Omer ibn Hattab u kundërshton Librit të Allahut me përfundimet e tij personale
Historia e Omerit, kalifit të dytë, është e mbushur me ixhtihadin e tij personal duke kundërshtuar kështu tekstin e qartë të Kuranit dhe sunetin e pastër të Profetit. Ehli Suneti, megjithatë, i qaset kësaj si diçka veçanërisht të çmuar dhe të vlefshme, ashtu siç edhe e nderojnë veçmas.
Qëllimi i disa prej tyre është të kërkohet falje për të dhe për mbrojtjen e tij, gjë e cila nuk mund të justifikohet nga pikëpamja e logjikës ose arsyes.
Si mund të trajtohet si zbatues i ixhtihadit dikush që dukshëm kundërshton Sunetin e Profetit dhe që kundërshton Librin e Allahut? Allahu thotë:
“Kur Allahu dhe i Dërguari i Tij përcaktojnë diçka, atëherë as besimtari e besimtarja nuk ka të drejtë të veprojnë sipas mendimeve personale. Kush nuk i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, ai me siguri do të devijoj nga rruga e drejtë. " (33:36)
Krijuesi i Plotfuqishëm thotë:
"Ata që nuk gjykojnë sipas asaj që ka shpallur Allahu janë jobesimtarë, dhe ata që nuk gjykojnë sipas asaj që ka shpallur Allahu janë me të vërtetë zullumqarë, dhe ata që nuk gjykojnë sipas asaj që ka shpallur Allahu janë të çoroditur." (5: 44/45/47)
Në "Librin mbi të përmbajturit të Kuranit dhe Sunetit" në "Kapitullin mbi atë që përmendet në lidhje me kritikën e opinioneve të vlefshme, të krijuara nga analogjia, veprimi dhe fjalimi për gjërat për të cilat nuk ka njohuri", Buhari rrëfen se i Dërguari i Allahut tha:
"Allahu nuk do ta heq drejtpërdrejt diturinë pasi ta ketë dhënë atë. Sidoqoftë, ai do ta heqë atë në mënyrë indirekte me vdekjen e dijetarëve, kështu që do të mbeten vetëm njerëz injorantë që do t'u japin zgjidhje çështjeve fetare sipas mendimeve të tyre, dhe kështu të lajthisin veten, dhe pastaj të tjerët. "
(Sahih Buhari, vëll. 8., fq. 148.)
Në mënyrë të ngjashme, në të njëjtin libër, Buhariu raporton në Sahihun e tij në kapitullin:
"Kur i Dërguari i Allahut u pyet për diçka për të cilën nuk kishte shpallje, ai tha: 'Nuk e di.', Ose nuk do të përgjigjej derisa t’i vinte shpallja. Ai nuk foli në bazë të mendimit të tij ose analogjisë në frymën e fjalëve të Allahut: ‘Në përputhje me atë që ju ka treguar Allahu.’ ”
(Sahih Buhari, vëll. 8., fq. 148. )
Dijetarët, të vjetër dhe të rinj, kanë thënë një gjë: "Kushdo që bën gjykimin e tij, (pa u bazuar në dëshmi të forta në Kuran, vër. e përkth.) trajtohet si jobesimtar.", Dhe kjo mund të kuptohet nga vargjet dhe fjalët e qarta të Profetit, s.a.v.a.
Si dhe pse harrohet ky rregull kur bëhet fjalë për Omer ibn Hattabin, për disa sahabe ose për disa nga imamët e katër medhhebeve?!
Mos vallë si është e mundur që interpretimi personal, madje edhe kur ky është në kundërshtim me dispozitat e Allahut, nëse është i gabuar meriton një shpërblim dhe dy shpërblime nëse është i drejtë.
Dikush mund të thotë se kjo është një gjë e mirë sepse këtu shiiat dhe sunitët më në fund e kanë gjetur veten në të njëjtën gjë, kur bëhet fjalë për hadithin e përmendur. Unë do të thoja se është e vërtetë, por ato ndryshojnë në aspektin e ixhtihadit. Shiat i drejtohen ixhtihadit vetëm kur asgjë nuk është shpallur për këtë çështje nga Allahu dhe i Dërguari i Tij, ndryshe nga Ehli Suneti i cili nuk i përmbahet këtij rregulli. Duke ndjekur këtë shembull të kalifit dhe paraardhësve të nderuar (selef) ata nuk shohin asnjë dëm në ixhtihad edhe kur ka tekst të qartë (shpallje ose hadithi). Sejjid Sharifuddin Mousavi rrëfen në librin e tij "Nass uel ixhtihad" mbi 100 shembuj në të cilët sahabët, dhe veçanërisht tre kalifët, kundërshtuan Kuranin dhe Sunetin me ixhtihadin e tyre. Studiuesit mund ta hulumtojnë këtë Libër.
Kur bëhet fjalë për këtë temë, është e nevojshme të përmendim disa shembuj në të cilët Omeri kundërshtoi tekste të qarta. Ndoshta kjo ishte për shkak të injorancës së tij ndaj teksteve, megjithëse është e qartë se ai që nuk ka qasje në diçka që është e ndaluar, ndërkaq asaj që është e lejuar nuk duhet dhënë zgjidhje sheriatike, sipas mendimit personal.
