Mbi Kalifatin

 

Kalifati! Çfarë dini për kalifatin? Është diçka që Allahu ia ka dërguar si tekst të qartë këtij umeti. Dhe kjo e ndau umetin për shkak të të uriturve dhe të eturve ndaj tij. Për shkak të tij u derdh gjak i pafajshëm dhe myslimanët u shpallën jobesimtarë, ai i joshi ata dhe i distancoi ata nga rruga e drejtë dhe i bëri ata të hyjnë në zjarr. Ne do të duhet të bëjmë një studim dhe pavarësisht vëllimit të materies, ne do të përpiqemi të zbulojmë intrigat dhe devijimet e brendshme në kalifat, të cilat filluan të lindin pak para vdekjes së Profetit dhe që vazhduan rrjedhën e tyre pas vdekjes së tij.

 

Gjëja e parë që ka përparësi është lidershipi midis arabëve. Dhe kjo gjë ishte shumë e rëndësishme në çdo periudhë. Ju do t'i shihni ata t'i japin përparësi udhëheqësit të një fisi ose klani mbi veten e tyre. Ata nuk vendosin asgjë pa to, nuk ndërmarrin asnjë veprim as nuk kundërshtojnë para tyre.

 

Kreu ose udhëheqësi i klanit është zakonisht më i lumturi midis tyre, më i mësuari në të gjitha gjërat dhe më fisniku në origjinë dhe karizëm personale. Rezulton se ky udhëheqës në trajtimin e klanit tregon mençuri, pjekuri, guxim, njohuri për çështjet dhe ngjarjet aktuale. Pastaj maturia dhe butësia ndaj mysafirëve si dhe të gjitha virtytet e tjera të lavdërueshme. Shpesh ky liderdhip është i trashëgueshëm dhe nuk i nënshtrohet zgjedhjeve. Ne gjithashtu gjejmë se fiset dhe klanet, megjithë pavarësinë e tyre, të gjithë i nënshtrohen udhëheqjes së një fisi që mund të jetë më i madh në numër dhe pasuri dhe ky fis më i madh ka heronjtë e tij luftëtarë që mbrojnë fiset e tjera më të vogla që janë nën sovranitetin e tyre. Një shembull i kësaj është fisi Kurejsh që fitoi udhëheqje mbi fiset e tjera arabe që ua lanë sovranitetin e tyre sepse ata kishin privilegjin dhe detyrën për të ruajtur shtëpinë e Allahut, Qaben.

 

Kur erdhi Islami, i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., e pranoi këtë sistem të organizimit deri diku. Ai do të dinte të zgjidhte emisarë midis udhëheqësve ose njerëzve të respektuar në fise dhe ata do të ishin të dërguarit e tij në ato fise, pasi të pranonin Islamin. Ndër të tjera, ata drejtonin lutjet, mblidhnin zeqatin dhe ishin një mjet komunikimi midis atij fisi dhe atij.

Pastaj, me vullnetin e Allahut, Muhamedi, s.a.v.a., themeloi një shtet islam, ligjet dhe rregulloret e të cilit u bazuan në Zbulesën (Shpallje). Kështu janë ligjet shoqërore dhe individuale siç janë kontratat e martesës, divorcet, kontratat e shitjes, dhënia, marrja, trashëgimia, zekati dhe gjithçka tjetër që kishte të bënte me jetën individuale dhe shoqërore. Në tërësi, në luftë dhe në paqe, si dhe ritualet, e gjithë kjo ra nën patronazhin e ligjeve të Allahut. Dhe detyra themelore e Profetit ishte të siguronte zbatimin dhe ndryshimin e këtyre ligjeve.

 

Është e natyrshme që Profeti persiaste kë të zgjidhte si pasardhës të tij për këtë rol të rëndësishëm, sepse ishte udhëheqja e të gjithë umetit. Është gjithashtu e natyrshme që çdo lider i shtetit (nëse kujdeset për njerëzit e tij) t'i kushtojë vëmendje të veçantë zgjedhjes së një personi për ta zëvendësuar atë në çdo rast kur ai mungon. Ai person duhet të jetë shembull ose ndonjë bashkëpunëtor tjetër i ngushtë i cili është i pranishëm, kur të tjerët mungojnë. Është e natyrshme që komisari i tij të njihet mirë nga të gjithë ministrat, si dhe nga i gjithë populli.

