Buhariu dhe Muslimi transmetojnë gjithçka që i jep përparësi Ebu Bekrit dhe Omerit
Buhariu transmeton në Sahihun e tij, vëllimi 4, f. 149, në “Librin fillimit i krijimit”, në kapitullin “Xhamani na informon”, të cilin e ka transmetuar edhe Muslimi në Sahihun e tij në librin e vlerave dhe virtyteve të sahabëve në “Kapitullin mbi virtytet e Ebu Bekr Siddikut", nga Ebu Hurejra se ai ka thënë:
"I Dërguari i Allahut fali sabahun dhe pastaj u kthye nga njerëzit dhe tha: "Një herë një burrë e çoi një lopë, shaloi mbi të dhe e rrahu, ndërsa kundrejt këtij veprimi ajo i tha:'Ne nuk jemi krijuar për këtë. Ne jemi krijuar për të lëruar tokën.” Njerëzit thanë: “Lavdia i qoftë Allahut! Si ka folur lopa? ‘Profeti tha: Unë besoj në këtë, Ebu Bekri dhe Omeri gjithashtu’. Ndërsa ata nuk ishin të pranishëm aty."
Ose:
“Një herë ishte një njeri me kopenë e tij, një ujk i sulmoi dhe rrëmbeu një dele. Bariu e ndoqi derisa u afrua aq shumë për të shpëtuar delet e tij. Ujku tha: "Ti e shpëtove nga unë dhe kush do ta shpëtojë atë ditën kur ajo nuk do të ketë një bari tjetër pos meje?" Njerëzit thanë: “Lavdi i qoftë Allahut, si flet ujku.” Për të cilën Profeti tha: “Unë besoj në këtë, edhe Ebu Bekri dhe Omeri.” Ndërsa ata nuk ishin të pranishëm aty.”
Këto hadithe padyshim janë të vështira për t'u pranuar. Ata i përkasin një plejade hadithesh të shpifura për të lavdëruar dy kalifët. Nëse nuk do të ishte kështu, atëherë si do të besonin njerëzit në të, edhe sikur të ishin shokët e të Dërguarit të Allahut? Ndërsa për t’i bindur ata, në hadith thuhet se i Dërguari i Allahut i siguroi ata, me dy konfirmime: "Unë besoj në këtë, sikur që besojnë Ebu Bekri dhe Omeri". Ju mund të vini re se transmetuesi i hadithit përpiqet në çdo mënyrë t'i reformojë vlerat e Ebu Bekrit dhe Omerit në çdo rast, madje edhe në mungesë të tyre.
Por njerëzit janë si ata që janë të varur nga droga. Farkëtarët e gënjeshtrës kur nuk gjejnë një ngjarje, shpifin fabula qesharake për t’iu dhënë vlerë dy kalifëve të parë. Këto janë ëndrrat, imagjinatat dhe interpretimet e tyre që nuk kanë asnjë bazë historike, logjike apo shkencore.
Buhariu në Sahihun e tij në "Librin mbi cilësitë e sahabëve" në "Kapitullin në lidhje me fjalimin e Profetit: "Sikur ta kisha marrë një mik të sinqertë...", sikur edhe Muslimi në Sahihun e tij në "Librin mbi cilësitë e sahabëve" në "Kapitullin mbi cilësitë e Ebu Bekr Sidikut", transmeton hadithin vijues:
“Transmetohet nga Amr ibn As se i Dërguari i Allahut dërgoi ushtrinë në betejën e Selasilit. Pra, unë Amr ibn As shkova tek ai dhe i thashë: "Kush është për ju më i dashur nga njerëzit?" Ai tha: "Aishja!" Unë thashë: "Në mesin e burrave?" Ai tha: "Babai i saj." "Dhe pastaj? Ai tha, "Umer ibn Hattab, sepse ai është një burrë."