Allahu i Lartësuar thotë:
"Dhe mos flisni të pavërteta me gjuhët tuaja:" ‘Kjo është e lejuar ndërsa kjo është e ndaluar , në mënyrë që të thoni të pavërteta për Allahun. Ata që flasin të pavërteta për Allahun nuk do të kenë sukses. " (16: 116)
Prandaj injorantët nuk mund të marrin pozitën e kalifit dhe të udhëheqin umetin. Allahu thotë:
“Ai është ai i cili udhëzon më i denjë për t’u ndjekur apo ai që as vet nuk është n rrugën e drejtë, përveç nëse dikush tjetër e udhëzon në rrugë të drejtë? Çfarë po ndodh me ju, si gjykoni?! ” (10:35)
Është gjithashtu e mundur që Omeri i dinte tekstet, por ai megjithatë u mbështet në atë që diktuan rrethanat aktuale. Ehli Suneti nuk e konsideron këtë kufër apo devijim; ashtu siç ata mendojnë se kjo ishte kështu ngaseai nuk njihte asnjë person në kohën e tij që i njihte dispozitat e përmendura.
Kjo mbrojtje është e pabazuar sepse ai e dinte se Imam Aliu ishte njohës i plotë i përmbajtjes Kur’anore dhe Sunetit. Në të kundërtën, në shumë raste ai nuk do të kishte kërkuar këshillat e Aliut, pasi ai vetë ka thënë vazhdimisht: "Nëse nuk do të ishte Aliu, Omeri do të ishte shkatërruar". Ajo që mua më habit është pse ai nuk kërkoi udhëzimin e Aliut për të gjitha çështjet në të cilat ai gjykoi sipas mendimit të tij, edhe pse e dinte që ishte gabim?
Unë besoj se muslimanët e paanshëm do të bien dakord për këtë ngase kjo mënyrë e ixhtihadit ka prishur besimin si dhe rregullat fetare, duke shkaktuar përçarje midis dijetarëve në umet dhe ndarjen e tyre në sekte dhe shkolla të ndryshme të mendimit. Nga kjo, pra, u përhapën mosmarrëveshjet dhe kundërshtimet, dështimet dhe zhdukja e spiritualitetit islam, përçarja materiale dhe shpirtërore e umetit.
Ne vetëm mund të imagjinojmë nëse Omeri dhe Ebu Bekri, me marrjen e fronit të kalifatit islam, duke e lënë mënjanë Hz. Aliun, ta kishin grumbulluar dhe ruajtur sunetin në libra të veçantë, ata do t'i bënin një shërbim të madh umetit islam, pavarësisht nga mëkati i parë. Atëherë nuk do të ndodhte që të futeshin në Sunet gjërat që nuk përkojnë me të dhe atëherë Kuranit dhe Suneti do të ishin kompatibil mes veti, do të kishim një popull dhe një komb.
Për pasojë sot i shhim të gjitha këto ndarje. Kjo ndodh sepse hadithi u mblodh, pastaj u dogj, me qëllim që të ndalohej edhe transmetimi i tij verbal. Ishte një tragjedi dhe katastrofë e madhe. Nuk ka fuqi tjetër përveç Allahut, më i Madhi dhe më i Fuqishmi.
Ja disa shembuj që tregojnë qartë se Omeri iu drejtua gjykimit personal duke kundërshtuar kërkimin e strehimit në Kuran:
1. Kurani urdhëron:
“Nëse jeni xhunub (i papastër), atëherë pastrone tërë trupin; ndërsa nëse jeni të sëmurë ose në udhëtim, ose nëse keni kryer ndonjë nevojë natyrore, ose nëse keni takuar gra dhe nuk gjeni ujë, atëherë prekni dheun e pastër me duart tuaja duke i kaluar ato mbi fytyrën dhe llërat tuaja. ” (5: 6)
Dihet mirë se si i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., i mësoi sahabët përmes Sunetit se si të marrin tejemmum, madje edhe në praninë e vetë Umerit.
Në "Librin mbi tejemmumin" në kapitullin me titull "Dheu e pastër është një mjet për pastrimin e muslimanëve në mungesë të ujit", Buhariu në Sahihun e tij transmeton hadithin e mëposhtëm përmes Imranit:
"Ne ishim në udhëtim me Profetin, s.a.v.a. Ne luftuam deri në orët e fundit të natës, dhe më pas fushuam. Nuk kishim pasur fushim për udhëtarë. Nuk jemi zgjuar deri në shfaqjen e diellit. I pari që u ngrit ishte ai dhe ai, mandej ai dhe ai – emrat e tyre ishin Ebu Raxha, emrta t etë tjerëve nuk i kujtohen, i treti ishte Avfi, i katërti ishte Omer ibn Hattab. Kur Profeti, s.a.v.a., ra në gjumë, askush nuk e zgjoi derisa ai u zgjua vetë.
Kjo ndodhi sepse ne nuk e dinim se çfarë po i ndodhte në gjum. Kur Umeri u zgjua, dhe kuptoi se çfarë iu kishte ndodhur njerëzve dhe meqë ishte njeri i nxituar ai thirri tekbir me aq zë të lartë saqë zgjoi Profetin, s.a.v.a. Kur u zgjua, njerëzit iu ankuan për atë që u kishte ndodhur. Dhe ai tha: 'Nuk ka të mirë apo dëmë në këtë vend, le të ikim prej këtu.' Ata u nisën, jo shumë larg nga atje ai i ndaloi dhe u kërkoi ujë, ai mori abdes, u tha ezani dhe ai udhëhoqi lutjen. Pasi mbaroi lutjen ai pa një njeri që dallohej dhe që nuk e kryente lutjen me grupin. Ai iu drejtua atij: 'Çfarë të pengoi të falësh namaz me njerëzit?' Ai u përgjigj: 'Unë jam i papastër dhe nuk kishte ujë.' Ndërsa Profeti i tha: 'Atëherë merr tejemum me dhe, kjo është e mjaftueshme për ty.”
