Vehabijske ideje su se raširile pomoću više uvezanih, prethodno isplaniranih metoda. Naročito treba imati na umu činjenicu da je druga strana, tj. tri mezheba i ešarije i sufije, bila potpuno nemarna prema ovom pokretu te tako nisu pripremili program i plan kojim bi konkurisali ovoj ideologiji i tako joj se suprotstavili. Tako je ona na kraju zbog toga postala problematika sa kojom se danas suočava islamski ummet. Zato je obaveza onih koji slijede istinu, da ulože zajednički trud u suzbijanje ove ideologije planirajući i savjetujući se sa onima koji imaju iskustva i koji su stručni u ovoj oblasti od uleme kako bi se postiglo željeno. Ove metode i programe mogli bismo sažeti u sljedećih par tačaka:

 

 1) Promicanje misionara ove ideologije, a koji se djele u dvije grupe:

 

a) Imami, hatibi i vaizi koje ovi iznajmljuju putem službenika koji rade u vehabijskim administracijama. Ovi posjećuju daije i vaize i potkupljuju ih mjesečnim platama ili jednokratnom pomoći ili nekom hedijom, a često im daruju veliku biblioteku koja sadrži opće islamske knjige s jedne strane, a s druge, knjige koje nose vehabijska shvatanja akaida. Vremenom ove novajlije prođu kroz par kurseva gdje steknu novo obrazovanje, a onda ih preobraze u misionare koji se bore za širenje vehabijske ideologije u svijetu, a zatim ovi isti prave smutnje i nemire u džamijama i islamskim ustanovama.

 

b) Svršenici univerziteta koje su vehabije osnovali kako bi izvodili fakultetski obrazovane ljude koji će biti nosioci njihovih ideja.

 

Najpoznatiji su svršenici Islamskog univerziteta u Medini. Ovi obavljaju u potpunosti funkciju prve skupine, te promovišu vehabijske ideje na svojim školskim predavanjima uz određivanje nastavnog plana bez nadzornika u ovoj oblasti i iz knjiga koje oni žele.

 

 

2) Organizacije u raznim zemljama koje pozivaju vehabijskom učenju. Međutim, vehabije nastoje u mnogim zemljama da svedu broj ovih organizacija na minimum i ne otkrivaju da one pripadaju njima, kako ne bi bili optuženi za organizovanje stranaka i islamskih pokreta. I pored činjenice da je riječ o organizovanom pokretu koji ima vođstvo, ideje, načela i budžet iz kojeg se finansira, oni nastoje da se ne prikažu u obliku organizacije, nego kao pojedinačni misionari i šejhovi koji pozivaju Kur'anu i Sunnetu i vjerovanju prvih generacija.  

 

3) Izdavanje knjiga i letaka sa ovom idejom, čiji su autori njihovi stari predstavnici i neki od suvremenika i koji prezentuju svoje učenje na pojednostavljen način, uz prevođenje ovih knjiga na razne jezike.

 

Kod finansiranja izdanja iz baštine, oni unajmljuju priređivače, recenzente i komentatore koji će dati odgovarajuće komentare na ta djela shodno vehabijskim učenjima, tako što će neke izraze ili hadise ocjeniti slabim jer se kose sa njihovim učenjima, a u isto će vrijeme ono što se slaže s njihovim učenjem uveličati i ocjeniti vjerodostojnim. Što se tiče priređivača i komentatora koje nisu unajmili vehabije, oni se plaše da se nadovežu na knjige bilo kakvim riječima koje se kose sa vehabijskim shvatanjima, jer takve knjige onda neće naći dobar odziv na tržištu zbog jake vehabijske propagande. Čak štaviše, mnoge knjižare se ne usuđuju da prodaju knjige koje se kose sa vehabijskim shvatanjima jer će ovi protiv njih objaviti rat i izolaciju koja će ih materijalno oštetiti .

 

(Autor ovdje govori o problemu vehabizma u arapskom svijetu općenito, a u Jordanu posebno. Što se tiče nas, gledajući kako stvari idu, smatram da nismo daleko od toga da doživimo isto na polju islamskih izdanja ako se nešto konkretno ne poduzme protiv ove skupine. Mislim u smislu vjerskog prosvjećenja i aktivnijeg upoznavanja bošnjaka sa njihovim dinom, tradicijom, hanefijskim mezhebom, maturidijskim pravcem u akaidu i sufijskom baštinom, baš onako kako to vehabije čine kada ih pozivaju u antropomorfizam i duhovnu skučenost vehabizma, pod plaštom pravog islama koji crpi svjetlost iz Kur'ana i Sunneta. U protivnom nismo daleko od dana kada će se riječ sufija ili maturidija stidljivo spominjati. Ovo tvrdnja se ne zasniva na emotivnim osnovama nego je plod dugog iskustva sa ovim ljudima i praktičnog viđenja situacije u arapskom svijetu koju su vehabije uspjele preokrenuti u svoju korist za vrlo kratko vrijeme.)

