Lidhur me tre halifet: Ebu Bekrin, Omerin dhe Osmanin
Siç është thënë, Ehli Sunneti dhe Xhemati nuk lejon asnjë kritikë apo gjykim të asnjërit prej sahabeve, dhe pohon se të gjithë ata janë në të vërtetën. Nëse ndonjë intelektual i lirë do të shkruante diçka me një notë kritike, ai do të degradohet prej tyre, deri në atë pikë sa ata do ta shpallin atë jobesimtar, edhe nëse ai do t’i përkiste shkollës së tyre të mendimit. Kjo është pikërisht ajo që ndodhi me disa mendimtarë të lirë egjiptas dhe joegjiptas, si Shejh Muhamed Abu Ray, autori i “Intriga në sunetin e Muhamedit”, pastaj Shejh Al-Muzar dhe Shejh Kadi Muhammad Amin Al-Antiki, autori i “Pse zgjodha shkollën e Ehli Bejtit. ” Kështu ndodhi edhe me Sejjid Muhamed ibn Akil i cili përpiloi Librin“ Këshilla të plota për atë që miqësohet me Muavijen ”. Disa madje e quajtën Sheikun e famshëm të Al-Azhar-it, Muhamed Sheltutin, si një apostat kur ai lëshoi një fetva se ishin të lejuara ritualet sipas medhhebit Xhaferi.
Nëse Sheiku i madh i Al-Azharit, myftiu i të gjitha shkollave egjiptiane përçmohet vetëm se ai e njohu shkollën shiite e cila është trasuar që nga mësuesi i madh i shumë dijetarëve, hz. Xhafer Sadik; çfarë mund të pritet atëherë për atë që zgjedh të ndjekë atë shkollë mendimi pasi ta njohë atë, dhe aq më tepër nëse fillon të kritikojë medhhebin që ndoqi dhe të cilin e trashëgoi nga paraardhësit e tij.
Kjo është ajo që Ehli Suneti dhe Xhemati nuk do ta lejojë, sepse ata e konsiderojnë atë një herezi dhe një largim nga feja, sikur që i gjithë Islami është përmbledhur në katër meshhebe dhe sikur të mos ketë asgjë përtej tyre. Më parë mund të thuhet se këto janë mendje të ngurta dhe të pamjaftueshme që i ngjajnë atyre mendjeve të cilat Kurani dhe Profeti, s.a.v.a., i trajtojnë si të kufizuara dhe të mbyllura.
“Ata habiten që njëri prej tyre ka ardhur për t’i paralajmëruar, dhe jobesimtarët thonë:‘ Ky është një magjistar, gënjeshtar! A duhet t'i reduktojë perënditë në një Zot? Kjo është vërtet diçka shumë e çuditshme! '"(Kuran, 38: 5)
Unë jam i qetë ndaj sulmeve dashakeqe që do të drejtohen kundër meje nga këta njerëz të mbërthyer nga paragjykimet, të cilët i japin vetes përparësi ndaj të tjerëve.
Ata janë magjepsur nga kotësia se askush nuk duhet t'i kundërshtojë, dhe çdo kundërshtim ose kritikë për veprat e tyre, edhe nëse ka të bëjë me diçka jashtë Islamit, konsiderohet një sulm ndaj shenjtërisë së tyre. Përndryshe, si ka mundësi të shpjegohet ndryshe se kritika ndaj disa sahabëve konsiderohet braktisje nga Islami dhe pabesi, kur kjo çështje nuk ka bazë në parimet themelore islame?
Disa fanatikë i thanë njëri -tjetrit se libri im "Kështu u bëra i udhëzuar" ishte i barabartë me atë të Salman Rushdi, ndërsa e gjithë kjo për synim ka për të parandaluar leximin e librit nga njerëzit dhe për t'i bërë ata të lumtur ta mallkojnë atë para se ta lexojnë.
Ky është një kurth, një mashtrim për të cilin dikush do të duhet të japë llogari para Zotit të botëve. Si mund ta krahasojnë ata edhe librin " Kështu u bëra i udhëzuar ", një libër që i udhëzon besimtarët në pagabueshmërinë e Profetit, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, dhe që bën thirrje për të ndjekur Imamët Ehl-Bejtit, prej të cilit Allahu , i Lartësuari, ka hequr çdo papastërti, me librin “Vargjet satanike” në të cilin Islami shpifet dhe trajtohet si një ideologji e krijuar nga inspirimi satanik.