Hadithi është i trilluar dhe kjo duket nga fakti se ata që e shpifën menduan se ngjarja e përmendur kishte ndodhur në vitin e tetë të hixhretit (d.m.th. dy vjet para migrimit të Profetit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të). Bëhet fjalë për ngjarjen kur i Dërguari i Allahut dërgoi Ebu Bekrin dhe Omerin në betejën e Selasilit nën komandën e Amr ibn Asit.
Për të shmangur poshtërimin dhe epërsinë e mundshme të Amr ibn As-it ndaj Ebu Bekrit dhe Omerit, ata shpifin një hadith dhe i fusin në gojën e vetë Amr ibn Asit, në të cilin ai personalisht pohon epërsinë e tyre ndaj të gjithëve.
Si pasojë, ne gjejmë se Imam Neveviu në komentin e tij mbi Sahihun e Muslimit thotë:
“Ky është një konfirmim i qartë në lidhje me përsosmërinë gjithëpërfshirëse të Ebu Bekrit, Omerit dhe Aishes. Kjo thënie është një dëshmi e qartë e Ehli Sunetit për epërsinë e Ebu Bekrit, pastaj të Omerit mbi të gjithë sahabët."
Ky është si hadithet e tjera absurde që mashtruesit i shpifën duke ia atribuar edhe vetë Ali ibn Talibit, dhe kështu, gjoja, hodhën poshtë pretendimet e shiitëve për epërsinë e Aliut ndaj sahabëve të tjerë, dhe nga ana tjetër krijuan përshtypjen tek masat se nuk u ushtrua dhunë ndaj Hz. Aliut, dhe se ai nuk u ankua te të tjerët për sjelljen e Ebu Bekrit dhe Omerit.
Buhariu në Sahihun e tij në “Librin mbi cilësitë e sahabëve të Pejgamberit, s.a.v.a” në “Kapitullin për Umer ibn Hattabin”; si dhe Muslimi në "Librin e cilësive të sahabëve" në "Kapitullin mbi cilësitë e Umer ibn Hattabit", transmeton nga Aliu dhe Abbasi se kanë thënë:
“Trupi i Omerit u vendosë në shtratin e tij të vdekjes, ndërkohë që njerëzit thirrnin Allahun për të, para se ai të linte këtë botë, edhe unë isha në mesin e tyre. Papritur ndjeva se dikush më kapi për supe, ai ishte Aliu. Ai iu lut mëshirës së Allahut për Omerin dhe më pas tha: "Ti nuk ke lënë pas askënd, veprat e të cilit do të mund t'i imitoja unë, derisa ta takoj Zotin tim ashtu siç munda veprat e tua". Për Allahun gjithmonë kam menduar se Allahu do të të bashkojë me shokun tënd, sepse shpesh e kam dëgjuar Pejgamberin, s.a.v.a., të thotë: “Unë, Ebu Bekri dhe Omeri shkuam aty e aty; Unë, Ebu Bekri dhe Omeri dolëm prej andej dhe prej andej”.
Kjo është një shpifje e dukshme që kundërmon në politikë, që e distancoi Fatime-Zehrën dhe bëri që ajo të mos varrosej pranë babait të saj edhe pse ajo ishte e para që iu bashkua atij. Transmetuesi harroi se këtu, krahas atij të të thënë më herët: "Unë, Ebu Bekri dhe Umeri jemi ky, ai ...", të shtonte: "Unë, Ebu Bekri dhe Omeri do të varrosemi së bashku".
Pse nuk kanë pak turp ata që argumentojnë me hadithe të tilla të kurdisura dhe të shpifura, që janë në kundërshtim të plotë me historinë dhe realitetin? Librat e historisë islame janë plot akuza të h. Fatimes dhe Aliut mbi sjelljen e Ebu Bekrit dhe Omerit.