(Sahih Buhari, vëll. 1., fq. 88. )
Me gjithë këtë argument , gjatë sundimitt ë tij Omeri nxori më vonë një dispozitë në kundërshtim me Librin e Allahut dhe Sunetin e Profetit me këtë përmbajtje: "Kush nuk gjen ujë nuk duhet të falet". Ky ishte mendimi i tij i regjistruar nga shumica e dijetarëve të njohur të hadithit.
Në Vëllimin 1, në Sahihun e tij në "Kapitullin mbi tejemmum", Muslimi transmeton se një burrë erdhi tek Omeri dhe i tha:
"Unë u bëra i papastër dhe nuk mund të gjej ujë." Ai i tha: "Atëherë mos u fal". Ndaj kësaj reagoi Ammari: "O udhëheqës i besimtarëve të drejtë, a nuk ju kujtohet kur ju dhe unë ishim në një udhëtim me Profetin. Ne të dy u bëmë të papastër dhe nuk mund të gjenim ujë. Ju nuk adhuruat ndërsa unë mora tejemum dhe u fala. I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., më vonë tha: "Mjafton që ju të prekni dheun me pëllëmbët tuaj dhe të fërkoni fytyrën dhe llërat tuaja." Omeri tha: "Kini frikë Allahun, O Ammar." Mandej tha: "Nëse kjo është kundër dëshirës tënde, këtë nuk do ta përmend më përsëri ... “
(Sahih Buhari, vëll. 1., fq. 87. )
Lavdia i takon Allahut! Omeri jo vetëm që nuk u kënaq me kundërshtimin e Kuranit dhe Sunetit të Profetit, por madje u përpoq të parandalonte sahabët që të kundërshtonin gjykimin e tij.
Ammari u detyrua ta qetësoj Omerin duke thënë: "Nëse nuk dëshiron, nuk do ta përsërisë këtë çështje më". Si të mos mbetem unë i parapambetur me një ixhtihad të tillë, duke kundërshtuar dhe me kokëfortësin e bazuar në mendim personal, përkundër dëshmive të ashabëve me tekst të qartë?
Omeri nuk i thirri arsyes dhe verifikimit, duke këmbëngulur me kokëfortësi në mendimin e tij deri në vdekjen e tij. Stili i tij ndikoi në shumë nga sahabët të cilët i rezonuan gjërat me logjikën e tij. Kështu ata ndonjëherë preferonin mendimin e tyre mbi mendimin e Profetit të Allahut, s.a.v.a.
Në vëllimin 1., fq. 192 "Librin mbi pastrimin" në "Kapitullin mbi tejemumin", Muslim transmeton, nga Sakiki i cili tha: “Ne ishim ulur me Abdullahun dhe Ebu Musain, kur ky i fundit tha:‘
“O Ebu Abdurrahman, çfarë mendon për një njeri që bëhet i papastër dhe nuk gjen ujë për një muaj të tërë? Çfarë do të bëjë ai me namazin? 'Abdullahu u përgjigj,' Ai nuk do ta merrte tejemumin edhe sikur të mos gjente ujë për një muaj të tërë. ' Ebu Musa tha: ‘Nëse kjo do t’iu ishte lejuar, siç është në këtë ajet, ata do të kishin kërkuar të marrin tejemmum madje edhe pranë ujit të ftohtë.'
Atëherë Ebu Musa u përgjigj: ‘A nuk e ke dëgjuar ti atë që tha Amari? Ka thënë: ‘I Dërguari i Allahut më dërgoi në një udhëtim dhe unë u bëra xhunub dhe nuk gjeta ujë, kështu që unë u rrotullova në pluhur si një kafshë. Kur takova Profetin dhe i thashë këtë, ai më tha: 'Mjaftonte që ta prekje dheun me pëllëmbët e duarve të tua kështu.' Pastaj ai i ra dheut me pëllëmbët e tij një herë në dhe dhe fërkoi dorën e djathtë me dorën e tij të majtë, pastaj kurrizin e duarve të tij dhe fytyrën. 'Abdullahu tha,' A nuk e thatë vetë se Omeri nuk ishte i bindur nga transmetimi i Ammarit?
(Sahih Buhari, vëll. 1., fq. 91., “Kapitullin mbi tejemumin me një të rënë në pluhur (dhe)”)
Nëse e studiojmë këtë traditë e cila transmetohet në mënyrë autentike, në të dy Sahihët, si nga Buhariu ashtu edhe nga Muslimi, ne e kuptojmë se sa me ndikim kanë qenë pikëpamjet e Omerit në mesin e shumicës së sahabëve. Nga kjo ne gjithashtu kuptojmë shkallën e mosmarrëveshjes në parimet e besimit, si dhe nivelin e erozionit dhe kontradiktave reciproke në raport me transmetimet.