Allahu i Lartësuar thotë:
“O ju që besoni! Bëhuni përkrahës të palëkundur të drejtësisë dhe dëshmoni në emër të Allahut, edhe nëse është kundër vetvetes. " (Kuran, 4: 135)
Sipas këtij ajeti fisnik, nuk do të kujdesem për asgjë tjetër përveç kënaqësisë së Allahut, i Lartësuar dhe i Lavdëruar qoftë Ai, dhe nuk do të kem frikë nga asnjë kritikë përderisa mbroj besimin e vërtetë - Islamin dhe për sa kohë që e mbaj qëndrimin se i Dërguari i nderuar i Allahut është i pagabueshëm, edhe nëse kjo nënkupton edhe kritika ndaj disa shokëve të ngushtë – madje edhe nëse ata ishin ndër "kalifët e drejtë", sepse i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., është më i denjë për t'u konsideruar plotësisht i pastër nga gabimi se sa çdo vdektar tjetër.
I pa ngarkuar me paragjykime, lexuesi inteligjent i të gjitha veprave të mia do të kuptojë se cili ishte qëllimi im i dëshiruar, do të kuptojë se nuk ishte përçmimi dhe degradimi i sahabëve, por se ishte mbrojtja e Profetit dhe pastërtia dhe pagabueshmëria e tij, se ishte mbrojtja e tij kundër shfaqjeve dhe trillimeve të liga që rezultuan në shekujt e parë gjatë sundimit të kalifëve të padrejtë umajadë dhe abasidë, kur feja ndryshohej sipas nevojave të politikës ditore dhe diktaturave të regjimeve të atëhershme.
Këto intriga të mëdha infektuan një pjesë të madhe të ulemave myslimanë që i ndoqën nga qëllimet e mira dhe kështu, për fat të keq, pranuan të gjitha gënjeshtrat dhe trillimet, të cilat i depërtuan nën maskën e transmetimeve të sakta, duke i trajtuar ato me si pjesë të besimit dhe detyrës së çdo musliman t'i ndjekë si të tilla, pa ndonjë hulumtim e verifikim paraprak.
Sikur muslimanët ta dinin të vërtetën për këto gjëra, ata nuk do t'u jepnin ndonjë rëndësi. Nëse historia do të na kishte dëshmuar, megjithatë, se sahabët ishin të drejtë, se ata iu bindën dhe ndoqën urdhrat dhe ndalimet e Profetit, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, dhe se ata nuk e kundërshtuan atë shumë herë deri në fund të jetës së tij, ne do t'i gjykonim që të gjithë se ishin besnik dhe nuk do të kishte më vend për ndonjë diskutim rreth tyre. Fatkeqësisht, megjithatë, mes tyre kishte gënjeshtarë, hipokritë, të çoroditur - siç dëshmohet nga teksti kuranor dhe hadithet autentike.
Ata shprehën mosmarrëveshje me njëri -tjetrin në prani të Profetit, nuk iu bindën atij në shkrimin e testamentit dhe shkuan deri aty sa e shpallën atë halucinant, duke e penguar kështu të shkruante testamentin. Ata nuk iu bindën urdhrave të tij kur zgjodhi Usamen për komandant të tyre. Ata ishin aq të preokupuar me marrjen e kalifatit, saqë harruan pastrimin e trupit të tij dhe përgatitjet për funeralin. Disa prej tyre ishin të lumtur për këtë, ndërsa të tjerët refuzuan. Me të vërtetë ata më pas u zhyxtën në mosmarrëveshjet reciproke mbi kalifatin, në akuzat për pabesi, filluan të mallkojnë njëri -tjetrin dhe filluan një luftë të armatosur kundër njëri -tjetrit. Si rezultat, u përçanë rreth besimit unik në fenë e Allahut dhe kështu u shfaqën kaq shumë fraksione me pikëpamje të ndryshme.
Unë e konsideroj të nevojshme të paralajmëroj për këto gjëra edhe për të përcaktuar shkaqet dhe arsyet e vërteta pse një umet i tillë sublim musliman degradohet dhe redukohet në nivelin e umetit më të poshtëruar, më analfabet në botë. Krenaria e tij shkatërrohet, shenjtëria e tij shkelet, popujt e tij kolonizohen, persekutohen dhe dëbohen nga tokat e tyre, ata nuk mund të mbrojnë veten nga poshtëruesit dhe as nuk mund ta heqin turpin nga fytyrat e tyre.