Mendoni pak për këtë transmetim, transmetuesi i hadithit e trajton h. Aliun si një i huaj që erdhi në ceremoninë e varrimit të dikujt dhe gjen njerëz të grumbulluar rreth personit që po jepte shpirt dhe duke u lutur për të. Me këtë ai kap për supe Ibn Abasin sikur donte t'i pëshpëriste këto fjalë dhe të shkojë në punët e tij. Kjo ishte kështu përderisa Aliu pritej që t'i priste njerëzit në namaz dhe të mos largohej nga tubimi derisa Omeri të lëshohej në varr.
Përndryshe, njerëzit gjatë sundimit të "emirul mu'minin" Muavije konkurruan se kush do të dilte me më shumë hadithe rreth themeleve të Ebu Bekrit dhe Omerit për shkak të dëshirës së Muavijes për t'i ngritur këta të dy kundrejt Ali ibn Talibit.
Hadithet për virtytet dhe kualitetet e larta të individëve janë kryesisht kontradiktore në varësi të dëshirave të transmetuesve. Në mesin e tyre ishte el-Tejmi, i cili kurrë nuk i dha askujt përparësi ndaj Ebu Bekrit, si dhe el-Avdi, i cili kurrë nuk i dha askujt përparësi ndaj Omerit.
Umajadët ishin veçanërisht krenarë për Omerin sepse ai ishte i ashpër ndaj Profetit, sepse ishte ai që i drejtonte fjalë të ashpra Pejgamberit, s.a.v.a., duke mos u kujdesur për asgjë dhe duke mos u frikësuar nga asgjë. Ata shpesh e lavdëronin atë dhe trillonin hadithe që e ngrenë mbi Ebu Bekrin. Si dëshmi për këtë po sjellim disa shembuj:
Muslimi në Sahihun e tij në "Librin e cilësive të sahabëve" në "Kapitullin mbi cilësitë e Omerit", si dhe Buhariu në Sahihun e tij në "Librin e Besimit" në "Kapitullin mbi epërsinë e besimtarëve në kryerjen e veprave të mira”, transmeton nga Ebu Seid el-Khudri se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ka thënë:
“Kur më zuri gjumi, pashë në ëndërr disa njerëz të veshur me këmisha, të cilat te disa arrinin deri gjoksi, disa ishin më të shkurtra se kaq, dhe më pas pashë Umer ibn Hatabin, këmisha e të cilit tërhiqej zvarrë pas tij. Ata thanë: "Si e interpreton këtë, o i Dërguar i Allahut?" Ai tha: “Devotshmëri”.
Nëse interpretimi i ëndrrës së përmendur ishte "devotshmëri", atëherë Umer ibn Hattabi është më i mirë se kushdo, sepse këmisha e të tjerëve mezi arrinte gjoksin e tyre dhe besimi i tyre nuk i kalonte zemrat. Këmisha e Omerit tërhiqej zvarrë nëpër tokë, që do të thoshte se ai ishte i mbushur me besim nga koka te këmbët. Pra, ku është Ebu Bekri, besimi i të cilit është më i madh se besimi i gjithë umetit?
Në mënyrë të ngjashme, Buhariu transmeton në Sahihun e tij në "Librin mbi diturinë" në "Kapitullin mbi cilësitë e sahabëve", ndërsa Muslimi transmeton të njëjtën gjë në "Librin mbi cilësitë e sahabëve" në "Kapitullin mbi cilësitë e Omerit", nga Ibn Omeri transmetohet se ai ka thënë:
“E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut duke thënë: “Ndërsa isha duke fjetur, më dhanë një enë qumësht nga e cila piva derisa e vura re që më rridhte nëpër thonjtë, pastaj pjesën tjetër ia dhashë Umer ibn Hattabit. "Njerëzit pyetën: "Si e interpretoni këtë o i Dërguari i Allahut?" Ai tha: "Dituri".