Ndoshta kjo është pikërisht ajo që sundimtarët Umajad dhe Abasid i shtyu t’i devalvojnë dispozitat islame të besimit, duke mos i kushtuar kurrfarë rëndësie kontradiktave të tyre dhe duke lejuar dispozita kondërthënëse mbi të njëjtën çështje. Kjo është sikur t’i thuhet Ebu Hanifës, Malikut, Ahmedit dhe Shafiut:
“Thuani çfarë të doni sipas gjykimit tuaj personal, ngase lideri juaj ka thënë çfarë ka dashur në vend se të gjykonte sipas Kuranit dhe sunetit. Atëherë edhe ndaj jush nuk ka kurrfarë kritike për këtë, meqë ju jeni vetëm se pasues, ju nuk jeni risimtarë.”
(Sahih Buhari, vëll. 5., fq. 158., Knjiga tefsirul- Kur'an”, “Kapitulli mbi fjalët e tij: “Shpenzoni në rrugën e Allahut”)
Ajo që është edhe më e çuditshme është se e gjithë kjo që u tha nga Abdullah ibn Mes'udi ndaj Ebu Musës: "Mos merrni tejemmum edhe nëse nuk gjeni ujë për një muaj.", siç është pranuar nga Abdullah ibn Mes'udi, i cili ishte një nga sahabët më të shquar, dhe se me të vërtetë konsideronte se ai që është i papastër dhe nuk mund të gjejë ujë për një muaj, duhet ta lërë namazin duke mos marrë tejemmum.
Pas ksëaj Ebu Musa përpiqet ta bindë atë duke recituar një ajet të nderuar, të shpallur posaçërisht për këtë qëllim, në suren Maida, por Abdullah ibn Mes'udi përdor arsyetimin e mëposhtëm: “Nëse do t’iu kishte lejuar tejemumi në bazë të këtij ajeti, ata do të merrnin tejemum madje edhe nëse gjendjen pranë ujit të ftohët.” Sa shumë ata iu drejtuan ixhithadit të tyre edhe kur teksti kuranor duhej të interpretohej ashtu siç dëshironin ata. Është për të ardhur keq për ata që shqetësohen se me këtë ummetit do t’i lehtësohej, ndërsa Allahu i Lartësuar thotë në Kuran: "Allahu dëshiron t'ju lehtësojë, jo t'ju vështirësojë". (2: 185)
Ky i mjerë thotë: "Nëse tejemmum do t'u lejohej atyre nga ky ajet, ata do t'i qaseshin tejemumit edhe kur kanë pranë ujin e ftohët."Mos vallë ai e vuri veten në pozicionin e transmetimit të mesazhit të Allahut (d.m.th. të Dërguarit të Tij). A mos vallë ai kujdeset dhe brengoset më shumë për gjendjen e besimtarëve sesa Krijuesi dhe Kujdestari i tyre?
Pas kësaj ai u përpoq ta bindë atë se kjo është zgjidhur nga Suneti i Profetit duke i përcjellë atij rastin e Ammarit dhe tejemmit, por ai refuzoi duke thënë se ky rast nuk ishte bindës për Omerin.
Nga kjo mësojmë se për disa sahabë pikëpamjet dhe opinionet e Omerit ishin dëshmi më bindëse se sa hadithet dhe ajetet kuranore, sepse të kuptuarit e tyre nga Omeri ishte kriteri suprem në përcaktimin e vërtetësisë së përmbajtjes së haditheve dhe ajeteve kuranore, madje edhe nëse kjo bie ndesh me fjalët dhe me veprat e Profetit, s.a.v.a.
Si rezultat i kësaj, ne shohim se si sjelljet dhe veprimet e shumë njerëzve kundërshtojnë Kuranin dhe Sunetin kur bëhet fjalë për haramin dhe hallallin. Ky është gjithashtu rezultati i ixhithadit të Omerit dhe që e kundërshton tekstin, ndërsa kështu bëhet një medhheb që ndiqet. Kur disa të përdalë kuptuan më vonë se hadithet, përhapja e të cilëve ishte ndaluar në kohën e Omerit dhe që kundërshtonin medhhebin e Omerit, ranë nga fuqia dhe panë dritën e ditës falë atyre dijetarëve të nderuar që erdhën më vonë dhe të cilët nuk donin të pranonin ndjekjen e medhhebit të Omerit verbërisht, filluan sajimin e haditheve të reja me të cilat do të mbështetet medhebi i Ebu Hafsas.
Disa nga shembujt e shpifjeve eksplicite të Omerit janë: ndalimi i martesës muta, futja e namazit të teravisë ... Dhe e gjithë kjo mbështetet nga hadithe të shpifura që kanë mbetur deri më sot dhe të cilat janë arsyeja e mosmarrëveshjeve brenda Ummeti islam.
Kjo do të mbetet kështu për aq kohë sa ata që mbrojnë Omerin këmbëngulin në mendimin e Omerit vetëm sepse ai është Omer dhe derisa ata të kenë dëshirën për të eksploruar të vërtetën dhe të jenë gati t'i thonë Omarit:
"Omer, paske gabuar, namazi nuk braktiset në mungesë të ujit!! Në Kuran ka ajet për tejemumin, ka hadithe që përmendin tejemumin në çdo libër nga Suneti i Profetit. Injoranca juaj për këto çështje nuk ju jep të drejtën të merrni drejtimin e kalifatit dhe udhëzimin mbi umetin. Njohuria juaj për të (dëshmive nga Kurani dhe Suneti), ndërkohë që keni vepruar në kudnërshtim me to ju shpie në pabesi.
