Ebu Bekri vret muslimanët që refuzojnë t’ia japin zeqatin

 

Të dy, Buhariu në librin mbi thirrjen e apostatëve të tubohen në kapitullin "për vrasjen e atyre që refuzuan të pranojnë ligjet detyruese dhe ata që devijuan (heretikët)" dhe Muslimi në librin mbi besimin në kapitullin "mbi urdhrin për të luftuar kundër njerëzve" , transmetojnë nga Ebu Hurejra, se ai tha: 

 

"Pas vdekjes së Profetit, s.a.v.a., dhe kur Ebu Bekri u bë pasardhësi i tij, pati një dukuri që disa arabë iu kthyen pabesisë.” Omeri tha: ‘O Ebu Bekër! Si mund të luftoni kundër njerëzve meqë i Dërguari i Allahut ka thënë: 'Unë jam urdhëruar të luftoj kundër njerëzve derisa ata të thonë: Nuk ka zot tjetër përveç Allahut', dhe kushdo që e thotë këtë e mbron veten dhe të mirat e tij, përveç sipas Ligjit të drejtë , dhe llogaritja e tij e vërtetë është tek Allahu?! ”Ebu Bekri u përgjigj:“ Për Zotin, unë do të luftoj kundër kujtdo që veçon namazin dhe zekatin, sepse zekati është një borxh ligjor ndaj pronës! Pasha Allahun, nëse pakësojnë vetëm një kafshë nga ajo që i dhanë Profetit, unë do të luftoj kundër tyre derisa t'ua marrë atë! Mandej Omeri tha: ‘Për Allahun e kam parë se si Allahu ia hapi zemrën Ebu bekrit për të luftuar, duke e kuptuar me atë rast se kishte të pasë të drejtë.’

 

Kjo nuk është e çuditshme për Ebu Bekrin dhe Omerin të cilët kërcënuan se do ta digjnin shtëpinë HZ. Fatimes, lidere e të gjitha grave së bashku me familjen e saj, nëse ata nuk e bëjnë betimin për besnikëri ndaj Ebu Bekrit.

(Ibn Kutejbe, al-Imama vel sijase, al-Akdul Ferid, vëll. 2., hadithi mbi Sakifen;

Tarih i Taberiut i Mas'udi, Muruxhul Zahab, Abdul-Fida Shahristani, itd.)

 

Nëse për ta djegia dhe vrasja e Aliut, Fatimes, Hasanit dhe Huseinit, dhe e disa prej atyre që refuzuan të betohen është një çështje e parëndësishme, atëherë vrasja e atyre që refuzuan të betohen është edhe më e parëndësishme. Ngase çfarë vlere përfaqësojnë këto fise të shkretëtirës në raport me familjen e Profetit dhe sahabët e shquar?

 

Do të shtoja gjithashtu se ata që refuzuan të betoheshin e kuptuan se kalifati ishte e drejta e tyre sipas planit të të Dërguarit të Zotit. Edhe nëse supozojmë se ata nuk ishin emëruar nga i Dërguari i Zotit për kalifat, ata përsëri kishin të drejtë të refuzonin emërimin e të tjerëve, të kritikonin vendimin e marrë, të jepnin mendime të ndryshme, në lidhje me pretendimet e palës së kalifit. Kërcënimi i tyre me zjarrvënie është një çështje e pranuar përgjithësisht nëpër shumë transmetime. Sikur Aliu të mos kishte kapitulluar dhe mos t’i kishte urdhëruar sahabët të dilnin dhe të bënin betimin, me qëllim që të ruanin unitetin e komunitetit islam dhe ta parandalonin derdhjen e gjakut, ata pa dyshim do të ishin ndëshkuar me djegie, ashtu siç ishin kërcënuar.