Ndërsa unë them:
A janë të barabartë ata që dinë me ata që nuk dinë? Nëse Umer ibn Hatabi ishte më i lartë se i gjithë umeti në besim (devotshmëri), tani del se ai ishte më i lartë se i gjithë umeti dhe në dituri pas të Dërguarit të Zotit. Por mbetet një person tjetër i rëndësishëm për të cilin të gjithë njerëzit luftojnë për ta blerë ose për ta treguar për përfitimin e tyre dhe të cilin Allahu dhe i Dërguari i Tij veçanërisht e duan është forcë ose guxim. Prandaj u takon transmetuesve të haditheve të tilla që të shprehin aftësitë e tyre novatore në këtë fushë kur bëhet fjalë për Omerin.
Buhariu transmeton në Sahihun e tij në "Librin mbi cilësitë e shokëve të Profetit" në "Kapitullin mbi fjalët e Profetit: "Nëse marr një mik të ndershëm", ndërsa këtë e transmeton edhe Muslimi në Sahihun e tij në "Libri mbi cilësitë e sahabëve" në "Kapitullin mbi cilësitë e Omerit", sipas të cilit Ebu Hurejra thotë:
"E kam dëgjuar Pejgamberin, s.a.v.a., duke thënë:" Ndërsa isha duke fjetur, e pashë veten pranë një pusi, ndërsa brenda tij një kupë. Unë piva prej tij aq sa donte Allahu, pastaj nga duart e mia kupën e mori Ebu Kuhafa (Ebu Bekri) duke pirë një ose dy kupa dhe vërehej një dobësi gjatë kohës sa pinte ujin. Allahu e faltë për dobësinë e tij. Pastaj kupën e mori dora e një njeriu shumë korpulent, ndërsa unë asnjëherë nuk kisha parë kurrë njeri kaq të fuqishëm. Ai po tërhiqte aq shumë ujë, saqë me të do ta shuanin etjen të gjithë njerëzit, plus devetë e tyre, po t’iu kishin qasur pusit”.
Nëse devotshmëria është thelbi i besimit, diturisë dhe afërsisë te Allahu, lavdia qoftë Atij, atëherë Umeri e arriti atë dhe e pushtoi kur piu pas tij (Profetit). Kur bëhej fjalë për veshjet e njerëzve të tjerë, ato nuk shkonin më poshtë se krahërorët e tyre, ndërsa pjesa tjetër e trupit të tyre ishte zhveshur.
Edhe dituria ishte e përqendruar te Omeri, ai nuk la asgjë për njerëzit e tjerë dhe për shkak të mëshirës së Profetit ndaj tij, ai vetë piu gjithçka që kishte mbetur nga i Dërguari. Ai as që mendoi për mikun e tij Ebu Bekrin (pa dyshim kjo dije është pikërisht ajo që Omeri e shfrytëzoi në ndryshimin e urdhrave të Zotit pas vdekjes së Profetit, s.a.v.a.. Ixhtihadi i tij është produkt i asaj dijeje të tij).
Forca dhe guximi janë gjithashtu karakteristika të Omer ibn Hatabit pas dobësisë së treguar nga shoku i tij Ebu Bekri dhe kjo është e saktë, gjë e cila dëshmohet edhe me atë që vet Ebu Bekri kishte thënë: “Të thashë se ti je më i fortë se unë në këtë çështje se unë, por ti më munde."
Allahu e faltë Ebu Bekrin për dobësinë e tij dhe hyrjen e tij në kalifat. Fansat e Omerit nga Benu Umejja dhe Benu Adi nuk patën një përfitim të tillë në plaçkën e luftës siç e kishin përjetuar këtë në kohën e Omerit. Të gjitha këto ishin cilësi të Omerit nga kjo botë, por ai padyshim që kishte nevojë të pajisej me cilësi të ngjashme për atë botë edhe atë më mirë se sa i garantohet shokut të tij Ebu Bekrit.