Kur Allahu dhe i Dërguari i Tij vendosin për diçka, atëherë as besimtari dhe as besimtarja nuk kanë të drejtë të veprojnë kokë më vete (të pranojnë atë që u pëlqen dhe refuzimi i asaj që nuk u pëlqen), dhe ju si besimtar jeni më të njohur se unë, se mosbindaj ndaj Allahut dhe Profetit, shpie në devijim. "
Allahu thotë:
"Zekati i përket vetëm të varfërve dhe nevojtarëve, atyre që e mbledhin atë, atyre që zemrat e të cilëve duhet përfituar, dhe për shpengim nga skllavëria, dhe borxheve të tepërta, dhe për qëllime në rrugën e Allahut, dhe udhëtarit. Allahu kështu e ka caktuar! ” (9:60)
Është e mirënjohur praktika e Profetit që ai përcaktoi një proporcion të veçantë të zekatit për ata që do të përfitoheshin (tërhiqeshin), dhe kjo është pikërisht ajo që All-llahu kishte për qëllim dhe e bëri të detyrueshme për ta.
Sidoqoftë, Omer ibn Hatab anuloi këtë stimulim të nevojshëm për ata zemrat e të cilëve do të duhej tërhequr dhe kështu vendosi kundër tekstit të Kuranit, duke thënë: "Ne nuk kemi nevojë për ju (dmth. Ata që nuk janë ende në besim ) Allahu e ka forcuar Islamin mjaftueshëm andaj nuk ka nevojë për ju." Ai me të vërtetë e hoqi këtë rregull gjatë kalifatit të Ebu Bekrit.
Kur njerëzit, zemrat e të cilëve do të përfitoheshin erdhën tek ai, siç ishte zakon në kohën e të Dërguarit të Allahut, Ebu Bekri u shkroi atyre një letër që i lejonte ata të shkonin te Omeri, për t'u dhënë atyre atë që ju takonte. Kur arritën te Omeri, ai grisi letrën e Ebu Bekrit dhe tha:
“Ne nuk kemi nevojë për ju. Allahu e ka forcuar Islamin dhe nuk ka nevojë për ju, nëse e pranoni Islamin do të jetë mirë, dhe nëse nuk e pranoni atëherë shpata do të gjykojë mes jush dhe nesh."
Kur u kthyen te Ebu Bekri ata i thanë:
"Ti je kalifi apo ai?"
Ai u përgjigj: "Ndoshta ai, nëse do Allahu." Kështu vetë Ebu Bekri shfuqizoi atë që kishte shkruar në një letër drejtuar shokut të tij Omerit.
(El-Xhevhari el-Nejjira fi fikhul Hanefi, vëll. 1., fq. 164.)
Gjëja befasuese është se edhe sot e kësaj dite, mbi këtë bazë, ka ende njerëz që e mbrojnë veprimin e Omerit dhe duke e konsideruar këtë si virtyt dhe përsosmëri të tij. Midis tyre është Shejh Muhamed (i njohur si el-Dawalibi), ngase ai në librin e tij Usulul Fikh thotë: "Ndoshta ixhtihadi i Omerit, në rastin e atyre që do të përfitoheshin nga dhuratat, u përball me tekstin kuranor.
Edhe pse teksti kuranor ende ishte i vlefshëm (nuk ishte degraduar), dispozitën e tij Omeri e përshtati me rrethanat e reja.” Në vazhdim ai e mbron veprimin e Omerit duke thënë se mori për bazë arsyet dhe kuptimin e tekstit kuranot, ndërkaq nuk u bazua në kuptimin e tij të jashtëm...., duke i shkuar deri në fund argumentit të tij, deri në atë masë që ai nuk përkon as me arsyen e shëndoshë.
Ne, megjithatë, e pranojmë konstatimin e tij se Omeri ndryshoi rregullat Kur’anore si rezultat i opinionit të tij, se rregullat mund të ndryshohen sipas rrethanave dhe kohës. Sidoqoftë, ne hedhim poshtë pikëpamjen e tij se Omeri para së gjithash u bazua në kuptimin e tekstit, dhe jo në atë që thuhet shprehimisht. Në vend të kësaj, ne i themi atij se teksti i Kuranit dhe Sunetit nuk ndryshohen nëpër kohë. Kurani shprehimisht thotë se edhe Profeti, s.a.v.a., nuk ka të drejtë të bëjë ndonjë ndryshim në lidhje me tekstin. Allahu i Lartësuar thotë:
“Dhe kur iu thuhen ajetet Tona, që janë të qartë, atëherë flasin atas që nuk besojnë se do të dalin para Neshë: ‘na e sjellë ndonjë Kuran tjetër ose ndryshoje!’ - Thuaj: 'Është e paimagjinueshme që ta ndryshoj atë nga vetja, unë ndjek vetëm atë që më është zbuluar, unë i druaj vuajeve në Ditën e madhe, nëse nuk i bindem Zotit tim.’ " (10:15)
Edhe suneti i pastër i Profetit thotë:
"Ajo që Muhamedi e shënoi si hallall është hallall, dhe ajo që ai e shënoi si haram është haram deri në Ditën e Madhe".