 

Kontradiktat u qetësuan ndërkaq fuqia e kalifëve rritej, nuk kishte më opozitë pas vdekjes së Fatime Zehrasë dhe pas pajtimit të Aliut me ta. Andaj, si mund t’i falnin ata disa fise që refuzuan t'u paguanin zekatin atyre? Refuzimi bazohej në pritjen për të parë se çfarë do të ndodhë me kalifatin dhe ajo që ndodhi pas vdekjes së Profetit ishte pikërisht një pritje e tillë. Siç e tha vet Omeri, kalifati u shfaq si një gjë e papritur.

(Sahihu dhe Buhariu "Libri për fushatën kundër femohuesve dhe heretikëve", kapitulli "

Vrasja me gurë e një gruaje shtatzënë që ka kryer tradhti bashkëshortore”.)

 

Atëherë, nuk është gjë për t'u habitur, që Ebu Bekri dhe qeveria e tij ishin të gatshëm të merrnin përsipër vrasjen e muslimanëve të pafajshëm dhe shkeljen e nderit të tyre dhe robërimin e grave dhe pasardhësve të tyre, bashkë me ata sahabë në mesin e tyre që refuzuan të betoheshin Ebu Bekrit për besnikëri.

Historianët kanë dokumentuar se Ebu Bekri dërgoi Khalid Ibn Velidin për t’ia vënë zjarrin vdekjeprurës anëtarëve të fisit Benu Sulejm.

 (Rijad Nazra, Muhibbul-dinu Taberi, vëll. 1., fq. 100.)

 

Atëbotë ai e dërgoi te fiset Al-Jamam dhe Benu Temim, të cilët i vrau me pabesi (ata u vranë me duart e lidhura në cilësinë e  robërve).

Ai vrau Malik ibn Nuvayrin, një sahab i shquar, të cilit i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., i besoi shpërndarjen e sadakasë duke pasur besim tek ai. Khalid pastaj fjeti me gruan e Malikut të njëjtën natë kur ai vrau burrin e saj. 

 

Nuk ka fuqi apo forcë përveç në Allahun e Madhëruar!

 

Maliku dhe njerëzit e tij nuk ishin fajtorë për asgjë përveç se ata mësuan se çfarë ndodhi pas vdekjes së Profetit, dhe kjo përkonte me mënjanimin e Hz. Aliut, dhunën ndaj HZ. Fatimes, deri në atë masë sa ajo vdiq e zemëruar me ta. Gjithashtu, ata dëgjuan për kundërshtimin e liderit të Ensarive, Ansar Saad ibn Ubudit dhe anulimin e betimit të dhënë Ebu Bekrit, si dhe raportet e rrjedhura midis fiseve të shkretëtirës në lidhje me dyshimin mbi vlefshmërinë e betimit të dhënë për Ebu Bekrin. Për shkak të gjithë kësaj, Maliku dhe fisi i tij refuzuan të japin zekat.

 

Nga kalifi dhe elita e tij erdhëri i prerë se ata duhet të likuidohen. Gratë dhe fëmijët e tyre u morën si rob lufte, nderi i tyre u shkel dhe ata vetë u shtypën aq shumë saqë kundërshtimi dhe argumentet e tyre në llogari të kalifit të mos përhapeshin midis fiseve të tjera arabe.

Për fat të keq në të shumtën raste do të hasni në ndjekësit e Ebu Bekrit që justifikojnë gabimet e tij me çdo kusht, pavarësisht faktit se ai vetë pranoi disa nga gabimet e tij. Kur ai i pagoi paratë e gjakut vëllait të Malikut nga thesari i shtetit, ai u justifikua duke thënë se Khalid e kishte keqinterpretuar çështjen dhe se kishte bërë një gabim. Ata thonë atë që tha Omeri: 

"Pasha Allahun e kuptova që Allahu ia hapi zemrën Ebu Bekrit për të luftuar, dhe më pas m’u bë e qartë se ai kishte të drejtë".

 

A mund ta pyesim Omerin për të kuptuarit e tij të vrasjes së muslimanëve për të cilët ai vetë tha se vrasja e tyre ishte e ndaluar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., meqë ata kishin deklaruar dëshminë: Nuk ka Zot tjetër përveç Allahut.