Arsyeja nuk mund të besojë se i Dërguari i Allahut ishte i pakujdesshëm kur është fjala për gjithë këto çështje. Nuk ka asnjë dyshim se ky ishte një nga pikat kryesore në të menduarit e tij për të ardhmen e Shtetit islamik. Gjithashtu nuk ka dyshim se disa hadithe të drejtpërdrejta në lidhje me trashëgiminë e kalifatit iu nënshtruan kufizimeve të vendosura nga hadithet e imponuara, të cilat interpretuan të drejtën për kalifat si çështje të konsultimit të ndërsjellë - shura.

 

Kështu ata u kujdesën që të kundërshtonin në çdo mënyrë tekstin që specifikonte dhe identifikonte kalifin. Pjesë e këtyre përpjekjeve ishte zhvlerësimi me vetëdije i shenjtërisë së Profetit, s.a.v.a., si akuzat kundër tij se ai ishte në halucinacione. Ky degradim i tij u drejtua gjithashtu edhe ndaj personit që ai e kishte zgjedhur si komandant të përgjithshëm, Usama ibn Zejdit. Me këtë ata dëshmuan se ai është shumë i ri dhe se nuk është i denjë të jetë komandant i një ushtrie të tillë.

Ata gjithashtu mbollën dyshimin për vdekjen e të Dërguarit të Zotit në mënyrë që ajo të bëhej shkak i konfuzionit, për pasojë njerëzit ishin përmbajtur t’i betohen trashëgimtarit të vërtetë të cilin vetë Profeti e kishte caktuar. Si pjesë e përpjekjeve të tyre, një rast mund të citohet menjëherë pas vdekjes së Profetit, s.a.v.a., kur ata shfrytëzuan rastin e preokupimit të Aliut me përgatitjen e funeralit të Resulullahut dhe zgjodhën me nxitim një kalif që u përshtatej atyre në Sakifa.

 

Ata vazhduan me dhunë dhe kërcënikme ndaj njerëzve në mënyrë që ta japin betimin dhe ta legjitimojnë kalifin e ri. Kështu ata filluan me eliminimin e çdo kundërshtimi në planin politik. Filloi me një qasje të vrazhdë dhe aspak tolerante ndaj kujtdo që do të anulonte kontratën e besnikërisë ndaj kalifit të ri ose që do të nënkuptonte ndonjë shenjë dyshimi në ligjshmërinë dhe legjitimitetin e tij, edhe nëse ishte fjala për vajzën e Profetit, Fatimen.

Kufizimet mbuluan fushat e tjera të veprimit. Ai u ndaloi njerëzve të transmetojnë publikisht hadithet e Profetit fisnik, në mënyrë që tekstet e qarta të mos i bëhen publike popullit, i cili ishte rebeluar. Kjo bëhej me çdo çmim, madje edhe nëse nënkuptonte vrasjen e individëve ose grupeve të tëra. Fushata për ngulfatjen e çdo kundërshtimi bëhej nën pretekstin e parandalimit të trazirave dhe braktisjes së fesë.

 

E gjithë kjo është e njohur për ne nga ato që kanë regjistruar historianët, megjithëse disa janë përpjekur ta fshehin të vërtetën me ndihmën e haditheve të fabrikuara ose shpjegimeve dhe arsyetimeve të motivuara. Por informacioni sekret ka dalë në dritë, falë kohës dhe përpjekjeve të hulumtuesve.

Disa historianëve mund t’iu falet se kishin blerë informacione nga burimet e hershme të përshkruara në rrethana të veçanta politike dhe shoqërore, të shkaktuara nga përçarje të mëdha, pas të cilave Beni Umeje mori kalifatin dhe u nis për të ndarë thesaret kombëtare dhe pozicionet shtetërore me disa sahabë dhe pasues që mund t’i punësonin dhe bënin për vete.

 

Disa historianë, nga ana tjetër, janë mbështetur në këto burime duke i konsideruar si të mirëqena ose nuk kanë qenë në dijeni të tradhtive të tyre dhe tinëzisë së tyre që kanë fshehur në zemrat e tyre. Rezultati është një përzierje e traditave autentike dhe të fabrikuara, kështu që për një studiues serioz ishte bërë e vështirë të gjejë të vërtetën.

Është me rëndësi qenësore që lexuesit dhe studiuesit të kenë qasje në këto fakte sepse me këtë ata do t’i mësojnë disa çështje dhe do të marrin disa përgjigje nga të cilat do të pasurohen me fakte që do t’i shpiejnë në njohjen e të vërtetës.