Megjithatë, sipas el-Dawalilit dhe atyre që e përkrahin dhe e ndjekin në lidhje me ixhtihadin, rregullat ligjore ndryshojnë përgjatë kohës, kështu që, sipas tij, nuk ka problem të ndryshohen dispozitat e Allahut me dispozita njerëzore, nëse këto ndryshime drejtpërdrejt korrespondojnë me nevojat e njeriut .. Sigurisht, kjo është e drejtuar kundër gjykimit të Allahut.
Midis tyre janë edhe disa sundimtarë myslimanë që thonë:
“Ndaleni agjërimin tuaj për të qenë më të fortë dhe më të fuqishëm se armiku juaj. Nuk ka nevojë të agjërojmë në këtë kohë kur po luftojmë me prapambetjen, varfërinë dhe injorancën. Agjërimi na pengon të jemi më produktiv. ” Ata ndalojnë poligaminë sepse është një "shkelje dhe abuzim" i të drejtave të grave. Ka edhe nga ata që besojnë se një grua në kohën e Muhamedit, s.a.v.a., trajtohej si një "pikë urine", por ne tani i kemi emancipuar dhe i kemi dhënë atyre të drejtat të plota. "
Deklarata e mësipërme, e një presidenti të një shteti mysliman mund të interpretohet se ai shikonte vetëm në aspektin kuptimor të tekstit dhe jo në kuptimin e tij literar. Logjika e këtij presidenti është e ngjashme me logjikën me të cilën Omeri arsyetoi kur presidenti tha:
"Tani është e nevojshme të barazohet pjesa në trashëgiminë e burrave dhe grave, sepse Allahu i dha njeriut 2 pjesë në një kohë kur ai po siguronte familjen ndërsa gruaja ishte joaktive. Sidoqoftë, sot, për shkak të arritjeve të mahnitshme, një grua gjithashtu ndihmon për të mbajtur familjen e saj. "
Ai madje citoi rastin e gruas së tij që ndihmoi aq shumë vëllain e tij saqë falë kësaj ai u bë ministër.
Ai (presidenti) lejon kurvërinë dhe thotë se është e drejtë personale e secilit, e kujtdo që ka arritur moshën madhore vetëm me kushtin që të mos jetë rezultat i shtrëngimit apo të bëhet profesion. Ai hapi kështu një qendër për kujdesin e fëmijëve të paligjshëm, duke pretenduar se ishte një akt mëshirues ndaj atyre fëmijëve, të cilët ishin varrosur më herët nga frika e varfërisë ose për shkak të zhgënjimit të prindërve të tyre.
Është një gjë e çuditshme që një president i tillë admiroi personalitetin e Omer ibn Hattabit duke e përmendur në disa raste atë me respekt të veçantë. Në një rast ai tha se Omeri nuk mban përgjegjësi, i gjallë apo i vdekur, për ixhtihadin e tij, por se ai (el-Dawalibi) do të mbajë përgjegjësi, i gjallë apo i vdekur.
Një herë tjetër, i vetëdijshëm se myslimanët mund të refuzojnë interpretimet e tij, ai thotë:
"Omeri ishte ndër të parët dhe më të mëdhenjtë në kohën e tij që praktikoi ixhtihad. Atëherë pse të mos praktikoj ixhtihad sot në kohët moderne, sepse Omeri ishte udhëheqësi i kombit, dhe unë jam gjithashtu udhëheqësi i kombit. "
Edhe më e çuditshme është se si ky udhëheqës i shquari kombit e përmend Muhamedin, s.a.v.a., meqë nga fjalimi i tij mund vërehet ironia dhe tallja. Në një nga fjalimet e tij ai tha se Muhamedi, alejhi salatu ue selam, nuk e pranonte gjeografinë elementare, duke aluduar në një hadith:
"Kërkoni njohuri, madje edhe në Kinë.", duke e konsideruar Kinën si pikën më të largët të globit, duke shtuar, se Muhamedi, s.a.v.a. nuk ka mundur as ta imagjinoj se bota do të përparoj aq sa njerëzit do të fluturojnë me aeroplanë. Mund ta merrni me mend se çfarë do të thoshte fodull nëse dikush t’i fliste këtij për uraniumin, potsiumin, shkencat nukleare dhe armët laserike?
Unë personalisht nuk e fajësoj këtë njeri të mjerë i cili nuk kuptoi asgjë nga Libri i Allahut dhe Suneti i të Dërguarit të Tij, dhe e gjeti veten papritmas duke sunduar një vend në emër të Islamit, edhe nëse këtë e bënte përmes talljes së tij dhe duke ndjekur qytetërimin perëndimor Ai donte ta bënte vendin e tij si një vend përparimtar evropian me konceptin e tij të përparimit. Kështu ai vetëm ndoqi edhe shumë presidentë dhe mbretër myslimanë që merrnin ndihmë, lëvdata dhe çmime nga Perëndimi.
Ata madje i dhanë titullin "muxhahedin i madh". Unë nuk e kritikoj atë as për risitë e futura në fe sepse nuk është asgjë e pazakontë. Nga secila gotë mund të derdhet aq sa ka brenda saj. Nëse do të kritikoja dikë, do të ishin Ebu Bekri, Omeri dhe Osmani, ngase ata që i hapën derën këtij lloji të ixhtihadit, të cilin sundimtarët umajad dhe abasidë vetëm e përsosën. Kanë kaluar shtatë shekuj në aspiratën dhe dëshirën për të fshirë të vërtetat themelore të Islamit, dhe ka arritur në atë pikë që një lider, Imami i Muslimanëve, të mbajë predikim në të cilin tallet me Profetin, s.a.v.a., dhe kjo kalon pa kritika, as nga brenda e as nga jashtë.