Vërtet, vetë Omeri me këtë hadith i kudnërshtoi Ebu Bekrit. Si është e mundur atëherë që ai papritmas të rishikojë qëndrimin e tij mbi luftën kundër tyre (fiseve) dhe ta pranojë atë si të drejtë vetëm në bazë të ndjenjave në zemër, pavarësisht kundërshtimit ndaj një hadithi të qartë? Si ndodhi ky shpërthim i papritur në zemrën e tij. Dhe si është e mundur që vetëm Omeri t’i jipte një kuptim të tillë kësaj ngjarjeje? Si nuk ndodhi që kështu ta kuptonte edhe dikush stjetër?

 

Nëse kjo hapje e zemrës ishte figurative dhe jo e mirëfilltë, si mundet Allahu t’i hapë zemrat e njerëzve për diçka që kundërshton rregullat e Tij. Si është e mundur që Allahu t'u thotë njerëzve përmes të Dërguarit të Tij: "Kush thotë:" Nuk ka zot tjetër përveç Allahut ", ruajeni atë nga vrasja, sepse llogaria e tij përfundimtare te Unë", dhe pastaj t’ia hap zemrat e Ebu Bekrit dhe Omerit për të vrarë njerëzit pasi që kishin deklaruar këtë dëshmi.? Ishte një lloj shpallje e re për ata të dy, apo gjykimi i tyre personal (ixhtihadi) ishte i motivuar nga një nevojat e politikës ditore?

Sa i përket apolegjetëve të tij që pretendojnë se fiset e përmendura dolën nga Islami, kështu që ishte detyrim i kalifit t'i vriste ata, kjo deklaratë nuk është e vërtetë. Kushdo që ka lexuar veprat historike e di me siguri se ata që refuzuan dhënien e zeqatit nuk e lanë Islamin. Si është e mundur të konsideroheshin të tillëa kur ata u falën bashkë me Halidin, ditën kur forcat e tij erdhën për t'i shkatërruar ata?

 

Për më tepër, vetë Ebu Bekri i deplasoi këto akuza duke shpaguar gjakun e Malikut nga thesari i shtetit. Nuk ka shpagim gjaku dhe as kërkimfalje për apostatët. Asnjë nga paraardhësit e drejtë nuk ka thënë ndonjëherë se mospagimi i zekatit çon në braktisje të fesë, përveç në kohët e fundit kur janë shfaqur medhhebe dhe sekte të ndryshme.

Ehli Sunneti bëri çmos, edhe pse pa sukses, për të justifikuar punën e Ebu Bekrit, dhe kështu gjeti një mënyrë që ato fise t’i shpallin si apostat. Sepse ata e dinë se abuzimi me muslimanët është i ndaluar, dhe vrasja e tyre është e barabartë me mosbesimin. Kjo është ajo që transmetohet në librat Sahih të Ehli Sunetit.

(Sahihu i Buhariut, "Libri i besimit", "Kapitulli mbi frikën se vepra e tij

mund të jetë e pavlefshëm nëse ai nuk është i vetëdijshëm”; Sahihu i Muslimit, "Libri i besimit", “Kapitulli mbi faktin se keqtrajtimi i besimtarëve është i ndaluar dhe vrasja e tyre mosbesim" )

 

Kështu edhe Buhariu gjithashtu u kujdes të përcjellë transmetimin në lidhje me fjalimin e Ebu Bekrit: "Pasha Allahun, unë do të luftoj kundër kujtdo që veçon namazin nga zeqati ..."

Këtë kapitull Buhariu e emërtoi: "Kushdo që refuzon obligimet e detyrueshme dhe atë që u atribuohet atyre si braktisje nga besimi"; nga kjo duket qartë se as vetë ai nuk ishte i bindur për akuzën e braktisjes për shkak të mosrrespektimit të dispozitave të përmendura.