Buhariu në Sahihun e tij në “Librin e fillimit të krijimit” në “Kapitullin mbi përshkrimin e xhenetit dhe se ai tashmë është krijuar”, sikur edhe Muslimi në koleksionin e tij në “Librin e karakteristikave të sahabeve” në “Kapitulli mbi karakteristikat e Omerit”, transmetojnë hadithin nga Ebu Hurejra i cili tha:
“Ishim me të Dërguarin e Allahut kur ai tha: “Kur isha në gjumë e pashë veten në Xhenet dhe aty ishte një grua që merrte abdes pranë oborrit mbretëror. E pyeta: “Kujt i përket ky pallat?” M’u tha: “Umer ibn Hattab”. Në të u shfaq mburrja ndërsa unë u ktheva shpejt. Omeri qau dhe tha: "A mund të kem zili ty, o i Dërguar i Zotit?"
I nderuar lexues, mendoj se ju tashmë e shihni natyrën sistematike të këtyre trillimeve. Në secilën prej tyre kam nënvizuar një shprehje e cila është e përbashkët për të gjitha hadithet që kanë të bëjnë me virtytet e Omerit në fjalët e të Dërguarit të Allahut, dhe ajo është:
"Ndërkohë që isha në gjumë ".
E gjeni pothuajse në çdo transmetim.
"Ndërsa isha duke fjetur, pashë njerëz përballë meje ..."
"Ndërsa flija, më dhanë një enë qumësht ..."
"Ndërsa isha duke fjetur, pashë veten pranë pusit ..."
Ndoshta tregimtari nga hadithet e tilla flinte shumë ose ishte vazhdimisht në një gjendje konfuzioni me kujtesën, kështu që ai e shpiku të gjitha këto dhe ia atribuoi të Dërguarit të Allahut. Sa shumë gjëra iu atribuan atij sa ishte gjallë, ndërsa merreni me mend se çfarë ndodhi pasi ai la këtë botë dhe kur umeti u nda dhe u përça në parti dhe grupe ku secila palë ishte e kënaqur me atë që kishte.
Mbetet një gjë të cilën historianët, e të cilën e kanë shënuar madje edhe ndihmësit dhe fansat e Omerit , e kjo përkon me karakterin që e dallonte Omerin mbi të tjerët: zemërimi, vrazhdësia, mizoria dhe ashpërsia e tij ndaj njerëzve. Dhe njerëzit nuk i pëlqejnë ata që kanë një temperament të tillë. Allahu thotë:
“Dhe sikur të ishe i mizorë dhe i ashpër, ata do të iknin nga afërsia jote”. (3: 159)
Ata që ishin magjepsur nga Omeri i kthyen gabimet dhe shpërthimet e tij në virtytet dhe cilësi të tij. Ata iu drejtuan shpifjes së hadithit në një mënyrë jashtëzakonisht primitive dhe të marrë, duke e përdorur atë si mjet të Resulullahut, s.a.v.a.., edhe pse Allahu dëshmon se ai nuk ishte mizor dhe i ashpër, përkundrazi ishte me vyrtyte më të mira, “ti je i butë dhe i mëshirshëm ndaj jobesimtarëve dhe mëshirë për të gjitha botërat.”
Le të dëgjojmë këtë marrëzi që ata sjellin mbi Omerin: "Në librin e fillimit të krijimit" në "Kapitulli për përshkrimin e shejtanit dhe ushtrive të tij", Buhariu transmeton hadithet në Sahihun e tij të cilat janë transmetuar edhe nga Muslimi në "Librin mbi karakteristikat e sahabëve” në kapitullin mbi karakteristikat e Omerit ”, nga Sad ibn Vekasi i cili tha:
“Omeri kërkoi leje për të vizituar të Dërguarin e Allahut ndërsa ai (Profeti) po fliste me disa gra të kurejshëve. Ato e kishin rrethuar dhe diskutonin zëshëm me të. Kur Omeri kërkoi leje për t’u afruar, ato papritmas tërhoqën hixhabet e tyre mbi vete. Profeti e lejoi të hynte me ç’rast filloi të buzëqeshte. Omeri i tha: “A të bëri Allahu të qeshësh?” Ai u përgjigj: “U befasova kur i pashë këto (gra) rreth meje. Kur e dëgjuan zërin tënd, ato u mbërthyen në hixhabet e tyre.” Omeri tha: “Por është më e pranueshme që ato të kenë frikë prej teje, o i Dërguar i Allahut.” Ato u përgjigjën: “Po, ti je më i vrazhdë dhe më i ashpër se i Dërguari e Allahut.'''' I Dërguari i Allahut tha: “Për Atë në dorën e të cilit është shpirti im, shejtani nuk do të të takojë kurrë në asnjë rrugë, ndërsa të të mos anashkaloj ty”.