Kjo është ajo që unë u them disa prej vëllezërve nga lëvizja islame: “Nëse i refuzoni sundimtarët aktualë sot sepse ata nuk ndjekin tekstet origjinale, atëherë ju gjithashtu duhet të refuzoni ata që filluan risitë përmes ixhtihadit të tyre, nëse jeni objektiv dhe me të vërtetë doni të mbani anën e së vërtetës. " Por ata nuk më pranojnë, ata më me ëndje më kritikojnë që guxova të krahasoja sundimtarët aktualë me kalifët e parë?
Përgjigja ime është e qartë, sundimtarët e sotëm janë vetëm një pasqyrim dhe rezultat i pashmangshëm i veprimeve dhe sjelljeve të protagonistëve të historisë së hershme.
Unë i pyes ata:
"A kanë qenë myslimanët që nga vdekja e Muhamedit, s.a.v.a., me të vërtetë të lirë deri më sot?"
Ata përgjigjen: "Ju Shiat jeni ata që sulmoni dhe shpifni ndaj Sahabëve, dhe nëse vjen dita kur pushteti është në duart tuaja, ne do t'ju djegim".
Unë them: "Allahu kurrë nuk do t'ju lejojë ta shihni atë ditë."
Allahu i Lartësuar thotë: “Shkurorëzimi lejohet dy herë, pas së cilës duhet të ketë vendosje të harmonisë reciproke ose divorci në një mënyrë të bukur. Nuk ju lejohet të merrni ndonjë gjë nga gratë tuaja, përveç nëse të dy keni frikë se nuk do të jeni në gjendje të rrespektoni kufijt e përcaktuar nga Allahu. Atëherë nuk ka asnjë të keqe për asnjërin prej tyre nëse ajo jep diçka për të bërë shpengimin e saj. Këto janë kufijtë e Allahut dhe mos i tejkalojnë ato. Dhe ata që i kalojnë kufijtë e Allahut janë të padobishëm.”
Nëse ai e lë të shkojë përsëri, atëherë ajo nuk mund të kthehet nëse nuk do të martohet me një burrë tjetër. Pra, nëse kjo e lë atë të shkojë, atëherë nuk është mëkat që ata të dy të kthehen te njëri -tjetri, nëse mendojnë se do t'u binden urdhërimeve të Allahut; këto janë dispozitat e Allahut, i shpjegon Ai, për njerëzit që duan të dinë. " (2: 29-30)
Suneti i Profetit të Shenjtë sqaroi pa mëdyshje se një grua e tillë nuk i ndalohet një burri përveçse pas tre divorceve. Pas kësaj ajo nuk i lejohet më atij, përveçse pasi martohet me një burrë tjetër dhe divorcohet prej tij.
Vetëm atëherë është e mundur që burri i saj i parë t’i propozoi asaj martesë, si çdo kandidatë tjerët. Ajo pastaj mund të pranojë ofertën ose ta refuzojë atë.
Omar ibn Hattabi, megjithatë, si në shumë çështje të tjera, shkelte kufijtë e Zotit, ndryshoi urdhrin e Zotit me gjykimin e tij duke njoftuar se vetëm një divorc aktual arrihet me tre deklarata, gruaja pastaj bëhet e paligjshme për burrin. Ai përsëri, kështu, kundërshtoi Kuranin dhe Sunetin e Profetit.
Në "Librin mbi shkurorëzimin", në "Kapitullin mbi tre shkurorëzimet", përmes Ibn Abasit Muslimi raporton se: Shkurorëzimi i trefishtë në kohën e Profetit, paqja qoftë mbi të, Ebu Bekrit dhe dy vitet e kalifatit të Omer ibn. Hattabi u njoh si një shkurorëzim, atëherë Omer ibn Hattabi tha:
“Njeriut i ngutet të arrijë diçka ndërsa i kërkohet të jetë i durueshëm. Ne do të ofrojmë lehtësime për ta. Dhe kështu veproi ”.
Për Zotin, sa e çuditshme që një kalif mund të ndryshojë gjykimin e Allahut në praninë e sahabëve dhe që ata pajtohen me të në gjithçka që ai bën dhe thotë. Askush nuk e kundërshtoi atë dhe nuk pyeti për asgjë. Ne jemi ende të udhëhequr nga ata njerëz të varfër për të besuar se njëri prej sahabëve i tha Omerit: "Pasha Allahun, nëse vërejmë ndonjë devijim tek ju, ne do të ngrihemi kundër jush me shpatat tona". Kjo është një deklarim i rremë i krijuar për të na mashtruar se si kalifi e vlerësonte lirinë dhe demokracinë.
Sidoqoftë, historia të gjitha këto i hedh poshtë me lehtësi, duke shpalosur gjithçka që ka ndodhur, kështu që pretendimet dhe fjalët e tyre nuk kanë kuptim nëse veprat janë në kundërshtim të plotë me to. Ose ata, mbase, mendojnë se devijimi është veti e Kuranit dhe sunetit, ndaj Omeri qe ai që i korrigjoi dhe i zbukuroi ato, prandaj ne kërkojmë strehim tek Allahu nga marrëzitë e tilla.