 

Të tjerët janë përpjekur të japin pikërisht atë  shpjegim që e dha vetë Ebu Bekri, se zeqati është e drejta e komunitetit për një pjesë të caktuar të pronës. Ky është një interpretim i nxjerrë nga konteksti i duhur.

Ngase, së pari: Sepse i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., e ndaloi vrasjen e kujtdo që thotë "La ilahe ilallah", për këtë ka disa transmetime të besueshme në sahihët që ne së shpejti do t'i paraqesim.

 

Së dyti: Nëse shteti kishte të drejtë për një pjesë të pronës, atëherë hadithi lejon, në këtë rast, që gjyqtari ta përjashtojë marrjen e zeqatit me forcë nga ata që refuzojnë ta japin atë, por pa vrarë dhe derdhur gjakun e tyre.

Së treti: Nëse ai shpjegim do të ishte i saktë, Profeti do të ndërhynte i armatosur kundër Sa'habëve të cilët refuzuan të jepnin zekatin. Kjo anekdotë është e mirënjohur dhe nuk ka nevojë të përsëritet.

(Shih te: Kështu që u bëra i udhëzuar, fq. 183.)

Së katërti: Ne do të citojmë atë që ishte autentike në Sahihët në lidhje me ndalimin e vrasjes së kujtdo që thotë: "La ilahe ilallah". Në "Librin e fushatave ushtarake"Buhariu rrëfen: "Kalifi më njoftoi nga Migdad ibn Esvad se ai i kishte thënë të Dërguarit të Allahut: 

 

‘Cili është mendimi ytë nëse unë do ta takoja ndonjë jobesimtar, dhe nëse do të kishim filluar luftën, dhe nëse ai do të më godiste me shpatë duarve duke më, dhe pastaj të ikë duke u fshehur pas ndonmjë druri duke bërtitur, "Unë i bindem Allahut.", A duhet ta kisha vrarë o i Dërguari i Allahut pasi ta ketë shqiptuar dëshminë? I Dërguari i Allahut tha: “Ti nuk duhet ta vrasësh, po ta kishe vrarë ai do të ishte në vendin tënd para se ta vrisje, ndërsa ti do të ishe në vendin e tij, para se ta vrisje, do të ishe në vendin e tij para se ai ta ketë shqiptuar fjalët e dëshmisë (shehadetit). "

 

Ky hadith na tregon qartë se është e ndaluar të vrasësh ndonjë jobesimtar, nga momenti kur ai shqipton dëshminë, dhe se kjo madje vlenë edhe nëse ai sulmon muslimanët dhe për më tepër e plagos atë. Nuk kushtëzohet as pranimin e Muhamedit si i Dërguar i Allahut, as me faljen e namazit, dhënien e zekatit, agjërimin e Ramazanit, kryerjen e haxhit. Prandaj, ku po shkoni atëherë dhe si e interpretoni këtë?

 

Buhariu transmeton në Sahihun e tij në "Librin e fushatave ushtarake" në seksionin me titull "Profeti dërgoi Usame ibn Zejdin në Harakat nga Xhuhajni", dhe Muslimi në "Librin e besimit" në "Kapitullin mbi ndalimin e vrasjes së qafirëve pasi të kenë shqiptuar dëshminë: La ilahe ilallah ”, ndësa nga Usama ibn Zejd i cili tha:

“ I Dërguari i Allahut na dërgoi në Harikat dhe ne arritëm atje në agim dhe i sulmuam. Unë dhe një ensari ishim në konflikt me një nga burrat e tyre. Pasi e mposhtëm ai tha: ‘La ilahe ilallah’. Ansari u largua prej tij, por unë e godita me shtizën time dhe kështu e vrava. Kur u kthyem, ai e njoftoi Profetin për këtë, kështu që ai tha: ‘O Usama e vrave pasi tha:‘ Nuk ka zot tjetër përveç Allahut ’?” Unë i thashë: “Ishte vetëm një justifikim që ai të shpëtohej”. Profeti përsëriti aq shumë sa do të doja të mos e kisha përqafuar Islamin deri në këtë ditë ”.