Vërtetë të mjera janë fjalët që dalin nga goja e tyre. Ata nuk thonë gjë tjetër veç gënjeshtrave. Shikoni natyrën kontradiktore të transmetimit në të cilën gratë i frikësoheshin Omerit, por jo edhe Pejgamberit, s.a.v.a. Ato e ngritën zërin mbi zërin e tij, duke mos e respektuar dhe duke mos mbajtur hixhabet siç duhet përballë tij. Në një moment, duke dëgjuar zërin e Omerit, ato heshtin dhe vendosën shpejt hixhabet e tyre. Nuk mund të mos çuditem me këtë marrëzi, ngase pak iu dukë shpifja e kaq shumë haditheve dhe se tani thonë se i Dërguari i Allahut është i vrazhdë, i ashpër, vetëm sepse Omeri është edhe më i ashpër dhe më i vrazhdë se ai. Nëse vrazhdësia dhe ashpërsia janë virtyte, atëherë Omeri është më i lartë se i Dërguari i Allahut, ndërsa nëse ato janë të meta, atëherë si mund t'i pranojnë ato Muslimi dhe Buhariu, dhe muslimanët në përgjithësi, si pjesë përbërëse e hadithit?
Ata nuk ishin të kënaqur me të gjitha këto, por e lejuan edhe shejtanin të luante para të Dërguarit të Allahut pa pasur frikë prej tij. Nuk ka dyshim se ishte shejtani ai që i nxiti gratë që të hiqnin mbulesat e tyre para të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., dhe të debatonin me të zhurmshëm. Megjithatë, shejtani iku nga shtëpia e të Dërguarit sapo në të hyri Umeri.
O muslimanë të arsyeshëm, a po e vëreni se si e vlerësojnë Pejgamberin s.a.v.a.? Çfarë thonë ata, me vetëdije apo pa vetëdije? Rezulton se Omeri është më i mirë se i Dërguari i Allahut. Kjo është pikërisht ajo që po ndodh sot. Kur flasin për të Dërguarin e Allahut, rendisin gabimet e tij të supozuara, i justifikojnë këto shpifje duke thënë se Allahu i korigjoi gabimet e tij. Ata gjithashtu pretendojnë se disa ajete u shpallën në Kuran në mbështetje të mendimit të Omerit kur ai vuri në dukje gabimet e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.. Si dëshmi ata citojnë suren Abese, duke përmendur rastin e palmave, rastin me të burgosurit nga Bedri dhe raste të tjera. Megjithatë, nëse ju u thoni atyre se Omeri gaboi në heqjen e zekatit atyre, zemrat e të cilëve do duhej të josheshin, ose se ai gaboi në ndalimin e dy mut'aave ose në dhënien e privilegjeve në ndarjen e asaj që iu takonte, do të shihni se si ata tërbohen dhe iu skuqen sytë. Të tillët do t'ju akuzojë për braktisje (të fesë). Do t'ju thonë: "Kush jeni ju që mund të kritikoni liderin tonë Omer "Farukun” - që ndau të vërtetën nga e pavërteta. Nuk do të gjeni rrugëdalje tjetër veçse t'i lini. Nuk do të mund të flisni më me ta nëse nuk dëshironi ta ekspozoni veten ndaj shqetësimeve dhe rreziqeve.