122: Durr-ul Mensur, v.2, f.60: Kenz-ul Ummal, v.1, f.154: Mexhme-uz Zevaid, v.9, f.162: Jenabiul Mevedde, f.38 dhe 183, Abaka-ul Envar, v.l, f.16: Mustedreki Hakim, v.3, f.148.)
Duke i marrë parasysh këto fakte, unë nuk përmbahem prej askujt për të thënë se e kam gjetur rrugën në të cilën jam me ata që janë të sinqertë. Qëllimi im është fitimi i kënaqësisë së Allahut dhe të ndërgjegjes sime para përfitimit të kënaqësisë së tjerëve. Sa i përket kësaj çështjeje, Shiitët kanë të drejtë në lidhje me pasimin e amanetit të Hz Resulullahut (s.a.a.). Shiitët e pasojnë Ehli Bejtin në kuptimin e plotë, i pranojnë ata si Imamë dhe si liderë, dhe i afrohen Allahut duke i dashur dhe duke i pasuar ata.
Dhe, në këtë mënyrë, me lejen e Allahut, do të meritojnë lumturinë e premtuar të Allahut në këtë dhe në botën tjetër. Në ditën e Kiametit, çdo person do të vijë me atë çka ka qenë më i dashur për të në këtë botë. Atëherë, si të mos jenë bashkë Ehli Bejti dhe ata që e kanë dashur dhe e kanë dëshiruar Ehli Bejtin7 Në lidhje me këtë, Zamahsheri thotë:
“Dyshimi dhe mosmarrëveshja janë shumuar Çdonjëri thotë se e mban rrugën e drejtë Ndërsa, unë jam lidhur për La ilahe il-lallah Për dashurinë ndaj Ahmedit dhe Aliut Një qen e arriti lumturinë përmes dashurisë ndaj : As-habi Kehfit Si mund të bëhem ndër të mashtruarit nëse e dua Pejgamberin dhe Ehli Bejtin."
O Allah, na mundëso që edhe ne të bëhemi ndër ata që mbahen për litarin e velajetit të tyre, që shkojnë në rrugën e tyre, që hipin në anijen e tyre, që besojnë në imametin e tyre dhe dër ata që në Ditën e Kiametit do të vijnë me dashurinë ndaj tyre! Ti me të vërtetë e drejton në rrugë të drejtë atë që dëshiron ta udhëzosh.
(Amin, ja Rabbel alemin').