 

Hadithi tregon qartë pa asnjë dyshim se është e ndaluar të vrasësh këdo që thotë: Nuk ka zot tjetër përveç Allahut. Nga kjo ne shohim se Resulullahu, s.a.v.a., e qortoi Osama ibn Zejdin aq ashpër saqë ai u pendua që kishte pranuar Islamin më herët, dhe kjo për shkak të hadithit të mirënjohur se Islami fshin gjithçka që është bërë më parë. Ai kështu dëshironte faljen e Allahut për këtë mëkat të rëndë.

 

Buhariu raportoi në Sahihun e tij në "Librin e veshjes" në "Kapitullin kush vdes pa i shoqëruar diçka Allahut do të hyjë në Parajsë", se Ebu Dheri tha: 

"Unë erdha te Profeti, ndërsa ai ishte veshur me një mantel të bardhë dhe ishte duke fjetur. Iu afrova përsëri, ndërkaq ai u zgjua dhe tha: "Çdo shërbëtor i Allahut që vdes, ndërkohë që gjatë jetës ka thënë:" Nuk ka zot tjetër përveç Allahut, do të hyjë në Parajsë!" Mandej e pyeta, "Edhe nëse kurvëron dhe vjedh?’ ‘Sërish edhe nëse kurvëron dhe vjedhë?’ ‘Madje edhe nëse kurvëron dhe vjedhë, përkundër asaj që ndjenë Ebu Dheri.”

 

Sa herë që Ebu Dheri rrëfente një hadith, do të thoshte: "Pavarësisht asaj që ndjen Ebu Dheri". Ky është një hadith tjetër që konfirmon lejen për të hyrë në Xhennet të atij që thotë: ‘Nuk ka zot tjetër përveç Allahut’, dhe nëse ai vdes në atë gjendje, vrasja e tij është e ndaluar. Kjo është në kundërshtim me interpretimin e Ebu Bekrit, Omerit dhe simpatizantëve të tyre, qëllimi i të cilëve ishte të mbronin nderin e paraardhësve të tyre, selefëve të mëdhenj, të cilët ndryshuan rregullat e Zotit, pavarësisht asaj që ndjenin.

 

Është krejt e sigurt që Ebu Bekri dhe Omeri i dinin këto rregulla, sepse ata jetuan pranë bartësit të Mesazhit të Allahut dhe kishin mundësinë t'i kuptonin ato më mirë se ne sot. Sidoqoftë, për kënaqësinë e pushtetit, ata kanë riinterpretuar shumicën e rregullave të Allahut dhe të Dërguarit të Tij, pavarësisht se posedojnë dëshmi dhe njohuri rreth tyre.

Kur Ebu Bekri vendosi të filloj fushatën ushtarake kundër atyre që refuzuan të japin zekat, dhe kur Omeri e kundërshtoi atë me hadithin e Profetit që e ndalonte atë dhe ndoshta Ebu Bekri i kujtoi atij se si ai (Omeri) ishte ai që ishte gati për t’ia vënë zjarrin shtëpisë së Fatimes dhe ajo më e pakta që mund ta bënte Hz. Fatimeja në atë rast do të duhej të thoshte se "nuk ka Zot tjetër përveç Allahut".

 

Ndoshta ai Ebu Bekrin e paralajmëroi atë se Aliu dhe Fatimeja ende kishin një status të lartë në kryeqytet, ndërsa fiset përreth shmangnin zekatin dhe nëse ata rebelë vazhdonin të pastronin punët e tyre brenda shtetit islamik, ndoshta ata së shpejti mund të fitonin një ndikim dominues në qendër të kalifatit.  Ky fakt duket të ketë qenë vendimtar që Omeri befas e kuptoi se Allahu "kishte hapur zemrën e Ebu Bekrit" për të luftuar fiset dhe se ai (Ebu Bekri) kishte të drejtë.