 

Postoje također doktori nauka i daije u mnogim zemljama koji su uvezani nekim interesima sa vehabijama, bilo to službom ili materijalnom pomoći, ili na neki drugi način. Ti isti se boje da iznesu svoje stavove koji su oprečni vehabijskim stavovima pa potvrđuju vehabijska shvatanja veličajući vehabijsku ulemu, a u isto vrijeme kude vehabijske protivnike. Ovo su dvoličnjaci bez ikakve sumnje, i kao takvi su grešni zbog onoga što čine.(A takvih ima i kod nas u Islamskoj zajednici, pa neka se Allaha boje.)

 

 4) Prevođenje knjiga koje su napisali vehabijski velikani i štampanje istih u cijelom svijetu, kao što su knjige Ibn Tejmije, Ibn Kajima el-Džewzije i Ibn Ebil-Izza i drugih autora, bilo savremenika ili nekih klasičnih autora. Oni te knjige prevode na engleski, francuski, indijski, indonezijski i mnoge druge svjetske jezike.

 

(Svakako i na bosanski. Unazad deset godina i više, kada su se pojavila prva vehabijska izdanja, naša javnost, kao i neki odgovorni ljudi u Islamskoj zajednici, nisu primjetili da dolazi novo vrijeme kada ċe štampati ko šta hoće, pa su umjesto da se dadnu na prevodilački posao, uzaludno zazivali vremena kada je svako djelo iz islamske oblasti prije nego što bude štampano, po hijerarhiji moralo proći kroz ruke odgovornih iz islamskih, odnosno državnih institucija. Toga barem za sada više nema, i štampa ko šta hoće, bez kvalifikovane recenzije i pravosnažnog nadzora. A to je anarhija koju ovi debelo koriste. Rezulatat je to da su vehabije u zadnjih par godina izdali dva puta više knjiga od onih koji su trebali da ih izdaju.)

 

 

Čak štaviše, u zemljama sa velikim brojem stanovnika, kao što je Indonezija, otvorili su privatne štamparije putem kojih bi olakšali štampanje knjiga koje žele da izdaju. Tako npr. u Indoneziji posjeduju izvjestan broj štamparija namijenjenih samo za štampanje vehabijskih knjiga koje prevode sa arapskog.

 

5) Izdavanje kaseta sa predavanjima i hutbama njihove današnje uleme i njima sličnih predstavnika.

 

 6 ) Promicanje ideja i rasprava u zadnje vrijeme putem interneta koji im služi kao zastupnik za psovanje drugih, te uzurpiranje internet stranica koji se ne slažu sa njima uz pokušaje da se oštete i unište koristeći se metodama koje ne dolikuju ahlaku muslimana, niti svojstvima daije koji čita Allahovu dž.š. knjigu i slijedi sunnet našeg Dostojanstvenika, hazreti Poslanika, sallallahu alejhi we alihi we sellem.

 

7) Prisustvo osoba na strateškim i odgovornim mjestima bez obzira da li su to vjerske ili neke druge pozicije, tako što su ovi u stanju da zaposle ideološki pogodne osobe u islamskim ustanovama i centrima, a otpuste druge koji se protive vehabijskim stavovima. Kao što tome doprinosi pojava vehabijskih misionara na televiziji, radiju i drugim medijima.

 

(Nažalost, to je sve češċa pojava i kod nas. Tako na nekim radio-stanicama sa islamskim prefiksom, vehabije se iz dana u dan sve glasnije čuju, dok su nekada te radio stanice odisale našom kulturom i mezhebom, dajuċi prostora i braći drugih mezheba kao npr. šijama, koje se danas na tom radiju nerijetko prozivaju. Nema sumnje da odgovorne islamske institucije snose najveću odgovornost zbog nepružanja adekvatne materijalne i druge pomoći medijima ove vrste, kao i hodže i islamski intelektualci koji bi trebali da drže predavanja i druge aktivnosti, a to ne rade i prepuštaju mase na milost i nemilost lovcima na ljudske duše oličene u ovim kvazitradicionalistima.)

 

 

8) Osnivanje islamskih univerziteta, akademija i škola koje podučavaju ovu ideju i usađuju njena učenja u srca učenika. To se radi tako što se na tim univerzitetima izučavaju knjige akaida koje se smatraju najbitnijim predmetom, a koje omogućavaju studentu da razumije bilo koju ideologiju i postane nosilac mezheba koji želi. Također, izučavaju se i druge nauke kao fihk, hadis i ostale šerijatske znanosti na ustaljeni način, shodno vehabijskim metodama i shvatanjima.

 

 

9) Postojanje televizijskih kanala i radio stanica koje propagiraju ovu ideju i ugošćavaju vehabijske misionare radi održavanja simpozija i predavanja.