Ilaçi i vetëm për të gjitha këto vështirësi dhe poshtërime është autokritika. Le të ndalemi, për një moment, me glorifikimin e disa prej paraardhësve tanë, lavdinë tonë të rreme që është avulluar dhe për vizitorët është bërë si një muze bosh. Realiteti na fton të këndellemi dhe të kërkojmë një kurë për prapambetjen tonë, për përçarjet dhe dështimet tona. Mënyra e vetme për ta bërë këtë është të zbulojmë identitetin tonë, për të gjetur më pas kurën e duhur para se sëmundja të na pushtojë rrëmbej dhe të na pushtojë deri në të fundit. Ky është ai qëllim i dëshiruar. Allahu është i vetmi i denjë për adhurim.
Ai është udhërrëfyesi i robërve të tij në rrugën e drejtë. Dhe përderisa qëllimi ynë është kjo botë, ne nuk duhet të merremi aspak me fushatat e shfrenuara të fanatikëve në mbrojtje të ashabëve, meqë edhe nuk dinë gjë tjetër veç kësaj. Por ne nuk do t'i qortojmë apo urrejmë pasi të kuptojmë gjendjen e tyre, sepse ata janë injorantë, të joshur, për shkak të qëllimeve të tyre të mira ndaj sahabëve. Kjo i pengoi ata të arrijnë të vërtetën. Ata janë si populli i hebrenjve dhe i krishterëve që kanë besim tek etërit dhe paraardhësit e tyre dhe nuk e vënë veten fare në dilemë nëse kanë nevojë të hulumtojnë diçka në Islam. Ata mbështeten në fjalimin e paraardhësve të tyre se Muhamedi, s.a.v.a., ishte gënjeshtar dhe nuk ishte profet.
"Njerëzit e librit (të krishterët) devijuan atëherë kur iu erdhën shenja të qarta." (Kuran, 98: 3)
Pas shekujsh, u bë e vështirë për muslimanët e sotëm të bindnin hebrenjtë ose të krishterët për të vërtetën e Islamit.
Po nëse dikush u thotë atyre se Tevrati dhe Innxhili (Bibla) e tyre janë shtrembëruar me kalimin e kohës dhe ua vërteton atyre me Kur’an, a do të ketë mes tyre një vesh që e dëgjon këtë?
Është e ngjashme me myslimanët e zakonshëm që besojnë në korrektësinë e çdo sahabi dhe janë të përkushtuar deri në fund pa asnjë provë. A është e mundur që dikush t'i bindë ata për të kundërtën?
Nëse ata nuk janë në gjendje të shohin gabimet e Muavijes dhe birit të tij Jezidit, dhe t'i kritikojnë ata, si dhe morinë e të tjerëve që kanë shtrembëruar Islamin me abuzimet e tyre, atëherë çfarë mund të pritet prej tyre kur bëhet fjalë për Ebu Bekrin, Omerin dhe Uthmanin , të cilët prej tyre konsiderohen "të sinqertë", "të vërtetë" dhe "prej të cilit edhe engjëjt kanë turp"? Ose, për Aishen, nënën e besnikëve dhe gruan e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a, vajzën e Ebu Bekrit, të cilën e diskutuam në një pjesë të mëparshme në bazë të veprave të besueshme të autorëve shiitë, dhe në bazë të Transmetimeve të besueshme sunite të cituara nga librat e tyre?
Por tani ne kemi arritur në fazën ku duhet të shqyrtohet roli i tre kalifëve. Ne në dëshminë tonë do të bazohemi në Sahihët dhe Musnedët Suni, si dhe veprat e tyre të famshme historike. Bazuar në këto burime, miti i drejtësisë së të gjithë sahabëve do të rrënohet, dhe më pas miti i paprekshmërisë së të famshmëve nga mesi i sahabëve.
Për më tepër, ne do t'u tregojmë vëllezërve tanë nga Ehli Sunneti dhe Xhemati se e gjithë kjo nuk ka për qëllim blasfeminë, poshtërimin dhe nënçmimin, por kryesisht heqjen e velit të mashtrimit dhe paragjykimit për të arritur të vërtetën, ndaj vetëm kështu ata do ta kuptojnë se këto nuk janë gënjeshtra të rafidive (apostatëve), siç pretendojnë shumica e tyre; përkundrazi, ata do të shohin se janë dëshmi nga librat të cilat ata me bindje i pranojnë si të sakta dhe të cilat kanë marrë përsipër t'i ndjekin.