Isha në Kafsa, ku shpesh u jepja këshilla atyre që u divorcuan nga gratë e tyre të mjera duke thënë tri herë rresht në një frymë: "Ti je e ndaluar për mua, ti je e ndaluar për mua, ti je e ndaluar për mua ". Ata do gëzoheshin sa herë që u shpjegoja urdhërat e sakta të Zotit, në të cilat kalifët nuk i kishin ngatërruar. Ndërsa ata që pretendonin se ishin të ditur i frikësuonin ata duke u thënë se për shiat gjithçka është hallall.
Mbaj mend që njëri prej tyre po debatonte me mua në një mënyrë të sjellshme, duke më thënë: “Nëse halifët tanë të parë, si në rastin e Omerit, ndryshuan dispozitat e Zotit dhe sahabët e tjerë ranë dakord me ta, pse Hz. Imam Aliu nuk e ndaloi udhëheqësin tonë Omerin?
Unë iu përgjigja me përgjigjen e vetë Aliut kur kurejshët e shpifën se ai ishte një njeri trim, por se ai nuk dinte ta drejtonte luftën. Ai pastaj u tha atyre: “Allahu i bekoftë! A është ndonjëri prej më i zjarrtë se unë në luftë dhe më me përvojë se sa unë? Jam futur në luftë në moshën njëzetvjeçare. Edhe ketu jam! Tani jam mbi të gjashtëdhjetat. Por nuk mund të bëshë luftë të suksesshme me njerëz (ushtarë) që nuk janë të vendosur. ”
(Shtegu i elokuencës, fjalimi 27.)
A ishte ndonjë nga muslimanët me gjithë mend në anën e Hz. Aliut, përveç ithtarëve të tij (shiave), të cilët besonin në imametin e tij? Ai e kundërshtoi Omerin në çështjen e martesës muta dhe në çështjen e bidatit sa i përket namazit të teravisë, dhe shprehu kospajtimin e tij ndaj ndryshimit të çdo dispozite hyjnore nga Ebu Bekri, Omeri dhe Osmani.
Por pikëpamjet e tij u pranuan vetëm nga mbështetësit e tij. Muslimanët e tjerë inicuan trazira dhe luftëra kundër tij, do ta mallkonin dhe do të bënin gjithçka për ta eleminuar dhe fshirë kujtimin për të.
Nuk ka dëshmi më të fortë për këtë sesa kundërshtimi dhe qëndrimi i tij heroik ndaj Abdurrahman ibn Awf-it kur ai u thirr dhe më pas duke e emëruar Aliun për si kalif, pas vdekjes së Omerit, duke i atribuar atij, ndër të tjera, se ai duhej të ndiqte rrugën e dy paraardhësve të tij, Ebu Bekrit dhe Omerit. Aliu e refuzoi këtë me fjalët e mëposhtme:
"Unë do të gjykoj vetëm nga Libri i Allahut dhe Suneti i Profetit".
Për shkak të kësaj, ata e refuzuan atë dhe zgjodhën Osman ibn Affan, i cili pranoi të sundonte në bazë të Sunetit të dy kalifëve të parë. Kur Aliu nuk mund të bënte asgjë kundër Ebu Bekrit dhe Omerit ndërsa ata ishin të vdekur, atëherë çfarë mund të bënte ai derisa ata ishin gjallë?
Kështu që sot kemi situatën që Ehli Sunneti dhe xhemati refuzoi të ndiqte portën e qytetit të diturisë pas vdekjes së Profetit, atij që ishte më i dituri pas Profetit, i cili e mbante mend tërë Kuranin. dhe Sunetin e Profetit dhe në vend të tij pranoi të ndiqte Malikun, Ebu Hanifen, Shafiun dhe Hanbelin. Ata i imituan pararendësit e tyre në të gjitha çështjet e besimit, nga lutja e deri në kontratat martesore.
Ata për asnjë çështje nuk iu drejtuan Hz. Aliut. Imamët e tyre të hadithit Buhariu dhe Muslimi bënë të njëjtat gjëra sa i përket hadithit. Do të gjeni se ata transmetuan qindra hadithe nga Ebu Hurejra, Ibn Omeri, Al-Akra'a, Al-A'raxha dhe të tjerë afër dhe larg, dhe vetëm disa hadithe nga Imam Aliu, gjëra të cilat i atribuohen atij dhe në të cilat zhvlerësohet dinjiteti i Ehli bejtit, a.s. Ata nuk janë të kënaqur me ta (Ehli Bejtin), dhe secilin nga ndjekësit e tyre të sinqertë (shiat) duke i etiketuar si jobesimtarë. I merëtojnë me emra si "rafidi" (apostatë) dhe emra të tjerë nënçmues.
Megjithatë, është e vërtetë, , se mëkati i vetëm i pasuesve të Aliut është të qenit në anën e tij, i cili mënjanua dhe izolua gjatë kohës së tre kalifëve. Përveç kësaj, ai u mallkua dhe për shkak të tij u luftua në kohën e Omajadëve dhe Abasidëve. Çdokush që ka njohuri për historinë do t'i kuptojë këto të vërteta dhe fakte të qarta dhe do të kuptojë se sa intriga dhe lufta kundër Aliut u nxitën nga motivet e liga të brendshme kundër tij, familjes së tij dhe përkrahësve të tij.